Nu mijn dreumes niet meer veilig in de kinderwagenbak ligt, ben ik heel vaak geneigd te roepen: Blijf van mijn kind af! Nee ze wordt niet ontvoerd of onzedelijk betast. Maar ik word zo nu en dan horendol van (oudere) mensen haar zomaar even moet aanraken.

Mensen die ik niet ken. Met handen mogelijk aan van alles en nog wat hebben gezeten en dan worden uitgestoken naar haar gezicht. Je kan toch ook gewoon een baby begroeten zonder dat je die meteen aanraakt? Of op zijn minst wacht totdat de ouders het okay vinden?

Blijf van mij af!

Laat ik voorop stellen dat ik niet het type moeder ben, die denkt dat er in elke volwassene die aan mijn kind zit meteen een doorgewinterde pedo schuilt. Ik weet niet of daar kampen voor zijn, maar in dat kamp kan je mij dus niet stoppen.

En toch heb ik er een hekel aan, wanneer het mij overkomt. Als een op het oog aardige oudere met mij een praatje maakt en er vervolgens een vinger of hand naar het blozende wangetje gaat. Meestal is het een kwestie van gewoon even aanraken, of het zachtjes strelen. En toch heb ik zoiets van “Blijf van mijn kind af!”

Toen ik zwanger was, vond ik het bloed irritant als wildvreemden aan mijn buik zaten. Ik weet het; het komt uit een goed hard, is oprechte belangstelling en ga zo maar door. Maar dat iets goed bedoeld, is wil nog niet altijd zeggen dat het door een ander ook zo geïnterpreteerd wordt. Wanneer het om mijn personal space gaat, of mensen die ik graag binnen een straal van 1meter rondom mijn lichaam wil hebben ben ik heel selectief. Gaat het dan ook nog eens om aan mijn lichaam mogen zitten dan valt 90% van de wereldbevolking af. Noem het preuts, afstandelijk, kil, of plak er een ander stickertje op, maar zo ben ik nu eenmaal. Mijn lichaam, mijn regels.

Blijf van mijn kind af!

Dat is misschien ook wel wat mij tegenstaat. Mijn baby is nog niet mondig genoeg om tegen iemand te zeggen “Blij van mij af.” Meestal slaat ze omstanders vanuit kinderwagen of drager rustig gade. Maar bij daten weet je dat naar iemand kijken, niet meteen betekent dat je oogcontact zoekt. En al helemaal niet dat je na dit zogenaamde ‘oogcontact’ binnen 1 minuut iemands handen op je lijf wilt voelen. Maar blijkbaar hoort dit bij de risico’s van baby zijn.

En waar ik mijn kinderen leer dat ze nooit zomaar een hondje mogen aaien, tenzij het baasje daar toestemming voor geeft, lijkt dit dus baby’s niet de gewoonte. Nu wil ik niet zeggen dat ik het baasje van mijn baby ben, maar toch…je snapt mij wel. Vaak heb ik er geen toestemming voor gegeven. Als ik even stop om een praatje te maken, wil dat nog niet zeggen dat ik ermee instem.

Wilt u van mijn kind afblijven?

Bij mijn andere dochters kan ik dit blijf van mijn kind af gevoel niet zo herinneren. Blijkbaar speelde het toen dus niet. Maar ik maakte het wel een keer mee bij een andere moeder. Terwijl ze stond te wachten voor de kassa, was ze in gesprek geraakt met een andere vrouw. Ze vroeg naar iets en de andere vrouw had blijkbaar het antwoord. Mara naast antwoord had ze ook de gewoonte om het dochtertje van die moeder aan te raken. Daar was de moeder totaal niet van gediend. ” Wilt u van mijn kind afblijven?”, vroeg de vrouw de eerste keer nog op vriendelijke toon. Toen de vrouw er geen gehoor aan gaf en het nog eens deed, werd de moeder boos. Misschien wel terecht…

Heb jij ook wel eens van die momenten waarop je denkt Blijf van mijn kind af? Wat vind jij? Mag iemand zomaar aan jouw kind zitten? Is dit misschien ook wel een generatiekloof?

Volg je mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?