Persoonlijk | Groep 8 musical

30 mei 2018

Ik mocht de kapitette spelen. Voor zover ik weet was dit een vrouwelijke kapitein. Of dit taalkundig klopt, maakte ik me toen geen zorgen over. Het was een van de hoofdrollen in de groep 8 musical.

Ook Miss G moet er binnenkort aan geloven. De datum voor de groep 8 musical staat al in mijn agenda. Macht der gewoonte. Ik ken mijzelf. De laatste paar weken voor de vakantie MOET ik echt alles in mijn agenda noteren. Anders komt het niet meer goed. Sinds de meivakantie leef ik op de automatische piloot. Zeker met het warme weer van de afgelopen dagen.

Inhoud van dit blog

1 Groep 8 musical
- 1.1 De basisschoolfase
  - 1.1.1 Ik ga ze missen
  - 1.1.2 Het leek voor eeuwig

Groep 8 musical

Met de groep 8 musical in zicht, voelt het einde van de basisschool wel heel dichtbij. Gek genoeg ga je dan reflecteren. Voelt het als de dag van gisteren dat ik haar voor het eerst naar school bracht. Om te wennen. In werkelijkheid is dat niet zo. Ze is mij al bijna voorbij gegroeid. Als ik bedenk hoeveel jaar inmiddels aan mij leeftijd is toegevoegd vanaf dat moment ,ben ik zo weer uit de emotionele droom. Ik word OUD! Ja echt, zo voelt het een beetje. Het is een niet te missen hint van dat de tijd niet stilstaat.

De basisschoolfase

Als je je kind voor de eerste keer naar school brengt, houd je je hart vast. Mijn kind hoefde zeker niet populair te worden. Maar een goede vriend(in) gunde ik haar van harte. Gewoon, omdat dat het leven leuker maakt en verrijkt. Als het op school aankomt, mag ik mij in mijn handjes knijpen. In de afgelopen 8 jaar zijn er nooit momenten geweest waarbij ik met mijn handen in het haar zat. Aan het merendeel van de docenten bewaar ik hele goede herinneringen. Ik ben mij er bewust van dat ik daarmee gezegend ben. Dat is niet voor alle ouders zo vanzelfsprekend. Nu wij de overstap naar de middelbare school maken, vraag ik me af of dat zo blijft.

Op de eerste schooldag had ik allerlei vragen. Zou het goed komen? Ze zijn nog zo klein? Nu 8 jaar later, behoort ze tot de groteren. Maar als ik dat dan weer vergelijk met haar nieuwe school is ze weer klein. En ervaar je weer een beetje dezelfde emoties als toen. Alleen weet je nu beter waar je eigen kind tegen opgewassen is. Dat maakt dat het loslaten ook een stukje makkelijker is. Het hoort er immers bij. Meer vrijheid.

Ik ga ze missen

Ik kan niet zeggen dat ik heel close ben met alle ouders. Sommige ouders vond ik ronduit irritant. De app groepjes boordevol wissewasjes konden me meestal ook wel gestolen worden. Maar toch…het was bekend. En zeker bepaalde ouders draag ik een warm hart toe. Het gaf een soort saamhorigheidsgevoel als we samen naar de kerk gingen voor de kerstdienst. Ons zuchtend inschreven op de lijst van de hapjes voor het kerstdiner. Een vrije middag opofferden om taxi te spelen tijdens een excursie. Ons opdoffen voor de afsluiting van het schooljaar.

Van die spaarzame keren dat ik nu nog op het schoolplein sta, zie ik dat de andere ouders ook ouder geworden zijn. En dan zwijg ik nog maar over hun kinderen. Wat zijn sommigen opeens de hoogte in geschoten!

Het leek voor eeuwig

In groep 1 leek het of onze kinderen voor eeuwig bij elkaar zouden blijven. En alsof wij voor eeuwig jong bleven. Nu 8 jaar later, zie ik letterlijk dat onze kinderen de toekomst hebben. Het zal nooit meer hetzelfde worden. Contact met bepaalde ouders zal verwateren. En ouders van toekomstige klasgenootjes van Miss G zal ik waarschijnlijk veel minder vaak zien en minder goed kennen. Het hoort erbij.

Tijdens de groep 8 musical zal ik natuurlijk trotse foto’s van mijn dochter maken. Maar daarbij ook nog eens goed om mij heen kijken. Lachen om de goede herinneringen en grappige anekdotes. Het gaat ons goed…en wie weet zal ik een traantje wegpinken. Maar als je er naar vraagt, zal ik gewoon beweren dat ik ontroerd ben door hoe mijn dochter schittert in de groep 8 musical… .

Ook leuk om te lezen: