Ze zeggen dat een bevalling begint zodra je er klaar voor bent. Dat het in het weekend van eind januari zou gebeuren was ik dan ook niet verbaasd over. Maar dat mijn medische ziekenhuisbevalling een hands-off thuisbevalling in bad zou worden, had zelfs ik nooit kunnen voorspellen.
In dit blog lees je over het bevallingsverhaal van Novan, hoe ik het ervaren heb om met een doula te bevallen en waarom Bobbi Eden als een van de eersten op kraamvisite kwam….
Inhoud van dit blog
Het perfecte moment om te bevallen
Officieel ben ik pas over een enkele dagen uitgerekend. Maar op vrijdag 31 januari beviel ik ruim 2 weken te vroeg van Novan. Een betere timing had niet gekund. Woensdag 29 januari had ik nog een routinecontrole bij de verloskundige waar ik grapte dat het aankomende weekend perfect was. Mijn oudste dochters waren bij hun vader. Chloé had twee dagen vrij vanwege de lerarenstaking. Ik zag het al helemaal voor mij. Bovendien, ervaring leerde dat mijn bevallingen meestal beginnen als ik oppas voor de andere kinderen heb.
Mijn verloskundige bewonderde mijn optimisme, maar benadrukte ook dat de andere bevallingen altijd wel iets meer tegen de uitgerekende datum aan zaten dan nu. Ik was nog nooit met 37 weken bevallen dus het zou aan de vroege kant zijn. Kortom: het zou mooi zijn als het zou gebeuren, maar tegelijkertijd had ik ook andere zorgen aan mijn hoofd.
Bevalling inleiden
‘s Middags moest ik namelijk nog extra naar het ziekenhuis om nieuwe groei-echo’s te maken. De gynaecoloog was namelijk niet zo tevreden over de echo’s die een week eerder gemaakt waren. Waar de groei van Novan maanden gewoon netjes boven de curve lag, begon hij opvallend af te buigen. En het was ze niet duidelijk hoe deze groeiafname kwam. Functioneerde mijn placenta nog wel goed genoeg? Was er iets anders met mijn lichaam aan de hand? Zat de baby nog wel lekker in de buik? Allemaal vragen waar men geen antwoord op kon geven, maar die wel voor extra bezorgdheid zorgden.
Terwijl ik mijn zinnen inmiddels op een thuisbevalling gezet had. Het liefst ook nog in bad, moest het bezoek aan de gynaecoloog uitsluitsel bieden. Grote kans dat ik helemaal niet thuis of in het ziekenhuis met een verloskundige mocht bevallen. Dan zou het een medische bevalling worden onder leiding van een gynaecoloog. Om verrassingen te voorkomen, had ik mijn medisch dossier al vast naar het Radboud ziekenhuis laten sturen. Ik wist dat ze daar wel bevalbaden hadden dus als ik dan toch in een ziekenhuis moest bevallen, dan kon ik tenminste daar terecht. De nieuwe echo’s lieten wel zien dat de baby gegroeid was, maar niet voldoende. Het zou een kleintje worden. Ik werd naar huis gestuurd met de mededeling dat als de bevalling vóór 17 februari spontaan zou beginnen, ik thuis mocht bevallen. Zo niet? Dan zou men op de 17e een afspraak maken om de bevalling in te leiden. Er zou te weinig meerwaarde zijn om de baby langer in mijn buik te laten.
Vliezen breken
Met gemengde gevoelens keerde ik huiswaarts. Ik ben nog nooit ingeleid en het stond mijlenver af van het geboortewensenplan dat ik een paar dagen eerder met mijn doula Vivienne had opgesteld. Maar zoals altijd kon ik ook even bij haar terecht voor een bemoedigend woord. Het zou wel goed komen. Pluspunt: in eerste instantie konden we gaan voor een thuisbevalling. Wat wilde ik nog meer? Het enige wat ik nog even regelen moest, was dat bevalbad, maar die zou er tegen het weekend zijn. Nietsvermoedend kroop ik in bed en viel ik in slaap.
Totdat ik droomde, me omdraaide en voelde dat er water uit mij liep. Maar het bleek geen droom te zijn…net zoals alle andere vier de bevallingen braken spontaan mijn vliezen. Wat was ik blij dat ik het zeiltje uit het kraampakket onder mijn hoeslaken had liggen. Zo snel mogelijk liet ik mij uit bed glijden terwijl het vruchtwater naar beneden gutste. Helder van kleur. Het was begonnen, precies zoals ik van tevoren al voorspeld had. Ik belde de verloskundige en Vivienne maar ook TLC. Iedereen stond paraat voor de bevalling. Net zoals met de bevalling van Chloé ging ik er vanuit dat er de nacht niet zoveel zou gebeuren.
Bevallen met Bobbi
Wat jullie niet wisten en ik al die maanden verborgen gehouden heb, is dat mijn bevalling op TLC komt. In het programma “Bevallen met… Bobbi Eden”. Daarom zal ik nog niet alles vertellen over hoe het verlopen is. Maar dit was de reden waarom Bobbi dus een van de eersten was die Novan zag.
Omgaan met pijn
Doordat mijn bevalling spontaan voor de 17de begon, mocht ik dus thuis bevallen. Iets wat ik heel bijzonder vond. Tot dan toe had ik al mijn bevallingen in het ziekenhuis gedaan. Navraag leerde dat dit eigenlijk nooit door mijn sikkelcelziekte kwam, maar vanwege mijn verzoek om pijnmedicatie. Ik had dan ook met Vivienne besproken, dat als ze mij door die laatste paar centimeters van de ontsluitingsfase kon coachen, ik heel blij zou zijn. Dat was namelijk het enige wat een thuisbevalling in de weg stond.
Mijn ervaringen met GeboorteTENS
Bewapend met positieve affirmaties en een geboorteTENS zou ik die laatste paar pijnlijke centimeters te lijf gaan. En als dat niet werkte, dan had mijn doula de uitdaging me toe te spreken en moed in te praten zodat ik vol zou houden. Als het nodig was, moest ze daarin zelfs streng zijn, want mijzelf kennende, zou ik op het moment fel in discussie gaan.
De eerste paar weeēn kon ik prima opvangen door op mijn ademhaling te letten. En toen ze heftiger werden sloot mijn doula het TENS apparaatje aan. Met een druk op de knop verdween de pijn van de weeën. Dat je met dit apparaatje letterlijk zelf in hand hebt in hoeverre je de pijnprikkels blokkeert, vond ik prettig. Daarnaast ontdekte ik dat het in je hoofd uitspreken van de positieve affirmaties ook de nodige pijnverlichting bracht. Iets wat ik niet verwacht had! Maar juist door het wegzuchten en het uitspreken ervan, ervaarde ik dat de pijn anders werd. Wat eerst vooral pijn deed, leek op den duur ruimte te maken voor een ander gevoel. En bij de volgende wee deed ik precies hetzelfde omdat ik dat gevoel opnieuw wilde ervaren. Bij de andere drie bevallingen heb ik nooit een geboorteTENS gebruikt. Maar juist deze natuurlijke manier van pijnbestrijding bleek voldoende want zo hoog heb ik de stimulatie op de geboorteTENS uiteindelijk helemaal niet gezet.
Voordelen thuisbevalling
Wat ik prettig vond aan mijn thuisbevalling is dat ik me helemaal alleen kon terug trekken. Maar ook zelf de houding kon kiezen en variëren. Omdat mijn bevallingen altijd zo ontzettend medisch waren, was dit een verademing. Geen ziekenhuis waarbij ik plat op mijn rug met een ctg band om mijn buik moest bevallen. Ook het aantal keer toucheren was daardoor beperkt. Waar ze dit in het ziekenhuis ongevraagd om de haverklap deden om te kijken hoeveel ontsluiting je hebt, hoefde ik het nu maar 2 keer te ondergaan. Prettig want ik trek dat altijd heel slecht op dat moment en vind het extreem pijnlijk. Iedereen had er vertrouwen in dat ik dit kon en als ik goed naar mijn lichaam zou luisteren ik het wel aan zou voelen wanneer het tijd was om te persen. Uiteindelijk ben ik naar beneden geholpen en kon ik in het bevalbad stappen.
Een hands-off badbevalling thuis
Net zoals bij de bevalling van Chloé waren de weeën nu ook weer onregelmatig. Volgens de verloskundige kwamen ze om de 7 minuten. En omdat ik ze zo rustig en beheerst opving had ze wel zo haar twijfels over of de ontsluiting vorderde. Maar omdat ze beloofd had niet aan mij te zitten, tenzij het medisch noodzakelijk was, vertrouwde ze er op dat het wel goed kwam.
Het warme water was heerlijk ontspannend. En de laatste paar pijnlijke centimeter heb ik me letterlijk op kunnen trekken aan Vivienne (sorry voor het knijpen). Maar ook ervaren wat het is om van bevallen in je hoofd letterlijk naar luisteren naar je lichaam te gaan. Al je angsten en gedachten overwinnend. En dat waren er bij mij nogal een paar. Van “Hoe weet ik nu dat ik bevallen kan als niemand gecheckt heeft of ik al op 10 centimeter zit?“ “Mijn rug doet zo’n zeer, straks raakt er een zenuw bekneld en kan ik net zoals mijn nichtje 6 maanden later nog niet goed lopen” Ook moest ik nog even een hyperventilatie aanval overwinnen.
Ik had geen idee of ik al op die 10 centimeter zat. Maar uiteindelijk stopte ik met het nadenken en wegzuchten van de weeën. Ik liet het gebeuren. Ik heb niet eens echt hoeven persen. Twee weeēn later was Novan er. Mijn droom is uitgekomen: een thuisbevalling en dan ook nog in bad!
Het herstel
De geboorte van Novan was veruit mijn beste bevalling ooit. Ik ben er zonder al te grote kleerscheuren uitgekomen. Novan is klein maar in het ziekenhuis zaten ze er een halve kilo naast qua gewicht. Wat ik best veel vind. Vooral als je bedenkt dat eventueel ingrijpen gebaseerd was op dit gewicht. Wat maar weer laat zien, dat zelfs een bevalling die een medische kanttekening heeft, niet automatisch hoeft te betekenen dat je in het ziekenhuis moet bevallen. Ik ben zo dankbaar voor iedereen die in mij geloofde. Mijn verloskundige Ellen die letterlijk haar nek voor mij heeft uitgestoken door ziekenhuisprotocollen te omzeilen. Maar ook mijn doula Vivienne die me er echt doorheen gesleurd heeft op het moment dat ik het niet meer zag zitten en er al die tijd in geloofd heeft.
Ik ben er zonder kleerscheuren uitgekomen. Het herstel ging snel en super goed. In tegenstelling tot mijn andere bevallingen heb ik deze keer het minste last van mijn rug. Geen hechtingen en geen trauma’s van onnodig toucheren. Novan had 2 keer een Apgarscore van 10. De hele kraamweek was een grote blauwe wolk. Ook al slaapt hij beroerd tussen 24:00 en 7 uur.
Momenteel worden alle videobeelden nog ge-edit. Zodra mijn bevalling op tv komt, laat ik het weten.
Ook leuk om te lezen:
- Unassisted Childbirth | bevallen zonder medische assistentie
- Een doula bij de bevalling? Om deze redenen kies ik voor een geboortecoach
- Deze kleding tijdens de bevalling zit het prettigst
- Zelf de bevalling opwekken met natuurlijke weeënopwekkers
No Comments