Family Diary Persoonlijk

Bevallingsverhaal van Miss C

25 mei 2015
Bevallingsverhaal Miss C.-GoodGirlsCompany-bevallingsverhaal-hoe ging je bevalling-bevallen in Rijnstate-bevalling

Natuurlijk kon het niet anders dan dat ik het bevallingsverhaal van Miss C met jullie zou delen.  Ik kan het over een half jaar doen of nu. Maar zo vers in het geheugen is nu een beter moment.
Ik liet de afgelopen dagen weten dat de bevalling heftig was. Misschien is daardoor het beeld ontstaan dat het niet goed met mij gaat. Niks is minder waar. Het is dag 4. Voor sommige kraamvrouwen een dieptepunt door stuwing, koorts en kraamtranen. Maar ik blaak van gezondheid en baby ook. Het gaat echt zo goed, dat het haast onwerkelijk is!


In en rondom huis heerst er rust, de wasmand is nog nooit zo leeg geweest, alles glimt en blinkt en het eten staat op tijd op tafel. Het bevallingsverhaal van Miss C is er geen een van een bikkeltje. Dat ben ik namelijk totaal niet. Het ging gewoon zoals het ging. Niks anders. Als iemand mij van tevoren had verteld dat ik het zonder pijnbestrijding zou doen, had ik die persoon voor gek verklaard.

Bevallingsverhaal van Miss C

In de voorbereidingen op de bevalling hadden we al vaak nagedacht over hoe dat zou gaan. Onze familie woont ver weg dus daar konden we niet op terugvallen als het uur nul daar zou zijn. Samen met mijn man bekeek ik verschillende scenario’s. Ik was er van overtuigd dat het allemaal wel zou loslopen. Eigenwijs als ik ben wilde ik alles zelf blijven doen. Tot het laatste moment. Het zijn mijn dochters. Ik heb ze op de wereld gezet en ik ben degene die er zelf voor wil zorgen. Koste wat het kost. Door de vorig bevallingen had ik geen reden om aan te nemen dat deze baby eerder zou komen. Mijn zwangerschap was op het laatst ongemakkelijk. Maar volgens mij geldt dat voor elke zwangere vrouw. In mijn hoofd was ik bezig met ‘ Wat als ze nu middenin de nacht komt, wanneer ik de andere meiden heb?”

Door co-ouderschap ben ik parttime moeder. Kan ik emotioneel moeilijk over gaan doen, maar het heeft ook zijn voordelen. Hoewel ik maatregelen trof, ging ik er vanuit dat in de praktijk de weeën pas zouden beginnen als ze weg waren. Tot die tijd zou ik er toch geen rust voor hebben. In mijn hoofd was woensdag 20 mei dan ook een prima moment daarvoor. Ik zou tot zaterdag hebben om een kind op de wereld te zetten. Mocht dat niet lukken dan gold de week daarna.

Afspraak met baby

Maar ik was er wel klaar mee en sprak alvast met mijn lichaam en baby af dat zodra ik de kids naar hun vader had gebracht, de weeën in alle hevigheid zouden los barsten.

Zoals gewoonlijk was woensdag een taxidagje bij ons. Beide meiden naar school brengen en weer ophalen. In de middag moesten ze naar balletles. Ik kookte ergens een maaltijd, we aten in etappes avondeten. De vioolles van Miss G. was van de middag naar de avond verschoven. Ik zou ze daarna meteen doorrijden naar de andere kant van de stad om ze bij hun vader te brengen. Daar waren ze omstreeks iets over 19:30 uur.

De hele dag door rommelde het wel wat. Niet echt pijnlijke voorweeën zoals in de weken er voor maar het voelde anders. In gedachten was ik bezig met welke symptomen het de vorige keer begon. Voelde het toen ook zo? In zes jaar tijd had ik het ook wel weer een beetje verdrongen. Hoewel ik er heilig van overtuigd was dat als ik de meiden weggebracht had de rust zou vinden, durfde ik er nog niet helemaal vanuit te gaan dat het vanavond ook zou gebeuren. Maar zo nu en dan sprak ik wel tegen de baby dat het vanavond okay was.

De vliezen breken

Uiteindelijk was ik weer thuis. Er gebeurde niks. In mijn hoofd had ik gedacht dat ik met lichte weeën naar huis zou rijden, maar niks van dit alles. Echt zin om te bloggen had ik niet. Ik voelde mij ook niet geweldig. Bereidde mij er geestelijk op voor dat het leven verder ging en ik mij morgen toch zelf bezig moest gaan houden. Al snel koos ik er voor om naar bed te gaan.

Terwijl ik in bed lag en op mijn telefoon een spelletje speelde, voelde ik opeens 2 keer heel snel achter elkaar iets wat op knappen leek. Voor ik het wist gutste er iets langs mijn benen naar beneden. Ik was niet in staat om mij snel om te draaien en uit bed te komen. Daarom riep ik mijn man die mij naar het toilet begeleidde en een opvangbakje gaf. Ik wist wat het was: vruchtwater.
Ving het op en belde de verloskundige die niet veel later constateerde dat de kleur helder was. Zodra de vliezen waren gebroken, kreeg ik lichte weeën. Een zeurderige pijn die ik van de andere keren herkende. Ze wenste ons een goede nacht en liet weten tot hoe laat haar dienst liep. Mocht er de volgende morgen nog niks zijn dan werd ik de overgedragen aan haar collega.

De nacht

Zo gingen we de nacht in. Niet wetend of het door zou zetten of niet. Net zoals bij de vorige bevallingen was mijn slaap volledig weg. Man ging slapen terwijl ik wat rond bleef lopen in de hoop dat ik vanzelf moe zou worden of het de bevalling zou helpen. In tegenstelling tot de vorige keren had ik nu ook honger. En het bleef binnen.

Nadat ik een poosje weeën had opgevangen zittend op mijn bal, de was had opgevouwen en wederom gegeten, ging ik toch maar naar bed. Misschien zou ik de slaap kunnen vatten. Sneller dan om de 8 minuten kwamen de weeën niet en het leek af te nemen naarmate het meer ochtend werd. Ik baalde, maar het was niet anders.

Ik kan niet slapen

Echt slapen kon ik niet omdat ik de hele tijd wakker schrok wanneer er weer een wee aankwam. Ik vond het makkelijker om ze op te vangen terwijl ik wakker was dan stijf van de adrenaline er door wakker te schrikken. Dus kruik in mijn rug maar toch in bed rusten. Misschien niet de beste houding maar helaas had staand en zittend ook nog niet het gewenste effect gehad en de bevalling bespoedigd.
Rond half 1 kwam de verloskundige weer even kijken. Ergens vond ik het best ongemakkelijk om bekeken te worden tijdens mijn weeën. Ook zij concludeerde dat ze nog niet heel regelmatig kwamen. Het kon nog wel even duren dus was een intern onderzoek niet nodig. Ik baalde enorm in dit tempo kon het nog wel tot vrijdag duren! Hier had ik echt geen zin in. Ik had duidelijk aangegeven niet te lang met gebroken vliezen rond te willen lopen. Het schoot niks op. Sjaggie ging ik weer in bed liggen. Man ging naar de winkel boodschappen halen. Ik lag in mijn eentje thuis weeën op te vangen die pijnlijk waren maar blijkbaar geen zier hielpen.

Pijnstilling blijft lastig

Het thema pijnstilling loopt als een rode draad door al mijn bevallingsverhalen. Bij de bevalling van Miss G. in 2006 had je er als vrouw nog geen recht op. Toen moest men ergens een anesthesist vandaan plukken die toestemming gaf. Tijdens de bevalling van Miss B. was het een probleem omdat ik toen al te ver heen was. Na veel stampij kreeg ik uiteindelijk pethidine. Hoewel het schijnt dat steeds meer vrouwen kiezen voor pijnstilling tijdens een bevalling, blijkt het ook nu nog geen vanzelfsprekendheid. Ik wist dat ik kon kiezen uit een ruggenprik of pompje met remifentanil. Van tevoren had ik met mijn verloskundige besproken dat ik het eerst zelf zou proberen, maar het zou aangeven als ik iets wilde hebben.

Toen deze grens voor mij bereikt was, appte ik mijn man dat ik NU naar het ziekenhuis wilde. De rugweeën waren te erg, ik was moe en het spuugzat. Ik merkte dat mijn lichaam het niet meer trok. Ik kwam maar niet in de flow. Door vermoeidheid begon mijn lichaam zich tegen elke wee af te zetten. En ik begon steeds meer op te zien tegen elke pijnlijke wee. Het kunnen ontspannen was ver te zoeken. Dit punt herkende ik van mijn vorige bevallingen. Ook toen had pijnstilling uiteindelijk geholpen om de bevalling te bespoedigen. Onderweg naar het ziekenhuis had ik verschillende pijnlijke weeën en haatte ik elk hobbeltje, stoplicht en elke bocht.

3 centimeter ontsluiting

Nadat ik in de verloskamer geïnstalleerd was, werd alles in gereedheid gebracht voor pijnstilling. Bij het eerste interne onderzoek bleek dat ik nog maar 2-3 centimeter ontsluiting had! Hier was ik niet van uit gegaan. Ik had verwacht dat ik wel ergens op 5 centimeter zou zitten. Ik was totaal ontmoedigd. Dat betekende dat ik nog 8 moest! Ik vond de weeën nu al niet te harden en besefte dat ze nog pijnlijker zouden worden!

Men besefte dat het nog wel even zou duren, daarom werd al snel gekozen dat ik een ruggenprik zou krijgen. Maar eerst moest ik een half uur aan de CTG en hartmonitor om te kijken hoe de conditie van mij en de baby was. Daarna zou men weten wat het beste voor mij was.

Onregelmatige weeën

Al snel zat ik aan het CTG apparaat. Die banden om mijn buik en ding om mijn vinger vond ik 10 keer niks. Ik trok het heel slecht. Bij elke wee probeerde ik het krampachtig los te maken tot ergernis van het personeel. Ondertussen kreeg ik een infuus. Uit het monitoren bleek niet dat ik geen pijnstilling mocht hebben dus men zou alles in gereedheid brengen. De baby kreeg een draadje op haar hoofd en ik mocht een band minder om mijn buik hebben. Weer een intern onderzoek later zat ik al op 5 centimeter. Hoewel de weeën dan niet regelmatig kwamen, was men toch onder de indruk van wat ze in zo’n korte tijd dan blijkbaar wél deden.

Ondertussen bleef ik maar wachten op de beloofde pijnstilling het duurde naar mijn mening al een eeuwigheid. Na boze reacties van mijn kant, ging de verloskundige toch maar even informeren. Wat bleek? De dienstdoende anesthesist had het te druk om een ruggenprik te zetten. Dilemma want men vermoedde dat het in mijn tempo nog wel 5 tot 6 uur zou duren. Dan zou het pompje uitgewerkt zijn. Het leek ze beter een combi te maken waarbij ik nu de tijd maar even moest overbruggen met een pompje.

Ik wil nu iets hebben!

Eindelijk werd het spul de verloskamer ingereden en in gereedheid gebracht De verloskundige maakte aanstalten om naar huis te gaan. Nu ik pijnbestrijding kreeg zou ze mij overdragen aan het ziekenhuis. Tussen de weeën door nam ik afscheid van haar. Ondertussen was men nog steeds druk bezig de boel aan te sluiten zodat ik zo snel mogelijk mijzelf pijnbestrijding toe zou kunnen dienen.
Een hele krachtige wee later gilde ik het uit dat ik NU iets wilde hebben. Ik had persdrang en op basis van de vorige keren dacht ik dat ik nu zo rond de 7,5 centimeter zou moeten zitten. De dienstdoende verloskundige leek niet onder de inruk van mijn inschattingsvermogen en tilde de deken op om te kijken. Vlug drukte ik op het knopje van het morfinepompje omdat ik weer een krachtige wee aan voelde komen. Ineens voelde ik een verschrikkelijke brandende pijn. Wat bleek het hoofdje kwam er al aan! Vlug trok men mij van mijn zij op de rug.

Mijn lichaam werkt niet mee

Van mijn voorgaande bevallingen kon ik mij herinneren dat ik de ontsluitingsfase hel vond. Het moment dat je mee mocht persen vond ik daarentegen bevrijdend. Er zat een duidelijke opbouw in. Die twee voorgaande weeën waren zo heftig geweest dat het hoofdje in 1 keer stond en niet meer terug schoot. Ik herinnerde mij dat ik moest zuchten en puffen maar het lukte niet. Ik voelde en enorme druk en was bang dat de eerstvolgende wee de baby zo de kamer in zou lanceren of erger zou uitscheuren van hier tot Tokyo. Ik was totaal in paniek omdat ik echt geen controle over mijn lichaam had. Alhoewel de verloskundige op indringende wijze tegen mij begon te spreken, voelde het besteed aan dovemansoren. Ik wilde wel luisteren maar mijn lichaam deed niet mee. Weer een krachtige wee en enorme brandende pijn verder was ze er: Miss C.

Ik stelde mij niet aan

Ik was totaal onthutst. In mijn gedachten was ik er vanuit gegaan dat ik nog 5 tot 6 uur had. Iedereen was verbaasd. Ook omdat ik tot al die tijd namelijk geen regelmatige weeën had gehad. Uiteindelijk had de pijnbestrijding mij helemaal niet gehaald. De weg door de slangetjes was te lang geweest in vergelijking met de snelheid waarmee Miss C. geboren werd. Terwijl ze op mijn buik lag, moest ik het echt wel even op een rijtje zetten. Tijdens de hele bevalling had ik mij gevoeld alsof mijn lichaam een loopje met mij nam. Ik voelde me heel aanstellerig omdat ik amper weeën had en al zo crepeerde. Maar nu werd duidelijk dat ik mij niet aanstelde en het wel degelijk in zo’n hoog tempo en met grof geweld ging dat ik het amper kon bijbenen.

We mogen naar huis

Bij controle bleek Miss C. iets te licht. Ze was 2620 gram en voor een baby van 38 weken was dat best licht. Ze moest ter observatie 24 uur in het ziekenhuis blijven om glucose te prikken. Het drong nog niet meteen tot mij door dat dit betekende dat ik ook niet naar huis mocht. Maar helaas ik moest ook blijven en samen werden we naar de kraamafdeling gereden.

We hadden een goede nacht waarin Miss C. erg veel bloed uitspuugde. Niet alleen voor mij maar ook voor haar was de bevalling heftig geweest. Ze was misselijk van de bevalling. Zo nu en dan werd er glucose afgenomen, maar haar waarde bleken goed. Nadat ook de kinderarts haar had bekeken, werd al snel duidelijk dat als de laatste test goed was we naar huis mochten.
Terwijl mijn man en zwager beneden in het restaurant op ons wachtten werden de laatste testen gedaan. Positief. We mochten naar huis!

Mijn Kate Middleton momentje

Ik was helemaal happy en wist niet hoe snel ik mij aan moest kleden om het ziekenhuis te verlaten. Ik voelde me namelijk prima en straalde. Voor de gelegenheid had ik een jurkje meegenomen. Wat Kate kan, kan ik ook dacht ik. Zo gezegd zo gedaan. Man tilde de Maxi-Cosi. Zwager had de koffer bij zich en ik stapte er in een fashionable outfitje achteraan de trap af het ziekenhuis uit.

Van al mijn bevallingen had ik daarna nog nooit het ziekenhuis zelf kunnen verlaten. Meestal zat ik in een rolstoel met Maxi-Cosi op schoot in joggingbroek. De nieuwsgierige blikken van anderen vermijdend. Maar nu liep ik er stralend achteraan. Ik voelde mij geweldig alsof ik een marathon kon lopen en installeerde zelf de Maxi-Cosi in de auto. Zo reden we naar huis.

Ho eik terugkijk op het bevallingsverhaal van Miss C

Toen de kraamverzorgster kwam, deed ik zelf de deur voor haar open. De bevalling was dan heftig geweest maar het voordeel van niet lang pijn lijden is wel dat je je daarna ook een stuk beter voelt. Dat voel ik mij nog steeds. Ondanks dat Miss C. tussen 24:00 en 4 amper slaapt maar dan massaal borstvoeding ligt te hamsteren. Ik leg haar dan gerust 5 keer aan en krijg amper slaap. Maar dat is okay.

Het idee dat mijn kraamverzorgster over een paar dagen weg gaat, vind ik niet eens beangstigend. Zaterdag was ik er wel van overtuigd dat ik het volgende week wel zelf kan. In mijn hoofd ben ik al weer druk bezig mijn leven met baby weer vorm te geven.

  • Reply
    Tewa
    1 juni 2015 at 10:13

    wat een mooi verhaal! Zo zie je maar hoe snel het ineens kan lopen. En wat heerlijk dat je je al zo snel zo goed voelt! Heel veel geluk de komende tijd! X tewa

  • Reply
    Dineke
    27 mei 2015 at 00:10

    Tjonge wat een verhaal zeg! Ik krijg wel ff de bibbers hoor als ik het zo lees, beseffende dat ik straks ook weer moet. Wat fijn dat jij je zo goed voelt, blij voor je. En nu maar hopen dat die kleine zo snel mogelijk in haar ritme komt! Geniet er in ieder geval van 😉

    • Reply
      Josan
      1 juni 2015 at 21:33

      Ach ik kijk er nu best positief op terug.

  • Reply
    saskia
    26 mei 2015 at 15:52

    Zelf moet ik ook bijna bevallen en ik lees dit soort verhalen dan ook erg graag. Fijn dat het zo is meegevallen uiteindelijk doordat het zo snel ging. Geniet er van!

    • Reply
      Josan
      1 juni 2015 at 21:34

      Ik zou het zo weer doen. Of..nee toch niet. Maar het was zeker een goede afsluiting voor een allerlaatste

  • Reply
    Eline
    26 mei 2015 at 12:19

    Wat mooi om je bevallingsverhaal te lezen en wow dat het opeens zo vlug kan gaan is ongelooflijk! Fijn dat je je zo snel alweer zo goed voelde, echt knap. Geniet ervan!!

  • Reply
    Vlijtig Liesje
    26 mei 2015 at 10:54

    Fijn dat je je alweer zo goed voelt! Leuk die vergelijking met Kate Middleton : )

  • Reply
    Jess
    25 mei 2015 at 23:52

    Leuk geschreven (en dat na 4 dagen). Ik moet ng bevallen en dit lijkt me heerlijk! 🙂 waarschijnlijk heel uitzonderlijk. Geniet van je fijne baby! 😉

  • Reply
    Marijke
    25 mei 2015 at 22:38

    Wauw! Prachtig verhaal! Vooral je Kate Middleton moment. Fantastisch! Ik had dat ook wel gewild, maar helaas 2x het ziekenhuis uitgerold met stoel. Maar wel zelf de maxicosi geïnstalleerd. Had beter geoefend dan manlief denk ik 😉

  • Reply
    jeanine
    25 mei 2015 at 22:28

    Leuk om je bevallingsverhaal te lezen. Zo herkenbaar. Ik ben ook niet zo’n held met pijn. Heb beide bevallingen ook als heel erg pijnlijk ervaren (weeenstorm) had bij de eerste pijnbestrijding en de tweede niet. Mooie blog heb je!!
    Liefs

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

[instagram-feed feed=2]