Karin, zo heet ze. De vrouw waar heel sociaal Nederland gisteren massaal op los ging. Nou ja sociaal? Asociaal Nederland is misschien beter gezegd. Haar reactie in het programma Help mijn man is klusser was te lauw. Daarom wakkerde het verhitte discussies aan. Ondankbaar zeikwijf en andere minder mooie termen kreeg ze door wildvreemden naar haar hoofd geslingerd. Op Twitter vond men het nodig om haar door de mangel te halen. Dit is natuurlijk redelijk anoniem. Bovendien is en de kans dat ze het zelf leest erg klein. Wat doe je dan al rechtgeaarde medelander met een mening? Je bestookt zo´n iemand met dreigende berichten op haar persoonlijke Facebook. Eigen schuld, dikke bult want wie zo reageert die moet niet klagen. Misschien is dit gedrag ook wel typerend en zegt dit voldoende over het publiek dat Help mijn man is klusser trekt.
Hier thuis was de reactie ook even gespreksonderwerp tijdens het ontbijt. Manlief had het gezien en vertelde er over. Relativerend reageerde ik dat je natuurlijk maar een deel van het verhaal ziet. Of er nu geknipt was in het stuk of dat het een waarheidsgetrouwe weergave van de werkelijkheid was, een verhaal heeft meerdere kanten.
Inhoud van dit blog
Op het werk een vent? Dan thuis ook!
Ik weet niet hoe vaak Karin in de afgelopen jaren over het aantal stekkerdoosjes en de afwerking van de klussen gehad heeft. Misschien eerst hoopvol. Maar met het verstrijken van de jaren met lede ogen moest aanzien dat ze niet gehoord werd. Dit was waarschijnlijk ook niet wat ze in gedachten had toen ze met haar man besloot te trouwen en een gezin te stichten. Om zoiets draaiend te houden is het toch van belang dat beiden partijen hun verantwoordelijkheid nemen. Op het werk een vent? Thuis ook!
Daarmee zeg ik niet dat je als vrouw geen gereedschap ter hand kan nemen. Maar gezien de chaos waarin de woningen verkeren is het vaak lastig om overzicht te krijgen van waar je moet beginnen met de schade herstellen. De realiteit is vaak gewoon dat de meeste vrouwen wat minder kaas hebben gegeten van klussen. Net zoals de meeste mannen er minder kaas van hebben gegeten om een vissengraat of watervalvlecht in het haar van hun dochters te maken. Niks mis mee. Ik ben er voorstander van dat ieder doet waar hij of zij goed in is. Los van stereotyperingen. Dat je beseft dat het succes van je gezin zit in hoe goed jij probeert jouw verantwoordelijkheid te nemen en je partner aan te vullen in zijn/ haar tekortkomingen.
Geniet van het simpele enthousiasme van je vrouw
Maar in het gezin van Karin was dit klaarblijkelijk niet aan de orde. Dus schakelde ze na al die jaren Help mijn man is klusser in. Als je je man zo te kijken zet, verdien je het blijkbaar dat half Nederland over je heen valt. Het doet me een beetje denken aan die reclame van een of andere loterij. In eerste instantie reageert de vrouw heel happy omdat haar man een naaikamertje voor haar heeft gemaakt. Nadat dit stel de loterij wint, koopt het een jacht maar de vrouw is niet helemaal happy met de kleur van het jacht. De slogan luidde zoiets van”Geniet van het simpele enthousiasme van je vrouw…” . Ik kan me niet herinneren dat zulke reclames ooit voor mannen werden gemaakt. Blijkbaar moet een vrouw maar dankbaar zijn met alles ook al heeft ze misschien andere wensen. Bijzonder want de gemiddelde autoreclame, die zich op mannen richt, speelt in op het gevoel dat je niet genoegen moet nemen met minder dan het beste. En dat mag en is okay. Tenminste als je een man bent.
Happy wife, happy life
Wat mij verbaast is dat mensen zo opgefokt kunnen raken over zoiets stoms als een tv-programma. En waarvoor? Een programma dat zijn kijkcijfers te danken heeft aan het leed van een bepaalde groep mensen.
Ik krijg nooit de indruk dat het de twee keer modaal verdienende gezinnen zijn die je ziet. Waarschijnlijk hebben vrouwen uit deze inkomensklasse wel de financiële middelen om het probleem eigenhandig op te lossen als het water tot aan de lippen staat. Of misschien laten hun partners het gewoon niet zo ver komen. Omdat zij dondersgoed beseffen Happy wife, happy life.
Ik doe maar een gok. Uiteindelijk weet ik het niet. Net zo min als ik iets van Karin weet. Dat geldt niet alleen voor mijzelf dat geldt ook voor vele kijkers. Ik ken haar niet persoonlijk. Ik wist niet dat ze een posttraumatisch stress syndroom had waardoor ze soms anders reageert. Zoals ze in RTL Boulevard liet weten. Ik wist niet dat ze door een privésituatie enigszins ontdaan was waardoor ze reageerde zoals ze reageerde. Dat hoef ik ook helemaal niet te weten. Want het is maar een tv-programma.
In plaats van dat ik mij moet ergeren, heeft mijn tv een afstandsbediening met uit-knop. Noem me ouderwets maar die gebruik ik zelfs wel eens! Zodat ik niet per Twitter mijn mening hoef te ventileren of in de verleiding kom om wildvreemden op Facebook op te zoeken om ze de wind van voren te geven.
Uiteindelijk is een mening hebben niet hetzelfde als gelijk hebben. Met een mening is het net zoals met billen. Iedereen heeft een kont, maar ik hoef niet iedereens kont te zien. En wat heb ik gisteren een boel lelijke billen gezien!
2 Comments
Manon
12 april 2015 at 09:03Mooi artikel! Ik heb het programma zelf niet gezien, maar inderdaad wel de ophef eromheen. Snap ook niet dat mensen zich er zo druk om maken. En inderdaad al helemaal niet dat ze iemand op d’r persoonlijke social media dan zo behandelen, vind ik echt respectloos.
Heleen
11 april 2015 at 22:39Jij moet voor een blad gaan werken joh! Of voor een krant! Elke dag een stukje! Ik lees je verhalen met genoegen en verbaas me elke keer weer over jou eigen kijk op dingen.. Ben het niet altijd met je eens maar ze zijn wel leuk! Go girl!