Family Diary Persoonlijk

Van carrièrevrouw naar huisvrouw

13 april 2016
Van carierrevrouw naar huisvrouw-GoodGirlsCompany

Verschillende bloggende mama’s uitten in de afgelopen maanden hun twijfels. Moesten ze niet toch eens ‘echt werk’ gaan zoeken? Iets anders dan je alleen maar bezighouden met een beetje voor de lol bloggen en voor de kinderen zorgen? Links en rechts las ik een aantal van deze posts. Wanneer ik zin had liet ik een reactie achter. Zelf had ik namelijk net mijn vrijheden en verworvenheden verruild voor een betaalde baan. En het beviel mij voor geen meter… .

Van werkende moeder naar huisvrouw-GoodGirlsCompany

Hoewel ik in sommige posts wel eens wat liet doorschemeren, sprak ik nooit heel duidelijk over hoe het werken mij beviel. Dit kwam voornamelijk doordat ik nog een aantal maanden ‘moest’ tot aan wanneer mijn contract ophield. Mij er kritisch over uit laten, zou de situatie alleen maar lastiger maken. Ik schrijf deze post niet om mijn voormalig werkgever een trap na te geven. Die behoefte voel ik namelijk niet en een verhaal heeft twee kanten. Maar mensen die dichterbij staan wisten er van.

Een lot uit de loterij

Vorig jaar augustus nam ik vol hoop afscheid van mijn dagen als huisvrouw. Mijn eerste toevallige sollicitatie was meteen raak. Ook al was ik er niet echt naar op zoek, het voelde als een lot uit de loterij! Ik zou het bloggen er gewoon naast blijven doen. In het weekend. Van het aantal moeders dat naast hun blog ook nog een gewone baan had, wist ik dat deze combinatie met wat planning best te doen viel. Bovendien zorgde het bloggen bij velen voor positieve energie.

Let it go

Achteraf vraag ik me af hoe ik aan het onrealistische idee kwam dat ik bloggen, 32 uur per week werken en 3 kinderen wel dacht te kunnen combineren. Dat ik niet zo lekker in mijn velletje kwam te zitten, was dan ook niet zo verwonderlijk. De enige manier om er mee om te gaan was door dingen los te laten. Ik accepteerde dat ik minder vaak kon bloggen, de groeiende lijn- die ik tot dan toe volgde- gewoon iets minder stijl liep en ik ook minder samenwerkingen kon doen. Want door tijdgebrek kon ik het ook allemaal niet meer waar maken.

Bloggen is een manier van leven

Maar mijn inspiratie werd er niet minder om. Voor buitenstaanders is bloggen misschien gewoon een uit de hand gelopen hobby. Maar voor mij is het een manier van leven. Ik mis het als ik het niet doe. Ik zit boordevol inspiratie en ideeën. Het enige waar het mij aan ontbreekt is tijd. En in de afgelopen periode aan daglicht. Want tegen de tijd dat ik ’s avonds thuis kwam, was het donker en kon ik geen foto meer maken of video schieten. Ik leefde voor de weekenden want dan kon ik eindelijk overdag foto’s maken. Een tutorial in elkaar flansen of in elk geval iets.

Paniek!

In de praktijk was ik vaker moe dan energiek in het weekend. De werkweek kostte zoveel energie dat ik in het weekend vaak nergens echt meer zin in had. Ik betrapte mij er zelfs op dat ik op zondagavond al in lichte paniek dacht “Morgen MOET ik weer… help!” Eigenlijk had ik echt nog een dag nodig tussen de zaterdag en zondag om bij te komen van de werkweek.

Waarom zou je werken?

Dit alles vond ik heel erg confronterend. Zo kende ik mijzelf totaal niet. Als er iemand is die alles aankan, dan ben ik dat wel. Als alleenstaande moeder met 2 kinderen had ik ook altijd 32 uur gewerkt zonder daar mijn hand voor om te draaien. Gelukkig zijn de tijden veranderd. Ik zit niet meer in die situatie. Ik woon allang niet meer 3 hoog achter maar in een vrij mooie buurt. Heb een zoals vele anderen in mijn straat een schoonmaakster en een man die ‘gewoon’ voldoende verdient waardoor ik niet betaald hoef te werken.

Als ik mijn blog niet had gehad

Beetje bij beetje kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik mijzelf begon te verliezen. Van onverschrokken vrouw die de hele wereld aan kan naar persoon die het al moeilijk genoeg vindt om haar bed uit te komen en de nieuwe dag het hoofd te bieden. Waar ik privé genoeg uitdagingen had, miste ik op mijn werk die mogelijkheden. Het is niet echt uitdagend wanneer je hobby meer bezoekers trekt en een beter CMS systeem heeft dan de website op je werk waar je verantwoordelijk voor bent.

Ook kon ik door tijdgebrek niet altijd aan de groeiende vraag van mijn blog voldoen. Ik miste het contact met andere bloggers en had letterlijk en figuurlijk vaak het idee dat ik mijzelf maar ook andere bloggers voorbij liep. De bezoekers bleven komen. Dank jullie wel daarvoor. Uiteindelijk was het mijn liefde voor mijn blog ook wat mij er door heen sleepte. In mijn goede voornemens van 2016 hintte ik al vaag op een keuze maken ten aanzien van werken. De ziekenhuisopname van Miss C was ontzettend goed om te beseffen waar mijn prioriteiten liggen.

Wat heb ik er van geleerd?

Sinds begin deze maand ben ik weer thuis. Als huisvrouw. En iedereen vind dat geweldig. Mijn oudste dochters misten het spelen met vriendjes en vriendinnetjes wat voorheen altijd gewoon kon. Maar ook het samen bakken, knutselen, winkelen, ijsje halen, boeken uit de bieb lenen en bezig zijn met ons blog. Bij ons is bloggen echt een moeder-dochter quality time momentje.

Maar waar was deze periode goed voor? Voor het extra geld heb ik het niet hoeven doen want dat ging allemaal naar de Belastingdienst. Maar het is wel goed geweest om alles weer in perspectief te zien. We denken altijd dat het gras ergens anders groener is. Dat we op het werk weer eens een interessant gesprek op niveau hebben met een volwassene (Oh, de ironie van de praktijk).

Ik sluit niet uit dat ik in de toekomst misschien ooit ga werken. Recruiters hebben me al gevonden en ik heb al een aantal leuke gesprekken achter de rug. Maar ik weet nu wel dat de jaren van 32 uur per week werken, achter mij liggen. Als er iets is waar ik dan dankbaar voor ben, is het dat ik bij mijn voormalig werkgever de mogelijkheid kreeg om 24 uur te werken. En dat maakt een wereld van verschil! Ik weet nu dat ik (voorlopig) niet meer dan dat aantal uur wil werken.

En bloggen?

Toen ik werkte droomde ik er van het bloggen weer fanatiek op te pakken. Wat keek ik uit naar april. Dan zou ik het internet weer vol gooien met creatieve blogjes. Minimaal 2 per dag. De realiteit is dat ik er in de praktijk al vaak gewoon moeite mee heb er 1 te schrijven. En dan nog niet eens op vaste tijden. Vooruit werken gaat gewoon niet altijd en de vaste rubrieken ook niet.

Voorlopig ga ik er dan ook eerst voor zorgen dat er weer met enige regelmaat een blog van mijn hand online verschijnt. Dat het een mooie mengeling van internet vondsten, informatieve en persoonlijke blogs is. Zodra dat weer een beetje lukt, kijk ik wel welke rubrieken is in leven houd en van welke ik afscheid neem.

Nou dit is al met al een heel verhaal geworden. Maar voornamelijk mijn persoonlijk verhaal die ik deelde vanuit de behoefte om een en ander te verduidelijken. Niet om voor het karretje gespannen te worden van pro-thuisblijfmoeders en tegen werkende moeders of andersom. Dus ik hoop ook dat je als lezer hier zo mee om kan gaan want het delen was al lastig genoeg. Maar ik heb wel het gevoel dat ik er nu een streep onder kan zetten.

Liefs Josan

Volg jij mij ook al via Google+Bloglovin’Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?

  • Reply
    Linda
    3 november 2016 at 10:49

    In ieder zijn rugzak zit bagage.
    Ik heb drie kinderen één uit een eerder huwelijk en twee met mijn partner nu.
    Ik ben heel blij met mijn gezin.
    Maar en daar komt het… Ik ben door de nieuwe relatie verhuisd. Had mijn eigen zaakje, verdiende mijn eigen geld en ik had mijn eigen vrienden. Ik dacht zoals ik in het leven sta grijp ik mezelf bij elkaar en begin opnieuw. Maar dat valt best tegen.
    Mijn partner is chauffeur en daardoor ben ik veel alleen, twee kindertjes erbij gekregen en ik ben niet zo heel piep meer. Ook geen oude bok (42) maar ik moet zeggen het valt mij zwaarder dan ik dacht.
    Heel langzaam bouw ik wat op maar het is op één of andere manier ook erg broos het brokkelt ook zo weer af.
    Ik probeer wel te genieten hoe luxe het is dat er geen moeten op mijn schouders rust.
    Maar het is ook niet dat we ons veel luxe kunnen veroorloven. En wat mij dan opvalt dat de buitenwereld wel gauw een beeld creëert. Bij school wordt goed opgelet nieuwe kleren, nieuwe schoenen enz.
    Ik kom altijd met de fiets, ik woon dichtbij en ik vind het heerlijk om te fietsen. En ik zeg eerlijk ook dat ik voor die kleine stukjes het zonde van de benzine vind. Soms zijn er mensen die dan denken dat wij geen auto hebben. En dan denk ik, waarom trek ik mij dit zo aan?
    Op één of andere manier maakt mij dat onzeker. Ik ben trots op hoe wij als gezin zonder geld zorgen er voor elkaar zijn. Maar soms die behoefte om je meer waard te voelen dat gevoel haat ik zo… In gevecht met mezelf… Ik geef mezelf nog twee jaar om volledig voor mijn kinderen te zijn en dan wil ik als doel “kinderen op school mama weer werken”.

  • Reply
    maai
    18 mei 2016 at 19:07

    Oh wat een herkenbare gevoelens. Ik ben inmiddels al veel langer thuis dan ik wilde en ik vind het fijn, sta heel erg achter mijn keuze maar soms… Pfff ik zou best wat vaker naar mijn werk willen gaan, de zooi thuis de zooi laten. Maar zoals je zegt, het gras is aan de andere kant altijd groener, welke keuze je ook maakt, en dat besef ik me maar al te goed.

  • Reply
    IndeKinderschoenen
    17 mei 2016 at 23:03

    Wat fijn om te lezen, want ook ik denk er de laatste tijd aan om weer aan het werk te gaan na (nog maar) een jaar thuisblijfmoeder te zijn geweest. Maar ik twijfel nog heel erg hard. Dit artikel doet me weer beseffen dat ik niet de enige ben en dat het allebei goed is. En dat het gras inderdaad niet altijd groener is bij de buren.

  • Reply
    Lotus Writings
    17 mei 2016 at 15:01

    Wat mooi geschreven Josan, vooral dat je schrijft over hoe je van alleenstaande moeder uiteindelijk naar deze situatie bent gegaan. Ik heb in een vergelijkbare situatie gezeten; wat is het moeilijk jezelf in die afhankelijke positie te bevinden. Maar wat brengt het ook veel mooie dingen, door zoveel bij de kinderen te kunnen zijn.

    Blijf vooral schrijven wanneer lukt, ik geniet van je verhalen!

  • Reply
    Jess
    17 mei 2016 at 13:38

    Wauw, heerlijk. Ik wou dat ik het ook kon. Elke werkdag moet ik mezelf oppeppen om te gaan. Niet dat ik mijn job niet graag doen, ik ben gewoon graag thuis met onze dochter en ook het bloggen. Prachtig geschreven.

  • Reply
    Daantje
    29 april 2016 at 15:35

    Mooi artikel!! Ik herken me er deels in. Ik ben in oktober 2015 ook weer gaan werken en al bevalt het me wel, toch mis ik ook wel eens het thuis zijn. Tegelijk denk ik niet dat het weer hetzelfde zou zijn als ik nu weer zou stoppen met werken. Tobias vindt het heerlijk op het KDV (3 ochtendjes) en is inmiddels een stevige peuterpuber. Ik denk dat ik het heel erg pittig zou vinden als ik opeens weer fulltime thuis was.

    Maar… ik heb dan ook niet zo’n geweldig lopende blog als jij!

  • Reply
    Nicole Orriëns
    15 april 2016 at 09:24

    Hé, wat bijzonder dat je nu weer fulltime thuis bent. Ik heb je verhaal met veel interesse gelezen en ga het delen op de facebookpagina van Het Moederfront!

    • Reply
      Josan
      15 april 2016 at 23:03

      ja soms loopt het leven zo. Ik heb er vrede mee. Delen is lief Nicole.

  • Reply
    julia
    14 april 2016 at 21:19

    Fijn dat je die keuze hebt kunnen maken Josan! Ik geniet hier ook erg van het thuis zijn als mama. De jongste heeft nu waterpokken en het is heerlijk om niet allerlei oppasadressen te moeten zoeken omdat ik zou moeten werken. Nu kan ik er gewoon voor haar zijn!

  • Reply
    Nathalie
    14 april 2016 at 10:04

    Leuk om te lezen en leuk dat je weer die beslissing hebt genomen. Ik wou dat ik dat ook kon. Maar financieel zou dat niet gaan. Gelukkig kan dat bij jou wel 🙂

  • Reply
    Ilse Verhoeven
    14 april 2016 at 09:17

    Mooi artikel!
    Je volgt je hart!
    Thuisblijven vond ik héérlijk, maar ik miste mijn job, want dat deed ik ook graag (heb ook van mijn hobby mijn beroep kunnen maken)
    Nu combineer ik ze: halftijds werken en halftijds thuis voor mijn kindjes.

  • Reply
    dianahogeweg
    14 april 2016 at 09:05

    Mooi geschreven. Ik ben sinds de geboorte van onze zoon druk aan het solliciteren naar mijn droombaan. Maar tot op heden nog niet gevonden. Maar wat is nu een droombaan? Heb je die voor jezelf of voor de buitenwereld? Sinds vorige week heb ik werk gevonden voor 2 dagen in de week als schoonmaakster. Heerlijk er even uit, even geen moeder zijn. Het is niet mijn droombaan, maar beleef er tot nu toe wel veel plezier aan.

  • Reply
    Nicole @ Everyday-Life.nl
    13 april 2016 at 22:25

    Interessant om te lezen. Ik werk zelf 32 uur, heb een blog en een zoontje. Ik zou niet fulltime thuis kunnen zijn, dan zouden de muren op me af komen. Helaas heb ik niet de luxe om minder te werken, dat is financieel niet mogelijk. Daardoor schiet het bloggen er wel eens bij in, maar ja dat is niet anders!

  • Reply
    roryblokzijl
    13 april 2016 at 19:17

    Heel goed artikel! Goed beschreven ook alle situaties. En zo herkenbaar. Ik zou wel veel meer willen publiceren maar het lukt mij – zelfs met één kind – gewoonweg niet. Het drukke leven waarin zij mijn nummer 1 is – en ernaast nog kinderboekjes en allerlei aanverwante projecten – maakt dat het in zijn totaliteit wel heel veel is. Je hebt helemaal gelijk!

  • Reply
    Evelien
    13 april 2016 at 18:24

    Mooi om te lezen dat je je plekje weer gevonden hebt! Ik herken het wel wat. Ik mocht ook een jaartje werken en hoewel ik het graag deed was ik zoooo gestresseerd! Ondertussen kregen we er een kindje bij en geniet ik weer voor 100% van mijn kindjes en de rust die het geeft om voor hen te zorgen. En wie weet verandert dat ooit wel weer maar dat zien we dan wel 🙂

  • Reply
    Yvonne
    13 april 2016 at 12:31

    Bloggen is inderdaad een manier van leven. Jij zit net als ik in de luxe positie dat we niet betaald hoeven te werken. En dat geeft wel veel rust. Ik verdien wel iets met mijn blog..

    Voor mij een super herkenbaar verhaal. Ik zou het bloggen ook heel erg missen.

    • Reply
      Josan
      13 april 2016 at 14:26

      Klopt Yvonne! Ik besef dat ik bevoorrecht ben. Misschien lukt het me in de toekomst om ook iets met bloggen te verdienen. Daar moet ik mij nog even in verdiepen.

  • Reply
    Karen
    13 april 2016 at 11:03

    Wat fijn dat je de rust gevonden hebt en dat het allemaal mogelijk is. Kan me voorstellen dat het sowieso voor de meisjes leuker is als je thuis bent.

    • Reply
      Josan
      13 april 2016 at 14:25

      Klopt lieve Karen, ze zijn helemaal happy. Gewoon domweg koekjes bakken is eigenlijk ook heerlijk. Geluk kan zo simpel zijn.

  • Reply
    Marguerita
    13 april 2016 at 09:51

    Wat mooi om te lezen. En een zeer herkenbaar verhaal. Bloggen is voor mij inderdaad ook quality time met mijn dochters en een way of life geworden. Financieel gaat thuisblijven hier echter niet en ik moet zeggen dat de sfeer op mijn werk wel heel erg goed is, leuk werk ook. Maar bloggen blijft leuker haha. Met 24 uur per week werken blijf ik het ook vaak lastig vinden. Wie weet kan ik in de toekomst een deel gaan freelancen vanuit huis. Maar goed, als de jongste op school zit gaat het zowiezo allemaal wat makkelijker, ook financieel.

    • Reply
      Josan
      13 april 2016 at 14:25

      Klopt! Het is ook een fase. Sommige periodes zijn gewoon tropenjaren waarin je zelf even een tandje terug moet doen. Het komt wel weer. Ik vind het fijn om te lezen dat het jou in elk geval bevalt.

      • Reply
        Marguerita
        13 april 2016 at 17:52

        Nou goed bevalt is wat anders, eigenlijk zou ik minder uren moeten maken dan 24 maar dat kost teveel geld

  • Reply
    Marjolein
    13 april 2016 at 08:27

    Mooi om te lezen dat je deze keuze hebt gemaakt. Helaas zal niet iedereen deze keuze kunnen maken. Ik denk er regelmatig over na hoor, dat wel. Maar hoge hypotheeklasten maken dat het niet zomaar kan. Tuurlijk, het kan wel, maar dan moet ik echt het roer omgooien…

    • Reply
      Josan
      13 april 2016 at 14:23

      Dat besef ik ook Marjolein. Niet voor iedereen is die keuze weggelegd. En dat vind ik enorm spijtig. Ik hoefde maar 8 maanden op mijn tenen te lopen. Het lijkt me verschrikkelijk om dit voor een langere tijd te moeten doen. Ik hoop dat er voor jou binnenkort ook een oplossing komt.

  • Reply
    theblogmother2014
    13 april 2016 at 08:26

    Fijn dat je ook de mogelijkheid hebt om te zeggen ik stop ermee. Ik ben nu al een jaar aan het vechten zowel met mezelf als de financieën om van 32 naar 24 uur te gaan. Binnenkort verloopt mijn ouderschapsverlof en mn manager zei gister nog zo Kel… binnenkort weer 40 uur he? Het angstzweet brak me ff uit… Never nooit meer 40 uur!! Maar helemaal niet werken word het sowieso nooit voor mij…

    • Reply
      Josan
      13 april 2016 at 14:21

      🙁 Ik heb met je te doen Kelly. Het is ook een ongelofelijke luxe die niet iedere vrouw heeft dat besef ik. Mocht ik in de toekomst weer gaan werken, dan moet ik mijn grenzen echt wel duidelijk aangeven. Ik hoop dat jou er ook uit komt.

  • Reply
    Themommydiaries
    13 april 2016 at 08:20

    Mooi geschreven!! Ik heb je hele proces met dat werken natuurlijk wel gevolgd en ben superblij voor je dat je daar weg bent!

    • Reply
      Josan
      13 april 2016 at 14:20

      Dank je wel Tamara xoxo

  • Reply
    Romy
    13 april 2016 at 08:01

    Heel herkenbaar allemaal. Je weet het ontzettend goed te verwoorden. Bij mijn vorige baan werkte ik ook af en toe 32 uur per week en dat was in combinatie met de reistijd echt killing voor de quality time voor mezelf, mijn gezin en het bloggen. Bij mijn volgende baan hoop ik toch meer mogelijkheden te hebben om prive en vrije tijd te combineren, maar ik blijf het lastig vinden…

    Dat bloggen een way of life is word mij ook steeds duidelijker. Ik moet er echt meer tijd voor claimen want in de praktijk lijken alle andere dingen soms belangrijker. Succes in ieder geval, ik ben benieuwd wat het je gaat brengen!

    • Reply
      Josan
      13 april 2016 at 14:20

      De werk/privebalans is ook echt enorm moeilijk. Hij blijft zich constant verplaatsen. Soms gaat het goed en dan slaat het weer door en moet je de balans weer vinden. Zolang je het probeert gaat het goed.

  • Reply
    Nicole
    13 april 2016 at 07:43

    Wat fijn dat je die keuze hebt kunnen maken. En het is misschien niet op de manier gebeurd dat je hoopte maar wel goed om te weten wat je wilt en dat het werken momenteel gewoon niet je prioriteit heeft. Beter dan die twijfels houden!

    • Reply
      Josan
      13 april 2016 at 14:18

      Helemaal mee eens Nicole. Soms heb je ook dit soort ervaringen nodig in het leven.

  • Reply
    doortjesblog
    13 april 2016 at 07:10

    Wat goed dat je hier weer voor gekozen hebt, als je je gevoel volgt dan zit het negen van de tien keer goed!

    • Reply
      Josan
      13 april 2016 at 07:25

      Ja, ik vond het een moeilijke keuze maar nu voelt het goed

  • Reply
    MamaLifestyleBlog
    13 april 2016 at 06:48

    Wat een fijn artikel om te lezen. Ik heb twee kinderen, een eigen bedrijf, mijn blog, vrijwilligerswerk en ben op zoek naar een parttime baan. Terwijl ik diep van binnen weet dat het misschien een onmogelijke combi is…

    • Reply
      Josan
      13 april 2016 at 14:17

      Ik hoop dat het je lukt om de ballen in de lucht te houden. Komt tijd komt raad…

  • Reply
    wilmaaablog
    13 april 2016 at 06:29

    Mooi dat je zo kiest voor je eigen geluk! Je eigen gevoel volgen is zo belangrijk! Ik ga aan een avondopleiding kapper beginnen en hoop in de toekomst in de avonden naast moeder zijn lekker te kunnen knippen. Gewoon iets voor er bij. Ik geniet enorm van mijn tijd met Yarah 🙂 En dat ga jij ook lekker met je gezin doen 🙂

    • Reply
      Josan
      13 april 2016 at 14:17

      Dank je wel Wilma, jij ook succes met je nieuwe opleiding.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

[instagram-feed feed=2]