Wanneer ik vertel dat ik geadopteerd ben, krijg ik haast automatisch de vraag “En, ga je ooit nog je biologische ouders opzoeken?” Meestal had men het niet eens over biologische, maar over ‘echte ouders’. Als kind zorgde dat best wel eens voor verwarring. Hoezo, zijn mijn adoptieouders dan niet mijn echte ouders? Ze voeden mij op. Dat doen echte ouders toch ook? Maar ik leerde al snel dat men met ‘echte ouders’, biologische ouders bedoelt.
Doordat er over mij niet veel informatie bekend was, wist ik al vrij jong dat het nagenoeg onmogelijk zou zijn om mijn biologische ouders op te zoeken. Maar verlangen laat zich niet leiden door ratio. Dat het niet mogelijk is, wil nog niet altijd zeggen dat je het niet wilt. Of misschien toch probeert. Nu zowat de hele wereld Facebook heeft, is contact leggen of eigenhandig een zoekactie opzetten een stuk makkelijker. Toch doe ik het niet. Bewust niet en vandaag leg ik eindelijk eens uit waarom ik niet moet denken aan mijn biologische ouders opzoeken.
Maar 32% van de geadopteerde kinderen, zoekt uiteindelijk zijn of haar biologische ouders op. Dus ruim 68% niet. Toch is die kleine groep er verantwoordelijk voor dat er algemeen beeld is ontstaan dat geadopteerde kinderen zich niet compleet voelen zonder dat ze hun biologische ouders kennen.
Inhoud van dit blog
Maakt mijn biologische ouders opzoeken mij compleet?
Ik werd geadopteerd toen ik anderhalf was. Volgens de papieren werd ik ergens gevonden voor de deur van een weeshuis. Ziek, uitgehongerd en zonder duidelijke vermelding van geboortedatum of wie mijn biologische ouders zijn. De eerste 18 maanden groeide ik op in een weeshuis. Niet zo een als je in Annie ziet, maar eentje waar baby’s zelfs leerden vechten voor eten. Het was de enige manier om in leven te blijven. Gelukkig werd ik geadopteerd want anders had ik nu waarschijnlijk allang niet meer geleefd. Het enige wat ik overhield aan ondervoeding is dat ik niet erg groot ben sneller last heb van tandbederf. Maar mij niet compleet voelen zonder mijn biologische ouders? Daar leed ik niet echt aan.
En, ga je ooit nog je biologische ouders opzoeken?
Het kwam dan ook veelvuldig voor dat de vragensteller mij ervan probeerde te overtuigen dat ik zoiets MOEST doen en haast teleurgesteld was als ik niet meteen dolenthousiast reageerde.
Programma’s als Spoorloos en Vermist keek ik zelf altijd met gemengde gevoelens. Natuurlijk vond ik het fijn dat de persoon zijn biologische ouders terugvond. Maar tv maakt sommige emoties net iets te tweedimensionaal. Er wordt geknipt geplakt, een emotioneel muziekje onder gezet. Noem het onrespectvol maar ik begon een beetje een patroon te zien en wist welke clichés ik kon verwachten bij een succesvol herenigingsverhaal.
Er waren afleveringen van Spoorloos die wel indruk op mij maakten. Zoals de afleveringen dat een moeder na veel zoekwerk gewoon niets van haar biologische kind wilde weten. Omdat ze ongepland zwanger was geraakt en de hele omgeving niet van het bestaan wist. Het kind paste eigenlijk gewoon niet zo in haar leven. Of de keer dat Derk Bolt van Haïti moest vluchten met kind en adoptieouders omdat een biologische moeder zo doordraaide dat ze het kind wilde ontvoeren. Dat maakte indruk op mij omdat het bij een meisje gebeurde die ik tijdens een Haïti reünie in Luik had leren kennen.
In het gezin waarin ik opgroeide werden 3 van de 4 kinderen geadopteerd. Waar een zoektocht voor mij niet echt zin heeft, is er van de anderen wel de nodige essentiële informatie. Als je uit Nederland geadopteerd bent, kun je gewoon via de kinderrechter aan je papieren komen. Tijdens zijn tienerjaren, heeft mijn broertjes ook een fase gehad waarop hij dat wilde. Ook een oom zocht uit eigen beweging zelfs contact. Maar toen hij uiteindelijk nooit meer wat van zich liet horen, was de teleurstelling bij mijn broertje groot. Zo groot dat het van hem niet meer hoeft. Het is een afgesloten hoofdstuk.
Ook de biologische moeder van mijn zus’ werd opgespoord. Maar die was ongetrouwd toen ze zwanger werd. Waarschijnlijk weet niemand in haar omgeving van het bestaan van mijn zus af. Er is een hele grote kans dat ze dat liever ook zo houdt. En wat doe je dan als je met grote verwachtingen bent afgereisd? Een afwijzing is enorm pijnlijk.
Waarom ik niet moet denken aan mijn biologische ouders opzoeken
Tegenover elk succesvol herenigingsverhaal staan waarschijnlijk een heleboel onsuccesvolle, pijnlijke verhalen. Verhalen die je niet op tv zag omdat die geen ‘en ze leefden nog lang en gelukkig‘ boodschap hebben.
Waarschijnlijk is mijn grootste reden om niet op zoek te gaan naar mijn biologische ouders dat ik er geen behoefte aan heb. Ik ben bang dat als ik het wel doe, het enorm tegenvalt. Zoals zoveel dingen die ik doe terwijl ik er niet 100% van overtuigd ben. Bovendien heb ik geen idee wat ik mij er bij voor moet stellen. Het lijkt mij nogal ongemakkelijk. Geloof het of niet, maar bij vlagen ben ik best verlegen of ‘socially akward’. Voor mij is het delen van een zelfde bloedband niet een garantie voor dat er een automatische onzichtbare klik is. Misschien ben ik wel teveel verwesterd. Of misschien koesteren zij wel verwachtingen die ik niet kan of wil waarmaken. Er zijn voorbeelden waarbij het herstelde contact tussen adoptiekinderen en hun biologische ouders uiteindelijk werd verbroken omdat ouders, (verre) familie of dorpelingen opeens verwachten dat ze hun financieel gingen onderhouden. Nu is geld uiteindelijk ook maar geld. Maar waar ik veel meer tegenop zie is dat stel dat ik de ontmoeting uiteindelijk ‘best interessant’ vond maar niet meer dan dat…en zij laaiend enthousiast zijn. Tja hoe leg je dat dan beschaafd uit zonder gevoelens te kwetsen. Het lijkt me nog iets lastiger dan bij daten waarbij de ander wel heel enthousiast is en jij niet.
Opzoek gaan naar mijn biologische ouders betekent voor mij ook dat ik ergens de veerkracht moet hebben om er mee om te gaan als het geen happy end heeft. Noem het egoïstisch maar als ik eerlijk ben, zit ik niet zo te wachten op de spreekwoordelijke achtbaan waar je dan in belanden kan.
Momenten waarop ik mijn biologische ouders miste
Als ik eerlijk ben, is het voor mij ook een afgesloten hoofdstuk. Maar toch, soms steekt het een beetje. Een heel klein beetje maar. De wetenschap dat ik ouder word en waarschijnlijk sterf zonder ze gekend te hebben. Dat we mogelijk tegelijkertijd leefden en elkaar nooit zullen ontmoeten. Dan wil ik geen officiële zoektocht met hereniging maar gewoon veilig van een afstandje kunnen toekijken. Kijken op wie ik lijk.
Andersom ook. Tijdens mijn leven waren er verschillende momenten waarop ik ze even wilde laten weten dat het goed met mij gaat. Ik heb altijd het idee dat ze mij opgaven voor een beter leven. Toen ik mijn diploma haalde, trouwde, mijn kinderen kreeg, waren dat allemaal van die mijlpalen waarop ik ze even had willen laten weten dat het goed met mij gaat. En waarop dat dus niet kon.
Dat knaagt. De ene keer meer dan de andere keer. Maar ik laat het gevoel gewoon bestaan. Verzet mij er niet tegen. De geboorte van mijn eigen kinderen hebben veel vragen beantwoord. Ik zie karaktereigenschappen terug en begrijp steeds meer wat voor een moeilijke beslissing adoptie is. Maar het is goed zo. Het hoofdstuk is afgesloten en ik ben mijn eigen verhaal begonnen.
Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?
19 Comments
La Dolce Evita
2 mei 2016 at 10:49Wat goed dat je dit verhaal deelt! Ik ben net als jij geadopteerd en samen met mijn tweelingzus naar Nederland gekomen toen wij 6 weken oud waren. Ook al heb ik hele goede ouders toch is drang om te zoeken naar biologische familie zeer sterk. Eind dit jaar ga ik voor het eerst terug naar mijn roots om te zoeken. Ik weet dat de kans klein is dat ik ze ga vinden maar dan heb ik tenminste er alles aan gedaan..
Josan
8 mei 2016 at 19:21Spannend! Evita, ik hoop van harte voor je dat het voldoet aan je dromen.
joyfromjoyce
1 mei 2016 at 20:38Wauw mooi verhaal Josan, ik denk dat ik het niet zou willen omdat ik niet teleurstellingen heel moeilijk vind. Snap je dus heel goed! X
Josan
8 mei 2016 at 19:23Dank je wel voor je reactie Joyce. Wat jij zegt heb ik dus ook. Daarnaast ben ik erg gelukkig nu.
Céline
1 mei 2016 at 14:19Wauw wat heb je dit mooi geschreven! Dankjewel voor het delen, dit zorgt er zeker voor dat ik nu heel anders naar programmas zoals Spoorloos zal kijken, mooi!
Josan
8 mei 2016 at 19:24Graag gedaan Celine,ja ik vind het soms best lastig dat Spoorloos het beeld zo heeft vertekend. Vooral wanneer anderen er geen begrip voor hebben dat ik geen zoektocht wil beginnen.
Lisa
1 mei 2016 at 13:15Ik ben zelf ook geadopteerd dus dit is heel herkenbaar. Ik ben te vondeling gelegd bij het politiebureau en ze weten niet eens mijn geboorteplaats zeker ( op mijn paspoort staat de provincie aangegeven ). Ik zou dus niet eens een zoektocht kunnen starten aangezien China vrij groot is…Ik heb er geen behoefte aan, omdat mijn leven compleet is. Mijn ouders hebben mij altijd bijgebracht dat ik zeer waarschijnlijk uit liefde te vondeling ben gelegd, omdat mijn biologische moeder mij een beter leven gunde. Meisjes worden daar natuurlijk vaak afgestaan door de eenkindpolitiek. Ik zie mijn biologische moeder dus als iemand die een enorm offer bracht om mij iets beters te geven. Daar kan ik haar nooit genoeg voor bedanken. Wel vind ik het inderdaad heel jammer dat ze nooit bij belangrijke evenementen in mijn leven zal zijn. Ze zal nooit weten wat er van mij is geworden. Dat zal blijven knagen, maar toch is het zoeken van mijn biologische ouders altijd een afgesloten hoofdstuk geweest.
Josan
8 mei 2016 at 19:26Mooi dat je dit wilde delen Lisa. Ik zie het ook inderdaad als ene heel groot offer vanuit liefde. Zeker nu ik zelf moeder ben, zwanger ben geweest en een bevalling heb doorstaan, lijkt het me zo’n lastige en ook pijnlijke keuze. Ik kan er alleen maar groot respect voor hebben.
elisedelange10
1 mei 2016 at 12:41Zelf ben ik moeder van 5 adoptie kinderen en daarom met kippenvel gelezen hoe bijzonder mooi jij je gedachten hebt verwoord! Het ga je goed!
groetjes Elise
http://laesperanzanicaragua.blogspot.nl
Josan
8 mei 2016 at 19:26Dank je wel Elise, ik las ook op jouw/jullie blog. Bijzonder hoor. Ik voel mijn adoptie ook echt als iets van hogerhand. Uiteindelijk wist Hij het beste wat ik nodig had.
Elaintje
1 mei 2016 at 10:02Ik denk dat dit gevoel wat je hebt ook erg voortkomt uit hoe je ouders je hebben opgevoed. Waarschijnlijk waren zij niet de hele tijd bezig met dat je geadopteerd bent en daarom waarschijnlijk iets zou missen of met moeilijkheden zou zitten. Ik ben zonder vader opgegroeid en heb er ook geen behoefte aan hem te zien en het voelt ook niet als een gemis. Dat komt denk ik omdat mijn moeder de houding had: dit is zoals het is. En niet: jullie hebben geen vader en dat is heel erg voor jullie.
Vooral anderen vinden het raar dat ik de behoefte niet heb, want ‘iedereen wil toch allebei zijn ouders kennen’.
Josan
8 mei 2016 at 19:28Dat zal allicht hebben meegespeeld Elain, maar aan de andere kant was er ook ruimte voor de geadopteerde kinderen die er wel behoefte aan hadden om contact te zoeken.
Karen
1 mei 2016 at 10:02Mooi geschreven Josan. Ik vind het fijn om jouw ervaringen en gevoel in dezen te lezen. Zoals je weet, hebben wij voor een land gekozen waar een open adoptie mogelijk is, maar dat ligt aan de biologische moeder. Sommige moeders hebben er geen behoefte aan en ik vind het fijn dat we dat dan meteen weten. Dan kunnen we ons kindje daarop voorbereiden.
Op onze adoptiecursus zat ook een vrouw die zelf geadopteerd was. Zij had wel behoefte haar moeder te leren kennen, maar toen ze haar moeder eindelijk gevonden had, wilde die haar niet ontmoeten. Uiteindelijk heeft ze haar letterlijk 1 minuut gezien en hield ze er inderdaad een rotgevoel aan over. Dat soort verhalen hoor je inderdaad nooit. Programma’s als Spoorloos geven een totaal vertekend beeld.
Bianca
1 mei 2016 at 00:39Mooi verhaal Josan!
Kyraa
30 april 2016 at 23:46wauw, mooi geschreven!
Nicole @ Everyday-Life.nl
30 april 2016 at 23:45Mooi artikel. Ik ken toevallig iemand die ook uit een weeshuis is geadopteerd. Hij weet wie zijn biologische moeder is, maar heeft altijd bewust gekozen om haar niet te benaderen. Zijn adoptie-ouders zijn zijn ouders voor hem. In de loop der jaren ben ik dit steeds beter gaan begrijpen. Voorheen zou mijn eerste vraag ook geweest zijn of je jouw ‘echte’ ouders gaat zoeken.
Priscilla
30 april 2016 at 23:33Herkenbaar. Mijn vriend, ook geadopteerd, denkt er net zo over. Ik daarentegen.. ontzettend nieuwsgierig!
Marijke
30 april 2016 at 22:55Mooie keuze! En ja ik dacht idd dat iedereen altijd op zoek ging naar zijn/haar roots. Ken niet zoveel geadopteerden, dus waarschijnlijk een fout beeld gekregen door de mensen die ik wel ken
wilmaaablog
30 april 2016 at 19:31Wat mooi en open dat je dit verteld. Ik snap heel goed waarom je er zo over denkt. Het lijkt me best moeilijk!