De ouders van Zoomer voeden hun kind gendercreatief op. Zij weten wat hun kind is, maar de omgeving niet. Dat mag het zelf kiezen.

Het genderneutrale gedoe begint een beetje door te slaan. Dat dacht ik vandaag na het lezen van een bericht van een stel met een kind genaamd Zoomer. Maar haar vader en moeder hebben niemand verteld of hun kind een jongetje of meisje is. Zoomer is allang het onderkantje van haar moeder uit geboren. Maar als het zelf oud en wijs genoeg is, mag ze kiezen waarmee ze zich identificeert… .

Ik vermoed dat de keuze voor Zoomer wel beperkt is tot 2 smaakjes: jongen of meisjes. Beetje teleurstellend, niet? Hebben je ouders je eerst opgevoed met dat je alles kan zijn wat je wilt, kan je nog geen schaap met de 5 poten worden dat zich identificeert met een overmatig seksueel actieve panda die diep van binnen een eenhoorn is. Meh, waarom is het leven zo oneerlijk?!

Verschil genderneutraal en gendercreatief

Ouders die hun kind genderneutraal opvoeden, kiezen er voor om kleding, speelgoed en kleuren niet te labelen als ‘voor jongens’ of ‘voor meisjes’. Een meisje kan dino’s en zwaarden ook leuk vinden? En wie zegt dat make-up en poppen perse voor meisjes zijn? Doel is om je kind uit beide werelden wat mee te geven en niet te beperken. Maar wanneer je je kind gendercreatief opvoedt ga je een stapje verder. Niemand behalve de ouders weten of Zoomer fysiek een jongen of meisje is. als het oud genoeg is mar het een geslacht kiezen waarmee het zich identificeert. Hierdoor heeft het de vrijheid om zelf zijn/haar identiteit te creeren zonder het beperkt wordt door verwachtingen die traditioneel gezien vaak aan een bepaald geslacht gekoppeld zijn.

Doorslaan gender neutrale gedoe

Ik kon het dan ook niet laten om het volgende te schrijven:

Iedereen die mij en mijn dochters een beetje kent, weet bovenstaande op waarde te schatten. Ik voed mijn dochters bewust niet genderneutraal op. Waarom? Allereerst omdat ik helemaal niks met dat genderneutrale gedoe heb. Daarnaast omdat ik wil dat ze de meest geweldige versie van een meisje zijn die ze maar kunnen zijn. Ik denk dat ik ze voldoende bagage heb mee gegeven om daar op hun eigen manier uiting aan te geven. Dat ze sterk genoeg in hun schoenen staan om zich door niks en niemand te laten voorschrijven hoe ze als meisje zouden moeten zijn. Maar naast meegeven, leef ik dat ook voor.

De opkomst van gender reveal parties

Ik schreef eerder al over hoe wonderlijk ih het vind, dat je tegenwoordig haast geen baby kan krijgen zonder dat je de nodige postnatale mijlpalen viert met een feestje. Van nub theorie tot Chinese geslachtskalender en schedeltheorie, we doen er alles aan om al voortijdig te weten wat voor een vlees we in de kuip hebben ding het tussen de benen heeft..

We gaan helemaal los met een unieke zwangerschapsaankondiging, fabulous gender reveal party en A-MA-ZING babyshower. Inclusief de nodige Engelstalige prullaria en termen om het geheel feestelijk te accentueren. An sich niks mis mee, maar soms vraag ik me af of de opkomst van de gender reveal party ook niet te maken heeft met iets anders.

Gender reveal party’s beginnen zo langzamerhand een van de weinige onneembare bastions te worden waar je als ouders gewoon nog even stil mag staan bij het geslacht van je kind.

De onneembare bastion

Gender reveal party’s beginnen zo langzamerhand een van de weinige onneembare bastions te worden waar je als ouders gewoon nog even stil mag staan bij het geslacht van je kind. En dat mag vieren. Blauwe en roze ballonnen mag ophangen. Zonder dat anderen je daarbij op de vingers tikken. We zijn nog niet zo ver dat we al accepteren dat je ook nog een beetje teleurgesteld mag zijn in het geslacht. Maar soit. Dat mag de pret niet drukken.

Over enkele jaren zullen onze hyper genderneutrale achterkleinkinderen raar kijken als je vertelt dat er vroeger een feestje bestond waarmee je vierde dat je een jongen of meisje kreeg. Dan zullen we allemaal beseffen: das war einmal. En weemoedig onze grijze koppies schudden terwijl we het ons als de dag van gisteren kunnen herinneren dat het na 2015 volledig ontspoorde.

Vrijheid van meningsuiting

Vorig jaar heb ik mij al kritisch uitgelaten over de hypocriete hype van Hema om vanaf nu gender neutrale kinderkleding te verkopen. Vond een willekeurige lezer niet prettig. Het is gevaarlijk als mensen met mijn invloed een blog daar iets van vinden. Daarmee katapulteer ik deze ontwikkelingen weer naar de oertijd. Persoonlijk ben ik een groot voorstander van de vrijheid van meningsuiting. Wat betekent dat ook wanneer je een minderheidsmening hebt, je die kenbaar mag maken. Dat is namelijk ware vrijheid. Anders is het niets meer dan de dictatuur der meerderheid.

Ik ben waarmee ik mij identificeer

Ik ben datgene waar ik mij mee identificeer. Hartstikke leuk natuurlijk. Maar je zult wel begrijpen dat het in de praktijk niet altijd zo gaat. Miss C identificeert zich momenteel met prinses Elsa van Arendel. En geloof me, dat vind ik zo nu en dan bloedirritant. Vooral wanneer ze prinsessenachtig weigert haar schoenen aan te trekken. Omdat zij ze niet mooi vindt. Dan weer wil ze haar voedsel niet  opeten. Omdat het geen echt prinsessenvoedsel is. Lees cupcake met zulk zoet glazuur dat je tanden pijn doen. En als laatste, kan ook het niet mogen dragen van haar prinsessenjurk naar het kinderdagverblijf voor de nodige drama van wereldformaat zorgen. Ooit zal ze vast wel inzien dat ze geen prinses Elsa is en zich doodschamen voor deze periode.

Kan ik dan ook zelf mijn ras kiezen?

Stel dat we die hele identificeerlogica los laten op iets anders, ras, dan zal je ook wel begrijpen dat die vlieger ok niet op gaat. Ik las aan het begin van het jaar dat er enkele blanke Amerikanen waren die zich identificeerden als zwart. Nee, zo zagen ze er niet uit. Ze hadden ook totaal geen gemengde ouders. Maar voila dat kon geregeld worden.

Het moge duidelijk zijn dat je zonder de uiterlijke kenmerken een stuk minder last hebt van wat het betekent om donker te zijn in Amerika. Om nog maar te zwijgen over of dit andersom geaccepteerd zou zijn. Kunnen mensen die nu Aziatisch, Latino en Afro Amerikaans zijn ook zomaar beslissen dat ze van de een op de ander dag blank zijn? Ik schreef er al eens over dat mijn gemengde dochter zonder dat ze er zelf voor kiezen kan al geïdentificeerd wordt als zwart. Terwijl ze in principe net zoveel recht heeft om zich te identificeren als wit.

We hebben het echt te goed in het Westen

Ik merk dat als het om ras gaat, er opeens een stuk minder ruimte is om je te identificeren met wat jij wilt. Laat staan dat anderen dan allerlei aanpassingen gaan maken. En waarschijnlijk zullen mensen dan ook zeggen dat dat het logisch is omdat ras vast staat. Op basis van de huidige genderdiscussie durf ik dat in twijfel te trekken. Te zeggen: “Het is maar de vraag voor hoelang”. 10 jaar geleden waren we er ook van overtuigd dat het geen wat je tussen de benen hebt, bepaalt wat je bent.

Ergens vind ik het toch wel intrigerend dat dit hele genderneutrale doorslaan vooral voorkomt bij blanke Westerse ouders. No, offense maar dat valt me gewoon op. Tegenwoordig zijn we maar al te snel geneigd wanneer mensen het ergens over zeiken om op te merken: ‘Het gaat echt veel te goed met ons landje”. Stiekem vraag ik me af of je dat hier ook niet op kan loslaten…

Ook leuk om te lezen:

• Als je in het verkeerde lichaam geboren bent, bof je maar
• De onzin van genderneutraal opvoeden
• Stop er mee mijn dochter zwart te noemen

Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?

Uitgelichte afbeelding en foto 1  en foto 2 via Shutterstock