Nu ik zelf kinderen heb, zie ik mijn eigen opvoeding in een heel ander licht. Ik mocht 10 kilometer naar paardrijden fietsen als 8 jarige zonder mobieltje. Er zijn momenten waarop ik me wel eens afvraag: Ben ik dan een overbezorgde moeder of was die van mij dan zo nonchalant?
Laat ik maar meteen met de deur in heus vallen. Het is een cliché, elke moeder doet maar wat. Maar als ik de reacties op Het Beste Voor Je Kind mag geloven, zijn we er allemaal redelijk over eens wat dat beste dan is. Sommige opvoedacties (h)erkennen we als zo danig. Anderen zijn we minder van gecharmeerd.
Inhoud van dit blog
Eigen gekte
Ik heb wel eens gezegd dat elke ouder binnen bepaalde kaders van vrijheid het recht heeft om zijn/haar kind op te voeden naar zijn eigen inzicht. Of gekte. Hoe je het ook noemen wilt. Geloof jij er heilig in dat je kind ongekookt voedsel moet eten omdat daar nog de ziel en oerkracht in zit? Mooi! Blijf jij bij je kind liggen totdat ze slaapt? Good for you. Het is mijn ding niet. Daar kan ik eerlijk over zijn. Maar hey het is jouw kind. Er zullen vast ook genoeg mensen er wat van vinden dat ik mijn kinderen gelovig opvoed. En tot een bepaalde mate wil ik daar best wel wat over vertellen. Maar als puntje bij paaltje komt, is mijn opvoeding geen interactief realityprogramma waarbij willekeurige getuigen hun zegje mogen doen en ik die meningen meeneem. Ik ben eigenwijs zelfstandig genoeg om met de overschot aan kennis en informatie mijn eigen route uit te stippelen die ik volgen wil. En ook niet te beroerd om gedurende die reis de route te wijzigen. Of mijn stip op de horizon te verleggen.
Mijn niet zo overbezorgde moeder
Mijn opvoeding verschilt met die van een willekeurige lezer. Dat doet het al enorm met die van mijn moeder. Nu ik zelf kinderen heb, zie ik bepaalde dingen van vroeger in een heel ander daglicht. Zo kan ik mij nog levendig voor de geest halen, hoe ik tijdens een warme zomer bij kennissen logeerde. Destijds vond ik het geweldig. Regelmatig hoorden we op de grote zolder een mooi verhaal ondersteund met dia’s. Voor zover ik het mij kan herinneren, verbleef ik daar ook wel eens tijdens een schoolweek.
Mijn eigen dochters gaan zelden uit logeren. Als het al voorkomt is het in een weekend of vakantie. Zeker niet tijdens een schoolweek. Ik zou helemaal geen kennissen weten die zich vrijwillig aan zouden melden om mijn kroost tijdens een schoolweek op te vangen. De ochtend- en avondspits 2 extra kinderen mee willen nemen. En geloof me ik treuzelde enorm. Het staat mij bij dat hun kinderen allang klaar waren met eten en dan kwamen ik en mijn zus nog. Moet je ook maar leuk vinden hoor 2 extra vertragende kinderen erbij.
10 kilometer alleen naar paardrijden fietsen
Ook zat ik in mijn jeugd op paardrijden. 10 kilometer fietsen was het. Naar de andere kant van de stad over verschillende kruispunten. En er was een stukje waarbij we langs een kanaal reden. Een mobieltje had ik niet die bestonden toen nog niet. En hey, ik was 8 jaar oud. Wat moest ik met een mobieltje. Mijn ouders brachten mij de eerste paar keer. Daarna ging ik zelf. Kon prima want volgens mijn moeder was ik ‘zo zelfstandig’. Blijkbaar was dat normaal en was er geen enkel besef van dat zoiets fout kan gaan. Totdat er wildvreemde mensen belden om te informeren hoe het met mijn zus ging. Ze was met haar fietsje tegen hun auto aangekomen. Zij waren zich rot geschrokken en mijn zus had het niet verteld…. Mijn middelste dochter is 8. Ook heel zelfstandig, maar er is geen haar op mijn hoofd die het okay vindt dat zij een fietstocht van 10 kilometer maakt zonder mobieltje. Datzelfde geldt voor haar zus.
Ben ik een overbezorgde moeder?
Op mijn dochters leeftijd, paste ik allang op mijn jongere broertje. We bleven gerust een hele middag met zijn tweeën alleen thuis omdat mijn moeder met de andere kinderen naar muziekles ging. In geval van nood kon ik een nummer bellen of naar een van de buren. Ik had geen overbezorgde moeder en daar had ze ook geen reden toe.
Tja, tijden veranderen. Misschien was het vroeger wel gangbaarder om zoiets te doen. Er waren buren aanwezig voor het geval dat. Ik betwijfel het of mijn moeder stilstond bij alle gevaren waar hedendaagse moeders over nadenken. Persoonlijke vind ik mijzelf eerder nuchter dan overbezorgd. Ook hecht ik veel waarde aan het zelfredzaam maken van mijn kinderen. En toch…voor mij zijn er grenzen. Mijn kinderen zijn allereerst kind. Fijn dat ze heel zelfstandig zijn maar als ze zin hebben om zich als enorme onzelfstandige kinderen te gedragen die elkaar in de haren vliegen en een gevaar voor zichzelf zijn, kan dat ook. Er is geen druk om wekelijks die zelfstandigheid te moeten gebruiken. En op hun leeftijd ligt de hele wijde wereld ook nog niet aan hun voeten. Ze mogen gecontroleerd steeds grotere stukjes wereld ontdekken en ontdekken waar die grenzen liggen. Ze hebben alle tijd voordat ze volwassen zijn. Het gaat al veel te snel.
Ik ben benieuwd. Hoe ben jij opgevoed? Ben jij een overbezorgde moeder?
Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?
Bezorgde moeder via Shutterstock
7 Comments
renzoverwer
29 mei 2019 at 08:33Het is geen individuele keuze mensen, al doen we van wel. De samenleving speelt een grote rol. Vroeger waren we verstandiger en minder neurotisch als samenleving. En we hadden meer een vertrouwenssamenleving. Die is nu WEG.
Tamara TS
7 maart 2017 at 20:53Wij waren vroeger inderdaad veel eerder zelfstandig en we mochten ook veel meer. Tegenwoordig willen ouders steeds meer de controle houden. Ik was vroeger ook gewoon de hele dag zonder toezicht buiten aan het spelen met mijn vriendjes. Zelf vind ik die zelfstandigheid belangrijk en heb ik het idee dat kinderen tegenwoordig lang klein worden gehouden, maar ik kan alleen vanuit mijn eigen ervaring spreken. Iedere ouder moet voor zichzelf beslissen hoe ze het willen aanpakken, mijn mening doet er niet echt toe. Iedereen wil gewoon het beste voor zijn kind.
Anja
7 maart 2017 at 16:01Tja, ik moest me wel redden, want mijn ouders waren er niet echt voor mij. Althans, tot mijn 9e wel, maar toen we emigreerden en van platteland (compleet afgeschermd) naar stad gingen en beide ouders moesten werken werd ik compleet los gelaten (nooit in een stad gewoond en toch zelf naar school gaan enkele kilometers verder) enz. Alhoewel ik het gered heb, heb ik hier blijkbaar een trauma aan overgehouden. Mijn kids worden toch overbezorgd opgevoed. Zelfs nu ze groot zijn gaat het er bij mij niet uit dat ik alles wil weten en vind dat ze op tijd thuis moeten zijn en vooral overal bereikbaar moeten zijn.
Josan
7 maart 2017 at 20:47Dat kan ik me best voorstellen dat het traumatisch was. Zeker als je uit een beschermde omgeving kwam. Te zelfstandig zijn kan ook ongezond zijn hoor en is ook niet altijd goed voor het hechtingsproces.
Anouk
7 maart 2017 at 11:44Ik heb zelf geen kinderen maar toevallig kwam dit onderwerp afgelopen weekend ter sprake met een vriendin van vroeger. Ze zei: ‘als mijn ouders toch eens wisten wat we allemaal uitspookten…’ Ik vertelde altijd alles aan mijn ouders, vandaar dat ze verbaasd opkeken toen die vriendin daar over begon. Dat ze op Ameland bijvoorbeeld (we waren een jaar of zestien) ’s nachts naar het strand waren gegaan om daar te apekooien. En ik? Ik zorgde dat mijn klas ’s nachts weer naar binnen kon door de ramen open te zetten, maar geen haar op mijn hoofd om met ze mee te gaan… Zoiets deed ik gewoon niet. Omdat we thuis altijd heel open waren, mocht ik op mijn vijftiende uit. Dan zorgde ik dat ik werd thuisgebracht en mijn moeder sliep gewoon de hele nacht onbezorgd door. Ik kan me voorstellen dat, als ik ooit zelf kinderen heb, dit een stuk moeilijker zou vinden. Misschien is het ook een verschil dat ik nu in een stad woon en vroeger op het platteland…
Josan
7 maart 2017 at 20:50Ik denk dat ik inmiddels ook zelf het soort kinderen heb gecreeerd die mij alles vertellen. Dat is niet alleen een kwestie van opvoeding maar ook de band die ik met ze heb. Ik deed ook een helemaal sneaky. En dat kon ook omdat er geen toezicht was. Ikzelf ben wel meer aanwezig en hoop ook dat ik daardoor toegankelijker ben zowel in de goede als slechte momenten.
Vlijtig Liesje
7 maart 2017 at 10:47Ik ben ook een vrij bezorgde moeder. Ik heb een Stephen King waardige fantasie als het gaat om wat er mis kan gaan. Maar ik probeer die bezorgdheid te beteugelen en mijn kinderen er niet mee lastig te vallen.