De vrouwen in Nederland zijn boefjes hoor. Allemaal! Hoe dan? Nou ze werken parttime zelfs zonder dat er kinderen zijn. Schande! Heel Nederland viel er over. Power Feministen en andere zure personen klommen in de pen omdat ze zich geroepen voelden er iets van te zeggen. En ik draaide vooral met mijn ogen.
Toen ik jaren geleden van school in mijn eerste baantje rolde, was dat er een voor 32 uur per week. Schokkend, want ik had geen kinderen. Was jong en dan weet je het wel. Dat er niet meer uren in zaten en we er prima van rond konden komen, zullen we voor het gemak maar even vergeten. Werken zul je. Tijdens mijn zwangerschap vond er een reorganisatie plaats. Nee er was geen sprake van zwangerschapsdiscriminatie maar van last in first out. Toedeloe en probeer het na je bevalling maar opnieuw.
Inhoud van dit blog
Lekker ambitieloos parttime werken
Dat deed ik. Toen ik terug keerde op de arbeidsmarkt, deed ik dat wederom voor 32 uur per week. Noem het ambitieloos, maar ik eis 1 dag voor mijzelf op. Na 3 dagen crèche wil mijn kind meestal ook wel even niet vroeg opstaan en genieten van de geborgenheid van thuis. Van de heerlijke kleinburgelijke truttigheid dat ze rond Koffietijd op het knopje van de Senseo mag drukken. Verder moet ik ook nog boodschappen halen, sporten, huis opruimen en naarmate de kinderen groter werden: ze naar hun hobby’s en speelafspraakjes brengen. Met andere woorden: leven. Naast mijn werkleven heb ik namelijk ook nog een echt leven.
Hoe ouder ik werd, hoe meer ik dat leven ben gaan waarderen. En hoe meer ik dingen in perspectief zag. Ik verzet me met hand en tand tegen alles wat inbreuk maakt op mijn leven. Als ik kom te overlijden zal ik in de laatste minuten echt niet denken aan alles wat ik op mijn werk gedaan heb. Waarschijnlijk zal ook geen een van de tientallen collega’s- die ik in de afgelopen jaren heb gehad- dan aan mijn zijde zitten. Wel mijn man en kinderen. En als ik er niet meer ben, zullen mijn kinderen het moeten doen met de herinneringen die we samen gemaakt hebben. Toen ik tijd had.
Ik wil een leuk leven
Veel vrouwen die in deeltijd werken doen dat om bepaalde redenen. Zo schijnt ons systeem van vrijwilligers ook grotendeels te draaien op die vrouwen. Ze helpen mee op plekken waar mannen al bijna zijn uitgestorven. En die vaak ook de financiën niet hebben om daar geschoold personeel voor in te huren. Zoals scholen. Ze zorgen er voor dat hun kinderen kunnen deelnemen aan een hobby of naar klasgenootjes kunnen.
Allemaal dingen die niet betaald worden, maar onbetaalbaar zijn. Maar in de afgelopen dagen werd het vooral weggezet alsof parttime werkende vrouwen verwende prinsesjes zijn die allemaal een leuk leven willen. Mag ik even omdenken? Zijn fulltime werkende mensen dan mensen die bij voorbaat een rotleven willen?
Moeten en dwang
Bepaalde feministische standpunten wil ik best uitdragen. Maar met het azijnzeikerige van wat ik de laatste paar dagen voorbij heb zien komen, heb ik niks. Ik ben iemand die er erg in gelooft dat als jij tevreden bent met je eigen leven je niet hoeft te gaan zitten haten op het leven en de keuzes van een ander. Dat komt namelijk vooral heel zielig over.
Inmiddels werk ik 27 uur per week. Mijn kinderen slijten heel wat uurtjes in de opvang. Een luxe want kinderopvang is duur en voor veel ouders onbetaalbaar. Ook mijn fulltime werkende man verzucht wel eens dat hij het zonde vindt als hij ziet hoeveel geld erin verdwijnt. Maar hij steunt mij omdat ik graag wil werken. Waar een wil is, is een weg. Dus we maken dat mogelijk.
Oh en mocht het ooit uit gaan, dan zal mijn man er alles aan doen dat ik daarna ook nog een menswaardig bestaan heb. Niet uit plicht of omdat dat moet of zo. Hij weet dat ik het alleen ook wel red. Maar omdat onze dochter ook van hem is en hij het beste voor haar wil. Dus dat betekent goed voor haar moeder zorgen.
Ook leuk om te lezen:
Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?
Uitgelichte foto via Shutterstock
No Comments