Recensie | Black Panther

Normaliter geef ik niks om actieheldenfilms, maar voor Black Panther maakte ik een uitzondering. Een blockbuster film die gedragen wordt door een cast waarvan de overgrote meerderheid een donkere huidskleur heeft? Yep, anno 2018 is het EIN-DE-LIJK mogelijk.

Ik hoor het mijn blanke vrienden en kennissen wel eens zeggen “Ik zie echt geen kleur hoor.” Ook als ik een foto op Instagram plaats waarbij ik de hashtag #blackgirlmagic gebruik, kijken ze raar op. Vinden ze dat zelfs misschien wel enigszins discriminatior. En dat er in februari altijd een complete maand gewijd wordt aan de zwarte geschiedenis vindt men ook raar. Is toch niet nodig?

De andere kant

Vanuit hun gezichtspunt begrijp ik dat want zij zullen nooit de andere kant leren kennen. En daarmee bedoel ik iets anders dan “Mijn kind speelt met allerlei kinderen. Huidskleur of achtergrond maakt ons echt niks uit. Wij zien geen kleur, ik zie vooral mensen”. Die andere kant leren ze kennen zodra ze met iemand trouwen die buitenlands is. Of als ze met hun handen in het haar zitten omdat een kapper – waarvan je dacht die alle haren knipt en verzorgt- niet uit de voeten kan met het kroeshaar van jouw geadopteerde kind. Ook ontdek je dan dat het aantal boeken en films waarmee jouw kinderen zich kunnen identificeren aanzienlijk kleiner wordt. Dat zelfde geldt voor speelgoed. Hoeveel donkere uitvinders of wetenschappers ken je? Terwijl ze wel bestaan hebben.

Cultuur en diversiteit omarmen

Een lange tijd hebben groepen gehoopt dat de mainstream hier zelf in zou gaan voorzien. Men wil maar al te graag roepen hoe ze iedereen omarmen. Maar toen het uitbleef, gingen mensen zelf de gaten in de markt opvullen. Denk aan Rihanna die met Fenty Beauty geschiedenis schreef: make up voor bijna iedere huidskleur. Die liet zien dat er een grote markt is voor deze producten en dat het bovendien winstgevend is. Of aan Mylo Freeman die met haar prinses Arabella boeken laat zien dat prinsessen ook best donker kunnen zijn. Donkere vrouwen omarmden massaal hun natuurlijk krullende haar. Cultuur, diversiteit en afkomst worden herontdekt, gewaardeerd en omarmd. En binnen die lijn ligt Black Panther ook.

Black Panther: Afrika op zijn best

Hoe zou Afrika eruit hebben gezien als de rampzalige gevolgen van kolonisatie geen invloed hadden gehad? Als haar bevolking niet door slavernij versplinterd was geraakt over de hele wereld? Als hebberige handen uit het Westen dit werelddeel niet (en nog steeds) hadden ontdaan van hun welvaart en grondstoffen? Cruciale maatschappijkritische vragen die licht aangestipt worden. Het laat je nadenken, maar het is niet zo zwaar dat de kijker zich ongemakkelijk voelt.

Wakanda

Black Panther speelt zich af in een futuristisch Afrikaans rijk: Wakanda. Dit fictieve land heeft een eigen scheppingsverhaal, mythologie en tradities. Eeuwenlang heeft Wakanda kunnen overleven door zich niet met de rest van de wereld te bemoeien. Maar als de oude koning sterft, wordt T’Challa de nieuwe koning. Hij staat voor een nieuwe uitdaging. Zet hij de lijn van zijn vader en zijn voorouders voort? Of drukt hij zijn eigen stempel op de geschiedenis en kiest hij voor zijn eigen weg? Je ziet dat hij daar mee worstelt. Tijdens het inwijdingsritueel wordt hem ook verteld dat hij het niet makkelijk krijgt. Je ziet T’challa dan ook eerst verschillende keren falen voordat hij herrijst als de koning die hij wil zijn.

De slechterik die sympathie oproept

Eigenlijk ben ik over de hele linie wel lovend over Black Panther. Zelfs als- je net zoals ik- nog nooit een andere Marvel film hebt gezien, kan je mee komen. Het verhaal vertelt voldoende achtergrondinformatie om het te begrijpen. Maar waar de andere Marvel films al haast bijna een invuloefening zijn, is Black Panter verfrissend. Niet alleen vanwege de keuze om maar een paar bijrollen aan blanke personages te geven. Het zit hem in de gelaagdheid van de karakters. Waarbij het personage van Erik Killmonger meer uit de verf komt dan T’Challa. Bij laatstgenoemde blijft het redelijk aan de oppervlakte. Had ik meer worsteling willen zien. Beweegredenen. Emotie. Als je doorhebt wat het verhaal van Erik Killmonger is, snap je zijn beweegredenen. Hij is de slechterik, maar niet zonder reden. Je kan je niet onttrekken aan de vraag heeft T’Challa’s vader uiteindelijk niet zelf dit monster gemaakt?

Sterke vrouwen in de lead

Black Panther breekt ook met de rolpatronen en stereotypen. Sterke vrouwen zijn in de lead en geen uitzondering. Bovendien worden ze –hoe verfrissend- niet neergezet als bitchy. Een koning die zich laat beschermen door een leger aan vrouwen: de Dora Milaje. Maar wat Black Panther anders maakt, is dat het de band tussen de vrouwen onderling laat zien. Neem nu bijvoorbeeld Okoye en Nakia. Okoye is bereid te sterven voor haar land en zijn tradities. Terwijl Nakia openstaat voor nieuwe invloeden. Maar toch, als het er op aan komt helpen ze elkaar.

Mijn favoriete karakter is Shuri. Zij is de zus van T’Challa. Deze tiener is dus eigenlijk een prinses. Maar terwijl Disney er amper in slaagde om prinsessen neer te zetten als meisjes waar je rekening mee moet houden, rekent Black Panther genadeloos af met die stereotypen. Shuri is een stoere prinses. Ze is slim, grappig, welbespraakt en de vaak genoeg de reddende engel van haar broer. De scenes met haar zijn erg grappig en voegen een extra dimensie toe aan de film.

Niet alleen hebben mijn dochters nu een rolmodel van een Afrikaanse prinses. Maar bovendien eentje die zelf de touwtjes in handen heeft, vecht en toont dat wetenschap cool is.

Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter, Instagram, Facebook of YouTube?