Dat Cultural appropriation momenteel een hot item is toont Beyonce’s optreden op de Superbowl, de heisa over Kim Kardashians boxer braids maar ook Robert Vuijsjes boek Kaaskoppen. Opeens worden mensen wakker geschut. Waar we dachten dat de grootste kloven gedicht waren, we multicultureel bezig zijn en iedereen inmiddels politiek correct kleurenblind, zien we steeds vaker dat er weldegelijk sprake is van ‘wij’ en ‘zij’ kampen. Voor de verschillende minderheden is dit geen eye-opener, maar menig blank persoon vraagt zich inmiddels af “Waar komt dit opeens vandaan?” Vandaag vertel ik je iets meer over mijn eigen ervaringen met identiteit, cultuur en een kleurtje hebben.

Kijk ik naar mijzelf dan ben ik nogal een vreemde eend. Je kan niet om mijn huidskleur heen. Toch heb ik een Nederlandse achternaam want ik ben geadopteerd. Ik woon in een wijk waar maar weinig mensen wonen van buitenlandse afkomst. En als ze dat wel zijn, betreft het meestal schoonmaaksters of nanny’s. En mijn kinderen gaan bewust niet naar een zwarte school.

Lang leve LinkedIn

Gepest om mijn huidskleur ben ik eigenlijk niet. Nou ja alleen in groep 1. Maar na interventie van mijn ouders was dat al snel klaar. De rest van de schoolcarrière behoorde ik tot de populaire meiden. Zoals we allemaal weten; dat brengt bepaalde privileges met zich mee. De eerste paar keren dat ik solliciteerde, zag ik de blanke gesprekspartners altijd wel even verbaasd reageren op mijn verschijning maar gelukkig heb je nu LinkedIn. Men kan nu duidelijk van tevoren zien hoe ik eruit zie.

Jij bent een Bounty

Eigenlijk leid ik een heel blank leven. Daar heb ik in het verleden best wel de nodige reacties op gehad. Vaak niet eens van blanke mensen, maar van mensen met dezelfde huidskleur als ik of donkerder. Opmerkingen als “Jij bent een Bounty. Zwart van buiten maar wit van binnen” “Waarom praat jij zo netjes Nederlands en gebruik jij van die dure woorden?!,“Waarom is jouw man blank? Val je niet op mannen die donker zijn? Of doe je het alleen voor het geld?” Het zijn er maar een paar uit de stapel aan opmerkingen die je naar je hoofd geslingerd krijgt. Inmiddels ben ik er mee gestopt om erop te reageren. Waarom zou ik? Iemand die alleen maar vrienden heeft met dezelfde huidskleur hoeft daar toch ook geen verklaring voor te geven?

Dat ik donker ben, daar bestaat geen twijfel over en ondervind ik dagelijks. Veel make-up staat mij niet omdat veel merken uitgaan van een lichtere huidtint. Ik hoef niet bij een gewone kapper naar binnen te lopen voor een knipbeurt. Producten voor mijn haar kan ik niet bij de Kruidvat kopen. Maar ik zie hoopvolle ontwikkelingen nu ook mensen met Europees haar de voordelen van Argan olie, Shea butter, olijfolie en Jojoba olie ontdekken. En Sleek, MAC, Bobbi Brown en zelfs Hema zorgen er voor dat ik mijn make up niet altijd meer bij de plaatselijke toko koop tussen de exotische groente, fruit en haarstukken.

Toch vind ik het soms best ongemakkelijk dat ik slecht te labelen ben. Zo maakte ik een blauwe maandag deel uit van een besloten Facebookgroepje voor donkere vrouwen ( Op uitnodiging uiteraard want jullie weten dat ik Facebookgroepjes meestal haat). Na een paar bijdrages van anderen ben ik vrijwillig ontsnapt. Bij sommige leden zat te veel negativiteit. Te veel slachtofferrol en hangen op voorouders en te weinig zelf sturing geven aan je toekomst. Ik had gehoopt op een stukje positieve empowerment maar was me die paar weken nog meer bewust van mijn huidskleur en het wij zij denken.

Laat mij maar gewoon mij zijn. Op mijn blog besteed ik op een manier die bij mij past aandacht aan diversiteit. Of dat nu is door mijn ervaringen als alleenstaande moeder te beschrijven. Mijn zoektocht naar donkere poppen. Kinderboeken met rolmodellen voor donkere kindjes. Mijn observatie dat ik op de camping zelden mensen met een donkere huidskleur tegen kom. Of huidverzorging voor donkere kinderen.

Daar waar ik wil, probeer ik op een positieve manier een bijdrage te leveren en het gesprek aan te gaan. In de hoop anderen te verrijken en mensen te voorzien van informatie die ze nodig hebben.

Lees het tweede deel waarin ik vertel over wat ik van cultural appropriation vind.

Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?