Smartphone of baby waar kijk je naar als je borstvoeding geeft? Er is weer een nieuw onderwerp om over te zeuren. Moeders die naar hun telefoon kijken als ze voeden. Je moet je baby aankijken als je borstvoeding geeft want ander werk je een smartphoneverslaving in de hand. Trauma’s, verwaarlozing en andere stokpaardjes worden weer gretig uit de kast getrokken en bereden. Iedereen vind er wat van dus ik ook.

Nog niet zo lang geleden werd ik meewarig aangekeken door een collega. Ze hoorde dat ik mijn bijna 3 jarige dochter nog steeds borstvoeding gaf. Dat vond ze niet raar maar wel heel bijzonder… Ze had wel eens gehoord dat er zulke mensen bestonden, maar nog nooit een in levende lijve ontmoet. Maar voila, hier ben ik en ik denk dat dit mij genoeg ervaring geeft om er iets over te zeggen.

Smartphoneverslaving

Volgens hoogleraar klinische Psychologie Jan Derksen ( Radboud Universiteit Nijmegen) is je kind aankijken essentieel voor de binding. Sterker nog het zou mogelijk een smartphoneverslaving bij kinderen kunnen voorkomen. Dus onthoud dat als je je new born voed. Een minder verslaafd kind heb je letterlijk zelf in de hand.

Hij verwijt ouders dat ze er voor de geboorte vaak niet over nagedacht hebben hoe ze met schermen omgaan. Met als gevolg dat we kinderen als onderbreking van onze digitale bezigheden zien. Hij durft zelfs te stellen dat moeders die al voedend op de tablet zitten bijdragen aan een slechte binding met hun kind.

Mansplaining

Nu moet ik even eerlijk zijn: ik ben allergisch voor mansplaining. Dat mannen iets belerend gaan uitleggen. En ik krijg helemaal jeuk als het om een onderwerp gaat waar ze zelf nooit mee te maken hebben gehad. Echt mensen anno 2018 past dan enige gepaste afstand. Dus roepen dit soort theoretische verklaringen van een hoogleraar wat mij betreft ook vragen op.

Smartphone of baby?

Natuurlijk vind ik het hele principe van aankijken leuk. En echt ik heb me wat afgestaard, gekeken, gelachen en verwonderd. Maar als je 8x per dag een uur met je borst uit je T-shirt hangt dan kan er best wel eens een momentje tussen zitten waarop je even geen zin hebt in dat bondige getuur naar het vredig slapende koppie van je kleintje. Want laten we eerlijk zijn: zodra de borst in zicht is, is mijn ervaring dat de mijn kroost meestal ogen dicht doet en zichzelf compleet laveloos zuipt. Kortom: die hele communicatie wordt eenzijdige beëindigt. Sta je dan met je goede manieren.

Hoe deden vrouwen dat vroeger dan?

Dat hele idee van het dorp dat mede helpt je kind op te voeden, is echt wel verdwenen. Ze helpen je niet meer met je opvoeding maar hebben er des te meer een mening over. Over de vrouwen welteverstaan, want mommy shaming is altijd meer een nationale volkssport geweest dan daddy shaming.

Ik kan me niet voorstellen dat onze grootmoeders 8 keer per dag een uur lang naar hun kind gingen staren. Is de flessenvoeding juist niet uitgevonden zodat ze toen weer lekker snel konden doen waar ze mee bezig waren? En dat er ’s middags soaps en talkshows op de tv waren, heeft dat niet alles te maken met dat men wel begreep dat die saaie uurtjes best wel wat entertainment konden gebruiken?

Ik kijk mijn kind niet aan tijdens de borstvoeding

Ik kijk mijn kind niet aan tijdens de borstvoeding. Nou ja in elk geval niet de hele tijd. Dat heb ik nooit gedaan. Mijn kraamverzorgster zei dat borstvoeding ook even een rustmomentje voor mijzelf was. Zo heb ik het altijd ook gezien. Toen Miss G geboren werd, was de smartphone helemaal nog niet zo’n ding. Maar destijds las ik een boek als ik haar aam het voedde was. Of ik at iets. Speelde een spelletje op mijn Nintendo DS. Of besloot dat ik al liggend op mijn zij wilde voeden, zodat ik zelf ook even mijn ogen dicht kon doen. Dat deed mijn baby namelijk ook zodra ze aan de borst lag.

Ook Miss C kijk ik niet continue aan. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat ze heerlijk tevreden met gesloten ogen tegen mij aan ligt. En als het ochtend is, lig ik er vaak ook zo bij. Gewoon omdat ik nog niet echt wakker wil worden. Soms speel ik even een spelletje., check het laatste nieuws of scroll door mijn social media accounts op mijn telefoon. Omdat ik daar de rest van de dag niet echt rust voor krijg. En soms lachen we naar elkaar. Met onze ogen. Maar wat ook doen, het is nooit geforceerd, verplicht of uit schuldbesef. Mijn kind ligt tegen mij aan, ruikt mij, voelt mijn warmte en hoort mij ademen. Hoe intiem wil je het hebben?

Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter, Instagram, Facebook of YouTube?