Ik weet nog niet helemaal zeker of mijn gezin compleet is. Maar ik neig er wel na om het er bij 3 te laten. Wat vaak op reacties stuit als “Dan is ze enigst kind, dat is zielig! Ja, ik hoor het je denken: maar je hebt toch 3 dochters? Dat klopt. Maar omdat de oudste 2 de helft van de week bij mij wonen, heb ik ook veel momenten ‘maar’ 1 kind. Zelf vind ik dat een luxe. Anderen vinden het vooral zielig.
Mijn dreumes is nu ruim 1 jaar en dat is toch wel het moment waarop het begint te kriebelen. Bij anderen welteverstaan. Komt en nog een broertje of zusje bij? Stiekem hoopt men nog steeds op een broertje, want tja…die mist op dit moment nog een beetje. Als ik dan in mijn omgeving hoor dat iemand weer zwanger is, vind ik dat onwijs leuk. Het eerste jaar van mijn baby heb ik erg intens beleefd. Dat zorgt er ook wel voor dat ik nu een beetje twijfel. Want ga er maar aanstaan; weer 14 maanden borstvoeding? Of 10 maanden co-slapen? Ik vind dat nogal heftig klinken.
Inhoud van dit blog
Is een enigst kind zielig?
Als het om kinderen gaat, denken veel mensen: hoe meer zielen hoe meer vreugde. De vanzelfsprekendheid waarmee men aanneemt dat je na 1 kind nog wel een kind krijgt, heeft mij altijd verbaasd. Ik heb nooit te maken gehad met dat kinderen krijgen moeilijk was. Toch ken ik uit mijn directe omgeving ook de verhalen van stellen bij wie het niet lukte. En uiteindelijk de vreugde, blijdschap en dankbaarheid wanneer ze na een lang medisch traject toch ouders worden. Het zou door ivf of adoptie. Zoiets ontroert mij elke keer weer. Ik gun het ze zo…en wat vind ik het dan pijnlijk als mensen dan achteloos zeggen dat 1 kind geen gezin is. Of informeren naar plannen voor gezinsuitbreiding omdat zij vinden dat een enigst kind zielig is.
Hoe meer kinderen, hoe meer vreugde
Veel mensen dromen van een groot gezin onder de kerstboom. Een droom die wat bijgeschaafd wordt als ze een kind hebben. Want hoe meer kinderen, hoe eindelozer die berg was en hoe groter die gezinsauto. Dan heb ik het nog niets eens over het ietsje meer herrie of de onmogelijkheid om last-minute een restaurant binnen te vallen of een vakantie om te boeken. Het hoort er allemaal bij. Net zoals enige strijd en kleine ruzies tussen de kinderen onderling. Mijn meiden kunnen zo goed samen, dat ik mij er pas vaak bewust van wordt, als het een paar dagen niet zo lekker loopt. Terwijl het dan echt al weken of maanden heel goed gaat. Wat dat betreft ben ik wel een beetje verwend, hoor.
Miss C was nog niet eens geboren of ik dacht er al over na. Een vriendinnetje van mij wist altijd zeker dat ze zo’n 5 kinderen wilde. De oudste 3 had ze vrij vlot op elkaar gekregen. En nu waren we samen in verwachting. Zij na 3 meisjes van een jongen en ik van mijn derde dochter. Haar argument was dat haar kind anders als nakomertje alleen was. Zelf kwam ze ook uit een groot gezin waarbij de oudsten vlak op elkaar zaten en er was een nakomertje. Die vaak alleen moest spelen, omdat de oudsten naar elkaar toetrokken. Die ervaring had haar eigen keuze bepaalt.
De reden dat Miss C misschien wel ‘enigst kind’ blijft
Miss C heeft 2 zussen dus in die zin is ze geen klassiek enigst kind. Maar ze is wel een beetje een nakomertje doordat er een behoorlijk leeftijdsverschil tussen zit. Haar relatie met haar zussen is anders dan de oudste meiden met elkaar hebben. Daar ben ik mij bewust van.
Samengestel gezin
Wat bij ons ook meespeelt is dat wij een samengesteld gezin zijn. Mijn grootste zorg zijn mijn oudste dochters. Ze gaan ontzettend goed om met de scheiding. Doen het extreem goed op school, zijn erg sociaal en emotioneel ook stabiel. Ogenschijnlijk lijken ze er weinig moeite mee te hebben dat ze aan allebei de kanten in 2 jaar tijd stiefouders, een stiefbroertje en 2 halfzusjes er bij gekregen hebben. En toch…ergens blijft er altijd in mijn achterhoofd ‘Stel dat het omslaat’. Misschien niet nu, maar als ze gaan puberen? Kan ik er dan volledig voor ze zijn zonder dat ik dan (te) druk ben met jongere kinderen?
Mijn belofte
Verder speelt ruimtegebrek ook mee. Ons huis heeft 5 slaapkamers. Waarvan de babykamer de kleinste is. In andere gezinnen zou het geen probleem zijn om kamers te delen. Maar ik begin er niet aan. Dat klinkt misschien belachelijk. Toen we verhuisden heb ik allebei de meiden een eigen kamer beloofd. Ze hebben allebei een hele grote zolderkamer met entresol. Hij wordt voor de helft van de week totaal niet gebruikt. Nu het vakantie is, staan ze al 3 weken leeg. Alleen de schoonmaakster loopt er nu af en toe naar binnen. Wij verblijven namelijk gewoon op de eerste 2 woonlagen.
De deur is altijd open
Maar als de meiden er zijn, spelen ze heel graag (samen) op een van de kamers. Ze moeten al switchen tussen gezinnen en dingen delen zoals vakanties. Voor mij is het heilig dat ze hun eigen kamers hebben. Logees mogen er alleen verblijven als de meiden dat goed vinden. En samen een kamer delen gebeurt alleen als ze dat zelf zouden willen. Ze houden veel van hun zusje, en vinden haar The Best Baby Ever. Maar ze houden ook van het hebben van hun eigen plek. Nog een aantal jaren en dan mogen ze zelf meer inspraak hebben in bij wie ze willen wonen. Maar waar ze ook voor kiezen, ze weten dat hun (kamer) deur altijd openstaat.
Hoe kijk jij aan tegen een enigst kind?
Volg je mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?
7 Comments
Heleen
30 augustus 2016 at 23:04Mijn moeder was enigst kind en mijn vader ook.. ze vonden het vreselijk.. en kregen vervolgens samen 8 kinderen.
Voor ieder zo z n eigen keuze. En inderdaad elk kind moet gewenst zijn anders is het pas zielig!
Wat ik wel moeilijk vond om te zien; mijn moeder stond er helemaal alleen voor tijdens het ziekbed en overlijden van haar ouders. Alleen het huis leeg halen etc. Ze kon met niemand herinneringen ophalen over vroeger. Behalve haar 8 kinderen is ze nu alleen en mist ze een broer of zus meer dan ooit.
Sarah Verrijt
13 augustus 2016 at 14:52Zelf ben ik bewust kindervrij en dat bevalt me heel erg goed, haha! Al 18 jaar samen met mijn vriend maar geen kriebels. Ik vind het erg leuk om je blog te lezen omdat je zo bewust bezig bent. Dat je echt nadenkt over wat het effect is van bepaalde keuzes op jouw gezin. Mooi hoor, daar kunnen veel mensen iets van leren, denk ik! ?
Priscilla
11 augustus 2016 at 22:27Ik ben alleen en ik ben er wel blij om eigenlijk! Het lijkt me heel raar om een broer of zus te hebben. Ik zie nu voor het eerst een broer-zus relatie van dichtbij bij mijn eigen kinderen en vind dat wel bijzonder. Al loopt het momenteel wel moeilijk tussen hen, hopelijk trekt dat snel bij.
Sjoukje - meergeldminderstress.nl
11 augustus 2016 at 22:02Ik kom uit een gezin van twee kinderen en ik heb ook twee kinderen, maar ik vind 1 kind niet zielig. Mijn moeder zei altijd “elk kind moet gewenst zijn, door allebei de ouders, anders is het pas echt zielig”. En daar ben ik het helemaal mee eens. En als het erop aan komt heeft jouw lieve meisje wel twee zussen. Geniet van wat je hebt, en maak je eigen keuze op basis van jouw gevoel. Als dit het voor jou is, dan is het zo het beste wat je voor je meiden kan doen.
Kleine Prinses
11 augustus 2016 at 21:51ik ben ook alleen… heb daar nooit iets negatiefs van ondervonden 🙂
www.mamaminke.nl
11 augustus 2016 at 19:32Ik vind enigst kind niet erg. Ieder heeft zijn reden om voor een 2e te gaan of niet. Wel denk ik aan later. Mochten wij ziek worden of beiden overlijden. Dan moet het enigste kind dit alles alleen regelen. Mede daarom ben ik blij en dankbaar dat wij 2 kinderen mochten krijgen. Met de hoop dat bij overlijden of ziekte van ons als ouders zij altijd elkaar nog hebben voor steun, hulp en herinneringen ophalen.
Josan
11 augustus 2016 at 21:43Wow, dat is een mooie gedachte Minke