Wow Gymnasium, je zal wel trots zijn!

“Wow Gymnasium, je zal wel trots wezen”, sprak mijn gesprekspartner enthousiast. Ik glimlachte beleefd, maar het voelde ongemakkelijk. Juist dit soort reacties zijn de reden waarom ik zelden vertel op wat voor een school mijn oudste dochter zit. Begrijp me goed, ik ben trots op haar. Maar zoals er allerlei vooroordelen zijn over het ene schooltype zijn die er ook over het andere.

Schaamte is een raar ding. Zo schijnen ouders waarvan een kind op het Vmbo zit, het te voelen. Met man en macht proberen ze zich tegen een dergelijk advies te verzetten. Cito bijlessen of leraren onder druk zetten? Een ouder in het nauw maakt rare sprongen.

Niet hoger opgeleid maar praktisch opgeleid

Zelf ben ik er ook zo een. Vanaf het moment dat mijn kind meer interesse toonde dan in slapen, drinken en haar luier vol poepen, is het vooral mijn missie geweest om normaal te doen. Niemand in mijn omgeving kan zeggen dat ik ooit het rare idee uitsprak dat mijn kroost intelligent of beter nog: hoogbegaafd is. Er waren zelfs momenten waarop ik mij kapot schaamde voor hun acties en daden. Me afvroeg of er überhaupt wel iets in hun bovenkamertjes zat. Maar ja: het blijft je eigen bloedje. Of het goedwies nu kapot is of niet: je blijft er van houden. Dus haal je diep adem. Je schenkt er geen aandacht aan en hoopt dat het overwaait.

Toen ik ook nog scheidde was de hoop op een hogeropgeleide carrière wel verkeken. Al die specialisten buitelen over elkaar heen om te vertellen hoe verschrikkelijk slecht kinderen van gescheiden ouders het op school doen. Punt. Uit. Ik maakte me op voor een kind dat praktisch opgeleid is. Niks mis mee. In de afgelopen maanden zijn er heel wat hogeropgeleide personen geweest die verkondigden hoe hard Nederland fietsenmakers, putjesscheppers, politiemannen en verzorgenden nodig heeft. Dus dat zou wel goed komen.

Doen waar je gelukkig van wordt

Maar dochter had andere plannen. En ook in ben zo’n softie van een moeder die dan keuvelt “Als mijn kind maar gelukkig is”. Dus toen dochter aangaf naar het gymnasium te willen, zag ik daar geen enkel kwaad in. Persoonlijk vind ik Grieks en Latijn uitgestorven talen. En zag ik haar liever op de havo zodat ze op den duur nog door kan stromen naar het HBO en eventueel universiteit. Terwijl ze in haar tienerjaren voldoende tijd overhield om leuke dingen te doen.

Maar hey, whatever floats your boat. Als dochter blij wordt van een pakket met 12 vakken, wie ben ik dan om haar tegen te houden? Dus zo bezocht ik de afgelopen maanden onwennig de open dag en informatiemiddag van het gymnasium. Mijn weerstand werd er in elk geval een klein beetje minder door. Als ouders laat je je kind op een gegeven steeds meer los en hoop je dat ze goed terecht komt.

Help, ik ben een gymnasium mam

 In het geval van mijn dochter betekende dat het gymnasium. En dat was wennen. Schoolpleinmoeders draai ik mijn hand niet voor om. Maar middelbare school ouders zijn een ander verhaal. Dat concludeerde ik al toen ik tijdens een snikhete informatiemiddag een moeder met omhoog staand kraagje, modieus bobje, tasje matchend bij haar schoenen en een parelketting haar zorgen hoorde uitten over hoe schooltijd conflicteert met het bioritme van tieners. Was nieuw wetenschappelijk inzicht.

Ik moest mijn best doen om niet zichtbaar met mijn ogen te draaien. Ook als leren ‘gewoon’ makkelijk gaat, is er reden tot zorg voor de moderne ouders. Moet je er bovenop zitten. Maar vooral die zorgen agenderen. Niet omdat uit de praktijk blijkt dat iets echt een obstakel is. Maar ook eventuele theoretische obstakels worden uit de weggeruimd. Stel je voor dat je kindje ergens tegenaan loopt. Er mee worstelt maar op den duur leert om er mee om te gaan. Dikke trauma’s hoor voor generatie rubberen stoeptegel.

Wow Gymnasium, je zal wel trots zijn!

Inmiddels heb ik de eerste ouderavond op het gymnasium achter de rug. Een openbaring. Want ik moet eerlijk bekennen dat ik een stuk minder feeling heb met wat mijn dochter op school uitspookt. In vergelijking met de basisschool. Niet alleen omdat mijn dochter doordeweeks bij haar vader woont. Ook omdat de fase van je kind van en naar school brengen voorbij is. Het was leuk om te zien wie haar docenten zijn. En een klein beetje te zien wie de ouders zijn van de leerlingen waarmee ze in de klas zit.

 Trots dat mijn dochter gymnasium doet ben ik niet. Het schooltype bepaalt namelijk niet mijn trots. Ik ben eerder blij dat ze iets doet wat ze leuk vindt. Dat ze de uitdaging krijgt die ze nodig heeft om zich te ontwikkelen en zichzelf en mij te doen verbazen. Daarbij vind ik het heel fijn dat ze op deze school werkelijk alles uit de kast kunnen trekken als het om leren gaat. Van extra lessen voor een speciaal certificaat Engels tot aan het volgen van modules op de plaatselijke universiteit als je nog maar 15 bent. Na 4 weken zit dochter al in het schoolorkest.

En ik? Ik ben nog steeds geen gymnasium mam, maar ik heb ook een parelketting gekocht. Mijn spijkerbroek ingeruild voor een nette jurk zodat ik ouderavonden kan bezoeken. Leg netjes geld apart voor al die extra mogelijkheden. Op deze school is de sky the limit maar laat ik zo zeggen dat mijn portemonnee dat niet is.

Ook leuk om te lezen:

• 10 momenten waarop ik me dood schaamde voor mijn kinderen
• Mijn dochter woont bij haar vader
  

Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?