Oeps, mijn dochter heeft een internet business (en dat wist ik niet)

Als moeder maken we ons druk om onze oogappeltjes. Vooral wanneer het om de grote boze wereld van het internet gaat. Maar soms kom je er achter dat je kinderen zich prima staande kunnen houden. Over dat internet heersen als een baas en je je afvraagt of je nu een serieus gesprekje met ze moet hebben of eigenlijk moet applaudisseren …

Over het algemeen ga ik er prat op dat ik hele welopgevoede kinderen heb. Van 4 tot 13 jaar, hier gaan ze dagelijks om 19:00 uur naar boven. Yep zonder eeuwig uit hun bedjes te lopen of diep filosofische levensvragen te stellen waarmee ze tijd kunnen rekken. Klagen over hoe ik een vakantie met ze overleef zie je mij niet doen. Ik knalde in mijn eentje met 3 kids op de achterbank naar het noordelijkste puntje van Denemarken, door Engeland en Wales. Want zo rollen wij. Letterlijk.

De een is een vioolspelend klassiek gymnasium meisje en de ander gaat naar het atheneum na deze zomervakantie. Niet dat hun schoolprestaties me wat uitmaken, maar dan heb je een beetje een beeld. Spreekwoordelijk gezien zou ik me in mijn handjes mogen knijpen. Maar laat het aan kinderen over om je weer met beide voetjes op de grond te zetten. Juist als jij denkt dat je dat hele moederschap onder de knie hebt, blijkt dat je er naast zit. Daar kwam ik zelf deze week achter.

Bijzonder kind

Mijn middelste dochter Bailey is een bijzonder meisje. Ik weet niet of dat komt omdat ze de dood in de ogen keek en overleefde. Of omdat ze van al mijn kinderen het meest op mij lijkt. In elk geval zorgt ze altijd voor de nodige reuring. Hierdoor wordt het het ouderschap een stuk interessanter. Waar andere kinderen een spreekbeurt houden over hun cavia, konijn of vakantie, kiest zij er voor om het over dwangstoornissen te houden. Schrijft zelf haar tekst, zoekt de plaatjes, oefent het een harkt ook gewoon even een ‘goed’ binnen als beoordeling. Met een voorkeur voor alles wat niet meteen standaard is, was ik dan ook niet helemaal verbaasd toen er een pakketje van het Alzheimer Fonds op de deurmat plofte. Ik dacht aan informatie voor een spreekbeurt. Niks bleek minder waar: het was een speldje.

Pakketjes via internet

Vol ongeloof vroeg ik me af waarom ze in hemelsnaam een Alzheimer Fonds speldje had aangevraagd. In onze directe omgeving ken ik niemand met die ziekte. En mijn dochter ook niet. Voor zover ik dat zeker wist. Het antwoord bleek veel simpeler: het was gratis. Daar kreeg ze dan een mooi speldje voor en een nette brief. Mocht ze in de toekomst ooit nog meer informatie of speldjes willen, dan kon ze die altijd aanvragen.

In de afgelopen weken kwamen er regelmatig pakketjes binnen voor mijn middelste dochter. Maar omdat de laatste zwangerschapsloodjes letterlijk zwaar wogen, besteedde ik er niet al te veel aandacht aan. Aan de verpakking te zien kwamen ze uit China. Dus ik maakte me niet al te druk. Zoveel kost dat nooit. Maar toen er een groter pakket via Amazon binnenkwam, keek ik toch even raar op. Hij was niet voor mij en ook niet voor mijn man. Maar voor Bailey.

Nog een pakket

Toch wel nieuwsgierig naar hoe ze hier aankwam en waar ze dat van deed, keek ik hoe ze het pakketje open maakte. Niks verdachts, het was een skateboard. Dochter had ook een logische verklaring. Ze had er voor gespaard en aangezien ze door de weeks meer dagen bij mij woont, had ze ons adres opgegeven als postadres. Ach ja de voordelen van co-ouderschap…je kan altijd tussen twee postadressen kiezen. Bovendien ben ik ook niet altijd op de hoogte van alles wat ze bij haar vader doet. Of wat ze daar bestelt en bij mij laat binnenkomen. Maar na haar verklaring liet ik het rusten. Zolang haar online gedrag niet zorgwekkend is, maak ik er geen heisa van.

Internet business

Nietsvermoedend surfte ik een paar dagen later rond op instagram. Tot mijn eigen enthousiasme zag ik een account met dezelfde naam als die van mijn dochter. Maar deze persoon maakte zelf spulletjes, kocht spullen in en verkocht ze door stond er in de biografie. Omdat de collectie precies het soort producten bevatte die mijn dochter leuk vindt, wilde ik haar er op wijzen. Totdat ik opeens het heldere idee kreeg om eerst even te informeren of dit niet van mijn dochter was. Meteen kwam er een bevestigend antwoord.

Op dat moment voelde ik een mengeling van fascinatie en verbazing. Mijn elfjarige dochter zeurt niet om zakgeld maar gaat er zelf voor werken. Start haar eigen internet business. Wat wil ik als moeder nog meer dan dat mijn kind leert, dat je moet werken voor je centjes? Naast dat ze bezit over een goed stel hersenen, stroomt er blijkbaar ook ondernemersbloed  door mijn dochters aderen. Dat kind komt er wel. Maar als moeder moest ik natuurlijk wel even een serieus gesprek hebben met mijn dochter…

Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter, Instagram, Facebook of YouTube?