Gastblogger Sylvia heeft een kind aan een tuigje lopen. Daar vinden mensen wat van. Maar ze maakt korte metten met de kritieken van anderen. Je kind aan het lijntje houden, is soms een oplossing voor heel wat peuterperikelen.

Tijdens de derde zwangerschap was 1 van mijn grootste zorgen hoe ik Terror L veilig mee kreeg de school in van Princes T, terwijl ik Baas B in zijn kinderwagen vooruit duw. Een duowagen bracht uitkomst. Voor in elk geval de eerste 4 maanden. Baas B blijkt een ‘typisch gevalletje ‘Hollands welvaren’ ” te zijn.

Je kind aan een tuigje

Nu ken ik natuurlijk de “Ze moeten gewoon luisteren” adviezen, en de “moeders van tegenwoordig kijken liever op hun telefoon i.p.v. naar hun kind” uitspraken wel. Ook de “Een lijntje is voor een hond” heb ik al vaak voorbij zien komen. Zelf ben ik meer van de “Als het voor jou werkt, prima” mentaliteit. Met andere woorden “Niet tegen mij zeiken, het is half 9 en ik heb al 2 poepluiers achter de rug”.

Dus aan het begin van dit schooljaar had ik een duowagen, wandelwagen, buggy, 5 draagzak- en doeken…en een lijntje voor mijn 2 jarige. De kleine blauwe armband gaat om L zijn polsje en de grote blauwe armband om die van mij. Wachtend op de woede-uitbarsting liepen we naar school. Met twee handen op de kinderwagen- auto’s die langs ons raasden want de school ligt langs een drukke weg- EN een super trotse L die aan iedere voorbijganger zijn blauwe armband showde en dus ook kalm bij me bleef lopen. Als ik had gewild had ik mijn telefoon kunnen checken (he bah Syl wat flauw)

Het verschil Terror L en Princess T

Want ja, een lijn is voor een hondje. En mijn 2 jarige dondersteen is ook net een ondernemende, onstuimige, jonge hond. Terror L is degene die dondersgoed weet dat hij tussen de benen van de andere ouders heen past, en ik niet. Waar mijn dochter op 10 meter afstand een fel blaffende hellehond aan het negeren was (want aandacht geven is slecht mama) loopt hij er met uitgestoken wijsvinger op af, terwijl hij “BOE!” roept.

Het enige voordeel is dat als ik te laat ben, de hond in ieder geval eerst de vinger en hand te pakken heeft en niet gelijk zijn hoofd of keel. Waar mijn dochter timide naast me staat te zwaaien naar het vriendinnetje aan de overkant, springt L al de straat op voor een totaal vreemde die toevallig zijn kant op keek.

Wandelen met Terror L…wat was die uitspraak ook alweer? O ja, iets met Jurassic park. Je moet hem constant in de gaten houden. En geloof het of niet, dit kan niet. Ik kan niet de hele tijd naar hem staren, en de kinderwagen kalmpjes op de rem zetten terwijl meneer richting sloot, fietspad, parkeerplaats of drukke weg rent. Nu kon ik wel zijn ene handje beet houden. Met mijn andere hand de hobbelende kinderwagen recht houden, terwijl hij uit de drukkende greep van zijn overbezorgde moeder probeert te wriemelen.

Terror L aan het lijntje

Anyways, dat is hem dus. Mijn zoontje heeft een lijntje om, we noemen hem Fifi, en als ik fluit komt die nooit terug (zal wel van het merk Jack Russel zijn, eigenwijze krengen)

En voor de mensen die twijfelen: IDEAAL! Als je er niet mee zit aan gestaard te worden, en je kind gewoon veilig mee wilt nemen langs die drukke parade, weg of pretpark: Doen! Mensen kunnen hoog en laag springen, maar ik zie mijn 2 jarige rattenplan liever als onstuimige hond, dan als plat gereden prutje op het wegdek 😉

(PS: na anderhalve week had ik de andere auto bij me en moest hij wel ‘los’ mee (zonder riem haha) en raad eens wie er toen keurig netjes naast me liep? Ik zou dat ding bijna pedagogisch noodzakelijk noemen ;))

Liefs Sylvia

♥ je kind veilig aan een tuigje via Shutterstock

♥ kindertuigje voor kleine kinderen via shutterstock