Mama Persoonlijk

Wie bepaalt hoe een echt moederlichaam eruit ziet?

26 januari 2017
Wie bepaalt hoe een echt moederlichaam eruit ziet

Real women have curves. Een moederlichaam heeft striae, putjes in haar bovenbenen een paar kilootjes te veel zodat haar kinderen haar goed vast kunnen houden. Alles wat daarvan afwijkt is niet realistisch…toch?

Gisteren las ik een enigszins zurig artikel. Hier werd gesteld dat zolang je na je bevalling geen blubberbuikje hebt of striae van hier tot Toyko je niet mag spreken van een echt moederlichaam. Moeders die zoiets op Instagram delen om zogenaamd andere vrouwen te laten zien hoe een lijf er na een bevalling uitziet, zijn alleen maar naar complimentjes aan het hengelen. Foei, schaamteloos!

Een echt moederlichaam

Nu bezit ik geen encyclopedie waarin staat aan welke kenmerken een echt moederlichaam moet voldoen. Dus ik ben niet zo vertrouwd met alle definities, mitsen maren en disclaimers. Ik ben het simpele soort die gewoon zo naïef denkt dat zodra je als vrouw een baby op de wereld hebt gezet (of dat nu langs de natuurlijke weg gebeurt of anders) je een moederlichaam hebt. Wellicht dat het proces dat hier aan voorafgaat bij de een leidt tot striae, aambeien, vetrolletjes, putjes, lekkende borsten een inknip, litteken, scheurtje of andere ongemakken maar volgens mij is dat toch geen harde vereiste om lid te zijn van de club der moederlichamen, toch? Net zo min als dat een kort pittig kapsel je tot moeder maakt. Het zijn maar uiterlijkheden. Dus waarom hechten anderen er dan zo’n waarde aan?

Wat is een realistisch moederlichaam?

Volgens mij was het Chrissy Teigen die opmerkte dat het lichaam van menig pas bevallen celebrity niet realistisch is. Zij hebben namelijk elke hulp voor handen om weer in vorm te komen. Personal trainers, voedingsdeskundigen en nanny’s. Yep, it takes a vilage to raise a child. Ik heb dat dus niet. Maar ik heb wel Instagram. Ook daar zie ik regelmatig foto’s van fitgirls (wie anders) die fitmama’s worden. Eerlijk is eerlijk, als ik dan zo’n strak buikje zie kan ik best een beetje (ja ik geef het toe) jaloers worden. Sporten tijdens de zwangerschap is vanwege mijn sikkelcel voor mij niet weggelegd. Als je dan ook nog 20 kilo aankomt zoals ik, dan heb je op zijn zachtst gezegd een uitdaging. Maar toch als puntje bij paaltje komt, slaat mijn jaloezie niet om in afgunst. Ik weet dat zo’n moederlichaam voor mij niet realistisch is.

Skinny shaming

Waar vroeger de gezette vrouw het onderspit moest delven, lijkt het tegenwoordig een trend te zijn om alles wat slank is dan maar af te fakkelen. Dunne vrouwen zijn bitchy omdat ze honger hebben. Vollere vrouwen zijn gezellig. Echte vrouwen hebben rondingen. Mannen houden van vrouwen met vorm want alleen honden houden van botten. Het zijn maar wat dingen die ik dan zie. En echt, ergens snap ik het wel. De tijd waarin het dikste meisje van de klas ook vaak het pispaaltje was,  ligt nog niet zover achter ons. In tekenfilmpjes worden dikkere mensen maar zelden positief geportretteerd en in films ook. Dus ik snap die emancipatie op zich wel. En zoals bij alles waarvan we ons bevrijden of tegen af zetten, gaat dat op een heftige manier. Voor menig vollere vrouw duurde het waarschijnlijk best wel een tijdje voordat ze haar lichaam kon zien zoals het is: mooi omdat het de behuizing is van je ziel.

Body positivisme

Die 20 kilo die ik aankwam? Die verloor ik in 2 weken. Blijkbaar heb ik een enorme snelle spijsvertering. Ik ben namelijk altijd extreem slank geweest. Of tenger als je het zo wilt noemen. Mijn dochters ook. Maar omdat ik goede genen heb, wil dat niet zeggen dat ik minder opmerkingen over mijn lichaam krijg. Moeders van jeugdvriendinnetjes die gewoon zeiden “Je moet wel beter eten, hoor”, “ Neem nog maar wat je kan het wel gebruiken” “ Het lijkt wel alsof je anorexia hebt”  “ Ben je nog meer afgevallen?!”

Nu na 3 kinderen pas ik EIN-DE-LIJK in maatje 36 en bij lange na ook nog niet eens altijd. Ook dat heb ik geaccepteerd. Net zoals dat ik klein ben. Hoe ouder ik word, hoe minder me dat bezighoudt. Alleen soms vind ik het zo jammer dat er zulke harde tegenstellingen gedaan worden. Waarschijnlijk heb ik net zoveel negatieve opmerkingen over mijn lichaam gehad als iemand die het tegenovergestelde figuur heeft als ik. Maar misschien weten we dat wel helemaal niet van elkaar omdat we door opmerkingen leren om over elkaar te praten in plaats van met elkaar.

Body positivisme dankzij dreumes

Ook ik worstelde na mijn laatste zwangerschap wel enigszins met de acceptatie van mijn nieuwe lichaam. Ik weet het, sommige vrouwen zullen er een moord voor doen. Maar toch… Body positivisme komt als wij als vrouwen leren om met respect over elkaars lichaam te praten. Oh en in mijn geval kwam het door een dreumesje die elke keer als ik naar het toilet ga vol enthousiasme in mijn huid knijpt en het uitgiert van de pret. Voor mij is het een vetrolletje…voor haar is het mama en die is lief.

Ook leuk om te lezen:

 

Volg je mij ook al via Google+Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?

Uitgelichte afbeelding via Shutterstock

  • Reply
    Hanneke
    28 januari 2017 at 17:46

    Dat je een dikke kont hebt met striae en putten moet je lekker zelf weten, maar ik verbaas me er in toenemende mate over hoe lelijkheid, zwakte en non-talent steeds vaker gepromoot wordt. Het is een beweging die zich afzet tegen succesvolle mensen die heel erg hard hun best voor iets doen en daarvoor beloond worden. Met een strak lijf, met een berg geld of met bekendheid. Dit is een zorgelijke ontwikkeling, want er wordt gezegd: je hoeft helemaal niet je best te doen, ergens voor af te zien of ergens helemaal voor te gaan: alles wat je doet is net zo geweldig als de mensen die wel gedisciplineerd en talentvol zijn. Dit wekt degeneratie en debilisering in de hand. Ja, op termijn kan het zelfs leiden tot gruwelijkheden: kijk maar naar communistische regimes waar uitblinken een letterlijke doodzonde werd.

  • Reply
    Maartje
    27 januari 2017 at 08:02

    Mooi, leuk stukje! Ik vind dat er veel te veel negatieve aandacht aan uiterlijk besteed word. Vooral voor jonge meiden. Maar net wat je zegt, als je heel dun bent en kritiek krijgt is het net zo stom dan als je kritiek krijgt als je wat meer gezet bent. Wat maakt het allemaal uit? Zolang je gelukkig en gezond bent is het toch goed? Zou saai zijn als iedereen er hetzelfde uitzag. Maar modellen die zich uithongeren om dun te blijven, tegen anorexia aan, daar kan ik niet tegen. Evenals mensen die zich maar volvreten en er niet omgeven dat ze zo ongezond leven en hun risico’s op allerlei ziektes verhogen. Goed stukje!

  • Reply
    Jeroen
    26 januari 2017 at 20:15

    “Mannen houden van vorm want alleen honden houden van botten”… en dan noemen ze “ons mannen” seksistisch, lol…

    Ieder houdt van iets anders, ieder is anders. Mooi toch? Leve je nieuwe lichaamspositivisme!

    • Reply
      Josan
      26 januari 2017 at 20:46

      Dat klopt Jeroen 🙂 Helemaal met je eens. Dank je wel voor je leuke reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

[instagram-feed feed=2]