Daar lig je dan in het kraambed met een wolk van een baby naast je. Het kind is gezond. Jij ziet er na verloop van tijd ook weer fris en fruitig uit. Het geluk straalt je toe. Wat kan je nog meer wensen? Nou wat dacht je van een designertas, sieraden of iets anders wat een bepaalde waarde heeft en een bonnetje zodat je het terug kan brengen als het niet bevalt? Want een baby is leuk, maar baargoud is beter.

Recent las ik in de Viva Mama dat het fenomeen baargoud aan een opmars bezig is. Jonge moeders krijgen massaal (dure) cadeaus voor de geboorte van hun kinderen. Klinkt decadent, maar ook ik kreeg baargoud voor mijn laatste kind. Vlak na de geboorte van mijn jongste dochter, plaatste ik op Facebook een foto van mijn nieuwste aanwinst; een spiegelreflex camera. Ik had hem gekregen als cadeau voor miss C. Dochter is 1 dag voor mijn mans verjaardag geboren. Ik grapte dat man een dochter gekregen had voor zijn verjaardag dus ik ook wel iets leuks mocht hebben. En die fotocamera maakte heel wat slapeloze nachten goed.

Baargoud en feminisme

Ik ben dol op cadeautjes krijgen. En vind ook eigenlijk altijd wel dat ik iets verdiend heb. Koopt hij het niet voor mij dan doe ik het zelf wel. Ik heb geen excuus nodig om mijzelf zo nu en dan eens een extraatje te gunnen. Maar feministisch gezien bekt het natuurlijk niet erg lekker als ik zeg dat ik baargoud heb gekregen voor de geboorte van mijn dochter. Waarom zou je man een cadeau voor je moeten kopen omdat je zo gezegd een iets ter grote van een bowlingbal naar buiten heb geperst? Eerlijk gezegd vond ik het fenomeen baargoud (ook wel werpgoud) altijd maar behoorlijk ouderwets.

Ik kende het fenomeen eerder dan de het woord. In een ver grijs verleden zag ik ooit de aflevering van Sex and the City waarin Charlotte per gebaard kind een geldbedrag zou ontvangen. Uiteraard was de prijs voor een stamhouder aanzienlijk hoger dan voor een meisje. Ook in de film The Duchess zie je Georgina na het baren van een zoon een geweldig geldbedrag opstrijken waarmee ze kan doen wat ze wil. Maar ik leef anno 2017. Verdien mijn eigen centjes en hoef gelukkig niet voor een stamhouder te zorgen om de familienaam voort te zetten. Ik ben het type moeder die haar dochters aanspoort hun eigen achternaam te houden.

*Slik* , moet ik mij nu schamen voor baargoud?

Meestal ben ik heel geëmancipeerd. Ik kan (bijna) alles zelf wel. Toch vind ik het af en toe best prettig om in de watten te worden gelegd. Voor mij was een derde kind natuurlijk redelijk ‘been there,done that’, maar voor mijn man was het de eerste. Eerlijk gezegd was dat stiekem ook wel weer fijn. De bezorgdheid van partners is er vaak wel af na een eerste kind. Ik heb maanden geen konijnenhoek schoon hoeven maken omdat hij bang was dat ik en de baby ziek konden worden van bacteriën uit het konijnenhok. Natuurlijk wist ik best dat dit geldt voor de kattenbak. Maar dat hoeft hij niet te weten 😉

En ik vertik het om mij te schamen omdat ik een gloednieuwe fotocamera gekregen heb voor de geboorte van mijn baby. Er zijn immers genoeg vrouwen die voor elk kind een extra diamantje in de trouwring erbij kregen. Een kettinkje met een naam van de spruit of zo’n kinderhoofdje als bedel aan een gouden armband. Symbolisch heten het dan mamasieraden. Of denk je dat je man opeens in een lieve romantische bui is. Maar eigenlijk is het allemaal gewoon natuurlijk baargoud.

Heb jij baargoud gekregen voor de geboorte van jouw kind?

Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?

♥ Gouden armbanden via Shutterstock

♥ foto via Shutterstock