Opvoeding

Digitale kinderen deel 1

15 maart 2015

Wist je dat twee derde van de kersverse ouders binnen een uur na de geboorte een foto van hun kleintje online plaatsen? De meeste babyfoto’s plaatsen we op Facebook, gevolgd door Instagram en Flickr. Ook maken steeds meer ouders een Facebookpagina of Twitter account aan voor hun baby. Als bloggende moeder verbaast mij dit niet. Op de online profielen van vrienden, zie ik regelmatig foto’s van hun kroost voorbij komen. Ook ik maak mij er wel eens schuldig aan. Maar met mate. Persoonlijk vind ik niets zo irritant als een profiel van een volwassene die alleen maar uit kinderfoto’s bestaat. Daar ben ik overigens niet de enige in. Er bestaat een app die babyfoto’s blokkeert en vervangt door andere plaatjes. Zelf zal ik waarschijnlijk niet zo ver gaan, maar het intrigeert mij wel. Wat bezielt ouders om foto’s van hun kinderen online te zetten? Via social media (waar anders?) vroeg ik bloggende ouders naar hun motivatie en keuzes. Nieuwsgierig naar hun antwoorden? Lees dan snel verder.

Toen ik klein was had ik een babyalbum. Daarin stonden alle hoogte- (en dieptepunten) van mijn babytijd. Een mooi naslagwerk die af en toe eens gedeeld werd met bezoek. Vanaf een bepaalde leeftijd voelde ik mij er toch wat ongemakkelijk bij. Vooral wanneer mijn moeder zonder mijn toestemming foto’s deelde waar ik zonder kleding of in gênante situaties op stond. Maar dat was toen. Het aantal mensen dat mijn babyalbum onder ogen kreeg,was beperkt. Sommige personen ken ik nu niet eens meer. Andersom zullen zij mij vast ook niet (bloot) herinneren. Met digitale foto’s is dat anders. Die blijven een ruimere tijd bestaan. Afhankelijk van wat je privacy-instellingen zijn,  kunnen wildvreemden meekijken op je social mediaprofielen. Foto’s opslaan en ook weer delen. Enige voorzichtigheid met welke foto’s je van je kinderen digitaal deelt, vind ik dan ook geen luxe. Mijn maatstaf is “Als mijn dochters later groot zijn, zullen ze dan blij zijn met deze foto?” Ook vraag ik het regelmatig zelf aan ze of ik een foto op Facebook of Instagram mag plaatsen.

Ik heb nog geen consequent beleid, maar het houdt me erg bezig. Vooral nu ik mijn derde kind verwacht. Bloggende moeders die trots hun eigen kroost de outfitjes laten showen vind ik geweldig. Toch heb ik gemengde gevoelens wanneer ik er aan denk om dit bij mijn derde kind te doen. Daarnaast heb ik gezien dat je zelf niet eens altijd degene hoeft te zijn die een foto deelt. Trotse familieleden, vrienden en kennissen kunnen ook een foto van je kind maken, dit het internet opslingeren en je taggen. Ik noem mijn kinderen nooit met hun roepnaam op mijn blog, maar met een bijnaam. Uiteindelijk hebben zij er ook niet voor gekozen om een bloggende moeder te hebben.

De tegenstanders

Astrid Muçaj-van Hoesel (24 jaar, moeder van twee kinderen van 4 en 2 jaar) heeft een online magazine Coole Ouders. “Ouders vinden hier de leukste nieuwtjes, acties, DIY’s, activiteiten, uitjes, reviews, winacties en de leukste producten.”

Ella (ergens in de 30 en moeder van 2 dochters) blogt op avonturenvanelkedag.com. “Ik blog over alles wat mij bezighoudt, van reizen tot wonen en van koken tot shoppen. En omdat ik moeder ben, blog ik ook over mijn dochters van 4 en 2. Ik wil bewust stil staan bij de mooie dingen in mijn leven. Mijn berichten zijn altijd ‘Sunny side up’. Ik deel mijn avonturen selectief en dus ook de informatie over het privéleven van mijn gezin.”

Dennis van Winkel (38, vader van twee zoontjes van bijna 5 en 6). “Op mijn blog Dennis2society probeer ik op humoristische wijze dingen te omschrijven die ik die week heb gezien en gedaan. Vaak zit er een ethisch aspect aan, maar geregeld zijn het gewoon ditjes en datjes. Op dit moment heb ik net een nieuwe blog, zodat ik één verzamelplek heb voor m’n schrijfsels. Dit hoop ik dan als een soort van portfolio te kunnen gaan gebruiken voor schrijfopdrachten.”

Ik wil laten zien hoe trots ik op mijn lieve meiden ben. Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom andere ouders graag hun kinderen online tonen. Ook al is dat dan openbaar.

Is jouw kind duidelijk herkenbaar in beeld op je blog of social media-kanalen

Astrid: “Mijn kinderen zijn niet in beeld, of onduidelijk. Ik vind dat mijn kinderen wanneer ze zelf (+/- 14 jaar) onderscheid kunnen maken op het internet, zelf mogen beslissen wat zij wel of niet over zichzelf plaatsen. Ik wil niet voor hen al een onlinegeschiedenis opbouwen. Bovendien wanneer je 1 maal iets hebt geplaatst krijg je het vaak niet meer van het internet af.”

Ella: “Op mijn blog plaats ik foto’s waarop mijn kids nagenoeg onherkenbaar zijn. Net zoals iedere blogger, hoop ik op veel bezoekers. Ik vind het geen prettig idee dat iedere wildvreemde foto’s van mijn dochters kan kopiëren. Maar heel consequent ben ik niet. Op Facebook post ik wel foto’s van mijn kids op mijn privé account en in besloten groepen (voor moeders). Want ik wil wel regelmatig met mijn bekenden delen hoe trots ik op mijn lieve meiden ben. Dat zie ik ook als de reden waarom andere moeders graag hun kind laten zien online, ook al is dat dan openbaar.”

Dennis: ”Alleen op Facebook zijn mijn kinderen herkenbaar in beeld, maar mijn Facebook account is ook goed afgeschermd. In mijn blog zijn nooit foto’s waarbij de kinderen herkenbaar zijn.”

Ik heb het ook niet heel veel over persoonlijke dingen dus dat scheelt weer.

Noem je je kind wel eens op je blog of social media-kanalen?

Ella: “Als ik mijn dochters op mijn blog noem, is het met een initiaal of bijvoorbeeld ‘de oudste’ of ‘de jongste’. De oudste heeft tijdenlang de codenaam Ukkie gehad.”

Dennis: “Ik noem ze altijd ‘mijn kinderen’, ‘m’n zoons’, ‘de oudste’ en ‘de jongste’. Uiteraard gebruik ik ook andere koosnaampjes. Als Brabander noem ik ze geregeld ‘m’n mennekes’, maar voor de grap noem ik ze ook wel ooit ‘mijn aapjes’ of iets anders wat op dat moment logisch lijkt. Soms vermeld ik hun leeftijd, omdat het dan contextversterkend werkt.”

Astrid: “Ik noem mijn kinderen nooit met naam op de blog. Soms zijn ze een proefpersoon, dan krijgen ze een schuilnaam. En verder heb ik het ook niet heel veel over persoonlijke dingen dus dat scheelt weer.”

Iemand en public uitmaken voor slechte ouder kan ik niet langszij laten gaan.

Heeft vermelding van je kind op je blog of social media-kanalen wel eens tot ongewenste reacties geleid van anderen?

Dennis: “Alleen op Facebook heb ik één keer een onaangename reactie gehad over een appeltaart waavoor ik rum gebruikt had. Mijn kinderen lustten die niet eens. Maar die persoon beweerde de waarheid in pacht te hebben. En maakte me tussen neus en lippen door uit voor een slechte vader. Het feit dat de alcohol al lang verdampt was, maakte voor diegene niets uit. Diegene heb ik zacht maar resoluut op haar plek gezet en vervolgens ontvriend. Iemand en public uitmaken voor slechte ouder kan ik niet langszij laten gaan.”

Astrid: “Via wat andere mamabloggers hoorde ik dat ze het jammer vinden dat ze niet weten wie mijn kinderen zijn. Maar verder zijn dat de enige ‘negatieve’ reacties geweest.”

Ella: “Ik heb nog nooit vervelende reacties gekregen op een foto van één van mijn kids. Wel eens vragen van een bezorgde oma, maar dat is alleen maar lief toch?“

In deze blogpost Digitale kinderen deel 1 kwamen bloggende ouders die hun kinderen graag zoveel mogelijk privacy gunnen aan het woord. Benieuwd naar wat de motivatie en beweegredenen van de voorstanders zijn? Lees dan morgen Digitale kinderen deel 2.

  • Reply
    Romy
    19 maart 2015 at 11:05

    Goed en helder artikel. Geeft mij weer extra stof tot nadenken. Deel 2 vond ik trouwens net zo interessant om te lezen. Er is voor beide opties wat te zeggen, als je er als ouder maar achter staat!

    • Reply
      Josan
      19 maart 2015 at 13:02

      Graag gedaan Romy. Het is een onderwerp die onder veel ouders leeft. Uiteindelijk denken we er allemaal over na.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

[instagram-feed feed=2]