Lifestyle Persoonlijk

#Gojofrost versus #stopjoFrost

11 maart 2015
#Gojofrost versus #stopjoFrost

Arme Jo Frost Nederlandse moeders gaan totaal door het lint. Tijd voor wat relativering en een tegengeluid #Gojofrost versus #stopjoFrost

De Nederlandse moeder en opvoedland is in rep en roer. Van over de zee is er een nanny aan komen waaien. Helaas niet zo een als Mary Poppins die je kinderen vrolijke liedjes aanleert om onaangename situaties leuker te maken. Deze nanny geeft kinderen grenzen, time-outs en zet ze ook nog op de trap. Geen wonder dat de moderne Nederlandse moeder op haar achterpoten staat. Als er één ding is die onze Nederlandse cultuur heeft voortgebracht en waar we trots op zijn, dan is het wel het poldermodel.
Dit model wordt niet alleen in de politiek toegepast, maar ook in de opvoeding van onze kinderen. We onderhandelen en gaan de dialoog aan met onze kinderen en wanneer nodig, maken we gebruik van de optie gedoogbeleid. Moeders mogen graag klagen over dat het opvoeden van kinderen zwaar is, maar stiekem genieten we van het dealtjes sluiten met onze kinderen. You win some you lose some en pick your battles.

#Gojofrost

Arme Jo Frost. Ze komt én uit een ander land én kent onze cultuur niet. Gelukkig zijn wij Nederlanders direct en recht door zee. We schromen niet om massaal tegen haar ten strijde te trekken. Want zo zijn onze manieren. De campagne #Stopjofrost verenigt moeders en pedagogen. In normale situaties kunnen we elkaar niet uitstaan. Maar in liefde en oorlog is alles geoorloofd. En het is oorlog. Met kanonskogels gericht op de gezamenlijke vijand Jo Frost. In deze hele hetze zou je bijna denken dat er geen ouders meer zijn die ook regels hebben, straffen/belonen en consequent zijn. Tijd voor een tegengeluid #Gojofrost versus #Stopjofrost.

De boeken Supernanny en Supernanny de meest gestelde vragen staan hier ook in de boekenkast. Na meer dan 10 jaar zien deze boeken er nog steeds uit alsof ze nieuw zijn. Wat denk ik wel iets zegt over hoe vaak ik ze in de afgelopen jaren heb ingekeken. Maar dat geldt ook voor het pedagogische boek En als we nou weer eens gewoon gingen opvoeden.

Wat kan een kind toch veel trauma’s krijgen

Ik kijk ze misschien niet vaak in, maar ik heb wel een bepaalde lijn in mijn opvoeding. Deze is consequent, no-nonsense maar met de nodige humor en relativeringsvermogen. Hemel wat nemen ouders zichzelf toch bloedserieus. Ik ben geboren in de jaren ’80 en daar ben ik blij om. Wat kan een kind van tegenwoordig toch veel complexjes en trauma’s krijgen. Nee, we hebben het niet het kind in oorlogsgebied dat zijn de hele familie uitgemoord ziet worden voor zijn ogen. We hebben het over het Nederlandse kind dat geen Dora  snoepjes in de winkel krijgt, niet bij papa en mama in bed slaapt en ook niet telkens zijn zin krijgt. Niet omdat papa en mama nu de baas zijn, maar omdat papa en mama het beste met hun kind voor hebben.  Je zou bijna denken dat de kids van tegenwoordig uit een ander soort hout gesneden zijn. En wat zijn de ouders van tegenwoordig toch bang om hun kind te schaden of niet lief gevonden te worden. Zonder dat ik nu zeg dat vroeger alles beter was, krijg ik soms wel het idee dat dat vroeger anders lag.

Ouders maken fouten

Mijn ouders waren ook niet perfect. Maakten fouten en faalden schromelijk. Of geven toe dat ze met de kennis van nu sommige dingen anders gedaan zouden hebben. Het kind in mij dat inmiddels volwassen is, snapt ook dat ze hun best deden. Nu ik moeder ben, zie ik ook veel beter in dat ik als kind soms behoorlijk irritant gedrag vertoonde. Soms om aandacht. Maar vaak ook gewoon omdat ik er van genoot om de grens op te zoeken en te kijken hoever ik kon gaan. No big deal. Ik ben niet voor mijn leven getekend omdat ik in de schuur moest zitten, op de gang werd gezet of naar mijn slaapkamer werd gestuurd.

Kind op de trap

Ook mijn kinderen hebben wel eens op de trap gezeten. Of ik heb ze in de hoek gezet. Tegenwoordig is het minder vaak nodig dan toen ze klein waren. Als ik nu terug kijk, zie ik de fase tussen 1 en 3 echt als de fase waarin ik consequent de grenzen heb aangegeven en ongewenst gedrag duidelijk gecorrigeerd heb. Onder onze opvoeding ligt een bepaalde basis en daar pluk ik nu de vruchten van. Ik ben nooit bang geweest om niet lief gevonden te worden door mijn kinderen. Ook ging ik niet overstag wanneer mijn peuter kwaad zei “Dan maak ik nooit meer een tekening voor jou…” Ervaring leert dat peuters niet echt veel tijdsbesef hebben. Laat staan dat ze weten wat ‘nooit meer’ inhoudt.

Elke keer dat mijn kind en ik botsen hebben we contact

Als je grenzen stelt is het vooroordeel al snel dat je voorbij gaat aan de behoeftes van het kind. Je niet genoeg verbindt met wat het nu werkelijk nodig heeft. Maar ik zie dat anders. Elke keer dat mijn kind en ik botsen, zie ik als een contactmoment. Misschien wel iets heftiger dan we beiden zouden willen maar we gaan in elk geval niet onopgemerkt aan elkaar voorbij. Daarnaast weet ik als ouder zelf ook vaak wel wat mijn dochters willen. Maar dat betekent voor mij nog niet dat elk gedrag geoorloofd is om het voor elkaar te krijgen. Mijn dochters kunnen aandacht willen, maar dat betekent voor mij nog niet dat ze naast mij moeten staan jengelen. Of wanneer de TV uitgaat dat ze dan maar moeten gaan bijten of slaan omdat ze het er niet mee eens zijn. Noem me naïef maar ik  geloof dat mijn dochters begaafd genoeg zijn om op andere manieren duidelijk te maken wat ze willen.

Lachen om jezelf geeft positieve energie voor een nieuwe dag.

Relativeer en neem jezelf niet zo serieus

Andere ouders die zeggen dat mijn dochters ‘zo lekker makkelijk’ zijn, koppelen dat al snel aan karakter. Het zullen wel gewoon hele lieve kindjes zijn. Niks is minder waar. Als kind had ik een pittig karakter en de appel valt niet ver van de boom. Huilen in de supermarkt omdat ze iets niet krijgen? Eten weigeren omdat het smerig is? Als je moeder over de trap loopt, je been uitsteken zodat ze van die laatste paar traptreden afdondert? Wensen dat je moeder dood was zodat je al haar geld krijgt en daar Playmobil van kunt kopen? Been there, done that. Om sommige situaties kan ik nu zelfs smakelijk lachen. In de opvoeding vind ik het ook belangrijk om te kunnen lachen. Om jezelf, om je kinderen of samen. Het lucht op en geeft positieve energie voor een nieuwe dag.

Gaat streng zijn niet samen met liefde?

Gaat streng zijn niet samen met liefde? Natuurlijk wel! Mijn opvoeding bestaat echt niet alleen maar uit grenzen stellen en corrigeren. Er is ook ruimte voor mijn kinderen om zichzelf te kunnen en mogen zijn. Ik geef ze graag stevige wortels, maar ook vleugels zodat ze uit kunnen vliegen en ontdekken. Juist omdat ze weten waar de grenzen liggen is daar binnen heel veel mogelijk. Zie het als een rivier die meandert in het aangegeven landschap en niet als een strak recht gegraven kanaal.

In de basis weten ze allebei dat ze er mogen zijn. Zoals ze zijn, met hun goede en slechte eigenschappen. Dat ik van ze houd en zoals ik vaak tegen ze zeg “ Helaas voor jou gaat dat nooit meer over”.

Foto via Shutterstock

  • Reply
    natanja
    11 maart 2015 at 16:29

    Josan,
    I couldn’t agree more!!!

    Grenzen geven een kind een veilig kader waarbinnen ze kunnen leren onderhandelen.
    En een kind wordt er echt niet minder van als ze af en toe op de “strafstoel” zitten. Dan gaan ze echt niet twijfelen of je wel van ze houdt…
    Zolang structuur en duidelijkheid gepaard gaan met liefde en waar mogelijk humor leer je je kinderen direct en indirect grenzen stellen.
    Je zet een voorbeeld neer waar ze in hun latere leven ook van kunnen profiteren.

    Mag ik je blog linken op mijn website http://www.praktijk-careful.nl?

    Liefs Natanja

    • Reply
      Josan
      11 maart 2015 at 16:42

      Hallo Natanja,
      Fijn dat jij je hier als professional ook in kan vinden. Ik geloof ook in met liefde grenzen stellen 🙂
      Natuurlijk mag je het blog linken.

      Groeten Josan

  • Reply
    lianne
    11 maart 2015 at 14:10

    ‘Als je moeder over de trap loopt, je been uitsteken zodat ze van die laatste paar traptreden afdondert?’

    Serieus?

    • Reply
      Josan
      11 maart 2015 at 14:12

      Yep, voor ik het wist lag ik onderaan de trap. Drie weken een dikke enkel maar dochterlief deed alsof haar neus bloedde 🙂

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

[instagram-feed feed=2]