Bloggen Family Diary Lifestyle Persoonlijk

Eerlijk bloggen

10 januari 2016
Eerlijk bloggen-GoodGirlsCompany-authentiek bloggen-jezelf zijn

Eerlijk bloggen. Waarom zou je er aan beginnen? Je ziel en zaligheid blootleggen op het internet? Een dagboek bijhouden dat iedereen online kan lezen. Ga er maar eens aanstaan. Je kwetsbaar opstellen met al je eigenaardigheden, (spel)fouten en andere onhebbelijkheden. Veel mensen moeten er niet aan denken. Liever lezen zij gewoon de verhaaltjes. Sommige bezoekers vanuit nieuwsgierigheid. Anderen vanuit oprechte interesse. Of ik je nu inspireer of irriteer, ik vind het allemaal prima.

Toch houdt eerlijk bloggen mij de laatste tijd wel bezig. Het begon tijdens de ziekenhuisopname van Miss C. Vooral in de dagen er na toen alles wat meer begon te landen, heb ik mij regelmatig afgevraagd: Waarom ik blog?  Waarom blog en vlog ik tijdens haar ziekenhuisopname? Waar ligt de grens tussen openheid en teveel van je privéleven delen. Als je privézaken deelt, moet dat dan altijd een doel hebben? Is het omdat ik er iets mee wil bereiken?

Sinds de geboorte van mijn tweede dochter weet ik het zeker; ik ben een meisjesmoeder. Dat is iets waar ik trots op ben. Het is mijn missie om mijn dochters op te voeden tot sterke onafhankelijk vrouwen. En tegelijkertijd andere meisjesmoeders te inspireren.

Eerlijk bloggen

In het afgelopen jaar heb ik regelmatig geworsteld met mijn eigen stem vinden. Geweldig die lijstjes met shoppingtips. Het trekt veel bezoekers via Google, maar wat wil ík nu vertellen? Wie ben ik? Dat staat los van mijn drie dochters. Hun moeder zijn is, hoe leuk ik dat ook vind, maar een bepaald onderdeel van mijn leven. Naast mama ben ik ook gewoon nog ik. Ik denk dat het wel duidelijk is dat ik een beetje eigenwijs ben, ook doe ik dingen lekker op mijn eigen manier. Je houdt er van of je haat het. Even goede vrienden. Liever dat je onderbouwd kan uitleggen waarom je het haat dan dat je zonder onderbouwing alles maar aardig, grappig of leuk vindt.

Om mij te leren kennen, moet ik wel eerlijk zijn. Vind ik. Ik deel veel, maar bij lange na niet alles. In het ziekenhuis heb je mij bijvoorbeeld geen opnames zien maken waarbij medisch personeel in beeld is. Of dat je direct kon meekijken met een diagnose. Sommige dingen moesten namelijk ook even bij ons landen. Wilde ik graag met mijn man bespreken voordat ik besloot het wel of niet online te zetten.

Ik ben al 9 jaar moeder van de (in mijn ogen) meest fantastische meiden ter wereld. Iets wat ik geweldig vind. Maar dat het moederschap niet altijd rozengeur en maneschijn is, wil ik ook op mijn blog kunnen delen. Soms stel ik mij daar kwetsbaar in op. Regelmatig heb ik mijn twijfels over borstvoeding op mijn blog gedeeld. De ene keer probeer ik iets met humor te benaderen zoals toen ik deelde waarom het leuk is dat je baby nog niet doorslaapt. Een andere keer wil ik ook gewoon even mijn hart luchten over iets wat irritant is.
Maar vanuit welke emotie of inspiratie ik ook schrijf, dat wil ik kunnen blijven doen. Als ik even stoom moet afblazen omdat de combinatie van 32 uur per week werken en gebroken nachten mij opbreekt, wil ik dat kunnen doen. Zonder meteen als ‘zeikwijf’ gebrandmerkt te worden. Ook wil ik even mijn verontwaardiging kunnen delen, wanneer men mij weer eens een zoontje in de maag splitst zonder dat ik dan meteen een ’teer zieltje’ ben.

Schietschijf

Ik vind bloggen erg leuk, het geeft mij energie en voldoening. Vooral wanneer ik er tijd voor heb. Ik wil mij niet verplicht voelen of mijn kinderen minder aandacht geven omdat ik zo nodig moet bloggen. Dat mensen mijn blog kunnen lezen, het ze inspireert of er een mooi (online) gesprek over heb, vind ik geweldig.
Zo heb ik mij trouwens ook niet altijd over bloggen gevoeld hoor. Anderhalf jaar geleden voelde ik mij er nog best ongemakkelijk bij. Opmerkingen uit het verleden waarbij mijn blog smalend mijn ‘ego-document’, werd genoemd zorgden er toch voor dat bloggen nu niet iets is waar ik trots op was.
Maar tijden veranderen.
Internet en social media maken mooie dingen mogelijk. Tegelijkertijd is het soms ook de anonimiteit die het slechtste in mensen naar boven brengt. 99% van de reacties plaats ik. Een enkele keer dus niet. Ik ben niet bang voor discussie. Ik weet echt wel dat ik niet perfect schrijf (Normaliter draag ik een bril. Deze is 7 maanden geleden kapot gegaan. Helaas mag ik vanwege ontzwangeren mijn ogen nog niet opnieuw laten opmeten. Na een dag achter het beeldscherm op het werk, laat ik echt wel steken vallen. Maar op mijn blog mag dat. Op het werk niet. Dus kwestie van prioriteiten) en nee je hoeft het niet met mij eens te zijn. Maar wanneer een reactie elke vorm van fatsoen overschrijdt, dan doe ik daar dus niks mee. Ook al plaats ik het niet, ik krijg het wel te lezen. In het begin was ik ontdaan door zulke reacties, maar een jaar later is mijn huid iets dikker.

Mijn uitlaatklep

Dit blog is mijn uitlaatklep. Met mijn bedoel ik ook echt MIJN. Ik heb wel eens gedeeld dat ik gescheiden ben. Hier ben ik redelijk open over. Ook ben ik hertrouwd met de vader van miss C. Mijn man schittert door afwezigheid op mijn blog. Volgens mij is hij afgelopen jaar 1 keer voorbij gekomen? Of dit in de toekomst zal veranderen, weet ik nog niet. Voorlopig vind ik het geen toegevoegde waarde hebben om foto’s van hem op mijn blog te plaatsen.
Dat dit blog van mij is, betekent ook dat ik veel posts schrijf vanuit mijn eigen perspectief. Natuurlijk houden mijn dochters van hun vaders. Maar op een blog voor moeders met dochters gaat het (helaas pindakaas) niet om de vaders. De steun van mijn partner blijkt voor mij niet uit dat hij op foto’s of in vlogs voorbij komt.

Voorlopig zijn mijn dochters nog herkenbaar is beeld. Maar ook dat is iets waar ik over blijf nadenken en mijn hart in wil volgen. Als zij zich er niet meer prettig bij voelen, zullen er andere foto’s gemaakt worden.

Dit waren een aantal van mijn gedachten over eerlijk bloggen. Ik hoop dit de komende jaren te kunnen blijven doen.

  • Reply
    volgmama
    11 januari 2016 at 21:52

    Go with the flow 🙂 Gewoon doen zoals jij het wilt.

  • Reply
    Deborah
    11 januari 2016 at 12:03

    Ja, bloggen is en blijft persoonlijk en als het mensen niet bevalt dan zoeken ze maar een andere blog. Blijf gewoon lekker jezelf, want dat is waar mensen voor terugkomen, een echt mens. En de grens van wat je wel of niet deelt ligt voor iedereen ergens anders. Veel blogplezier!

  • Reply
    MamavdDag
    10 januari 2016 at 19:42

    Mooi en eerlijk weergeven wat je denkt en voelt. Ik vind het goed dat je blijft reflecteren op je handelen, ook bij handelingen die er haast in zijn gesleten zoals het simpelweg plaatsen van foto’s van je dochters in je posts.

    Dat alles wat je neerzet een weergave is van wat er zich binnenin jou afspeelt, is logisch. Blogs zijn nou eenmaal persoonlijk en de blogs die dat niet zijn springen er naar mijn mening absoluut niet uit. Men komt op jouw site terecht omdat het ze enigszins aansprak, dus het een ‘ego-document’ noemen is prima, maar dat is dan wel een ego-document dat ze hadden willen lezen (EN zelfs op wilden reageren). Je komt in ieder geval eerlijk en open over, alles in de juiste dosis als je het mij vraagt.
    😉

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

[instagram-feed feed=2]