Pasgeleden werd het me gevraagd”Zou jij je kind aangeven bij de politie?”. Het lijkt me een enorm moeilijke keuze als je criminele kinderen hebt, maar ik denk dat ik het wel zou doen… .
Als het op mijn kinderen aankomt, ben ik echt een tijgermoeder. Ik hoef er niet eens over na te denken, maar ik ga voor ze door het vuur. Hun geluk en zijzelf zijn zo onlosmakelijk met mijn leven verbonden, dat ik het niet over mijn hart verkrijgen kan om dat niet te doen. Overigens betekent dat niet dat ik elke gril van ze accepteer. Maar gelukkig op de gebruikelijke opvoedkundige dingetjes na, loopt hier alles (tot nu toe) als een trein.
Inhoud van dit blog
Criminele kinderen
Over het algemeen mag ik niet klagen. Mijn kinderen zijn gezond zonder eventuele labeltjes. Ik ervaar dat echt als zegen. Want zoals ik al eerder opmerkte mag je je dan als moeder in je handjes knijpen. Het heeft heel wat tripjes naar deskundige, specialisten en ongevraagd advies van derden voorkomen. Toch denk ik wel eens na over als ze zouden gaan puberen. Zouden ze dan nog steeds zo makkelijk en meegaand zijn? Nu ben ik nog best selectief met vrienden, maar wat als ze later bijvoorbeeld foute vrienden zouden krijgen? Niet het type kattenkwaad maar het type die je kind de criminaliteit in helpen?
Tot nu toe heb ik altijd naar mijn kinderen volgehouden dat als zij stelen, ik de eerste ben die ze aangeeft bij de politie. Maar geheel eerlijk is dat misschien ook wel niet. Ik kan me nog goed herinneren hoe mijn zus en ik als kleine kinderen een verzameling gekleurde mini knijpertjes hadden. Deze zaten op die kleine kaartjes die ze in een boeket stopten. Als we naar het tuincentrum gingen vonden we het een ware sport om, terwijl onze moeder haar aankopen afrekende, de knijpertjes te ontvreemden. De kick als de verkoopster na je keek en je met een strak stalen gezicht geen krimp gaf… .
Maar goed, toen was ik een jaar of zes hoogstens 7. Natuurlijk wist ik het verschil tussen goed en fout wel. Maar blijkbaar was het de kick. Toen ik jaren later als tiener de kans kreeg om al jattend me een weg te banen binnen het groepje van populaire meisjes liet ik die kans mooi aan mijn neus voorbij gaan. In plaats daarvan waarschuwde ik zelfs een winkel dat ze eraan zouden komen om die middag langs zouden komen om te jatten.
Verscheurd tussen gevoelens voor je kind
Toch heb ik het binnen mijn kennissenkring gezien hoe een moeder verscheurd werd tussen gevoelens voor haar kind en het juiste doen. Hierbij ging het niet om een plastic metallic kleurig knijpertje, maar aanzienlijke bedragen en producten die haar kind ontvreemde. Niet uit winkels maar de woningen van anderen. Ze koos er voor hem aan te geven. Een keuze die haar het contact met haar kind koste.
Mijn kinderen weten dat ik degene ben die ze als eerste aangeef bij de politie. Tenminste dat is de theorie. In de praktijk ben ik waarschijnlijk veel minder moedig. Maar toch als puntje bij paaltje komt zou ik het denk ik wel doen. Ik ben niet zo’n moeder die al het slechte gedrag van haar kinderen vergoelijkt onder de noemer ‘houden van’. Houden van betekent voor mij ook eerlijk zijn. Als bepaald gedrag echt niet door de beugel kan, dan kan ik wat krom is wel recht proberen te praten, maar het blijft krom. Het is verkeerd om mijn kinderen met dat vertekende wereldbeeld de wereld in te sturen en te verwachten dat ze het daarmee wel gaan redden. Ik heb liever dat ze nu tegen de lamp lopen, op hun smoel gaan en op de blaren zitten terwijl de risico’s nog redelijk aanvaardbaar zijn. Zodat ze met een schone lei aan hun volwassen leven kunnen beginnen.
Maar bovenal, nu zijn het misschien mijn kinderen die iets doen. Maar stel dat het andersom was, dat mijn kinderen er slachtoffer van waren dan zou ik ook hemel en aarde bewegen voor rechtvaardigheid en dat de dader zijn/haar straf zou krijgen. En zou ik hopen dat een andere moeder ook rechtvaardigheid voor mij wil.
Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook
Criminele kinderen via Shutterstock
No Comments