Persoonlijk

Andermans kind als voorbeeld gebruiken

20 november 2018
Andermans kind als voorbeeld gebruiken

Andermans kind corrigeren doe ik niet zo snel. Tenzij ik er echt last van heb of ze bij mij over de vloer komen. En ook de neiging om andermans kinderen ongevraagd te vergelijken met die van mij, kan ik goed onderdrukken. Vandaar dat ik raar op keek, toen mijn kinderen ongevraagd als opvoedkundig voorbeeld gebruikt werden. En niet op een manier waar ik achter stond….

Het was een donderdagavond. Man was nog niet thuis en ik moest even de stad in. Normaliter mijd ik koopavonden. Aangezien de winkels tegenwoordig 24/7 op zijn, is de magie van de traditionele koopavond verdwenen. Wat overblijft is een uitgestorven stadscentrum waar de ene winkel open is en de ander dicht. En proberen klanten te lokken door dezelfde main stream popdeuntjes af te spelen als op de radio. Terwijl er te weinig mensen op de been zijn om het nu echt gezellig te maken. Wintertijd was nog niet in gegaan. Wat maar goed was anders was de aanblik niet mistroostig maar onheilspellend geweest.

Peuter driftbuien

Miss C had het in haar hoofd gehaald dat ze wilde lopen. Pop moest in de kinderwagen terwijl zij parmantig doorstapte op haar schoenen. Genietend van de lampjes die haar voetenwerk bij elke stap verlichtten. Wie ons zo zag lopen, zou waarschijnlijk denken dat mijn krullenbol met aandoenlijk Chipmunk stemmetje nog nooit een boze peuter driftbui heeft gehad. En ik moet het haar nageven. Krijsend rollebollend over de grond van de supermarkt? Ik kan het nog niet afstrepen van mijn Bingo kaart. Hysterisch krijsend om een of ander wisse wasje? Ik kan het mij niet herinneren. Die Terrible Two’s? Ik vraag me af of het nog komen gaat. En de Drama van de Driejarige? Dat bestaat toch alleen op TV?

Het voordeel van een derde kind

Misschien is het wel omdat ze mijn derde is. Of door het grote leeftijdsverschil met haar zussen en dat ze ziet dat zij ook niet op die manier hun ongenoegen kenbaar maken. Maar van al mijn dochters is Miss C echt het meest makkelijke in deze fase die anderen peuterpubertijd noemen. Ze is het type kind dat zelf aangeeft als ze moe is en dan ook graag naar bed wil. Als we druk aan het discussiëren zijn en ze niet alle aandacht krijgt? Dan gaat ze op haar manier meepraten met het gesprek. Probeert de conversatie te overstemmen of over te nemen door ons dan telkens in de rede te vallen met “Ja, maar daar gaat het mij nu niet om…” Alles wat ik doe imiteert zij feilloos. Het is echt grappig om een mini versie van jezelf te horen praten.

Kijk eens naar dat meisje!

Na een paar stappen had ze er geen zin meer in. Logisch want het was al later dan haar bedtijd en ze was de hele dag bij op de opvang geweest. Ik had ik er al expres rekening mee gehouden door de kinderwagen mee te nemen. Als ik haar daar zonder schoenen in zet en de voetenzak dichtrits heb ik geen kind aan haar. Heerlijk vindt ze het dat wanneer ze moe is ze dan in de kinderwagen kan liggen. En ik ook. Ik krijg liever instructies op eisende toon over de zonnekap dan dat ik moet dealen met een peuter waar geen land mee te bezeilen is.

Zo lag ze netjes in de wagen. Spelend met haar pop en af en toe naar omstanders kijkend vanonder haar kap. Een heerlijke plek om de prikkels van de dag te verwerken. Waar ze – als ze wil- zelfs kan slapen. Maar dat doet ze eigenlijk alleen als ze echt heel moe is. In elk geval was ze rustig. Ook omdat ze moe was. Maar door een wildvreemde moeder werd dat gebruikt om haar zoontje te corrigeren. “Kijk eens naar dat meisje. De is toch ook rustig aan het zitten en niet aan het zeuren?!”

Andermans kind als voorbeeld gebruiken

Hoewel ik mijn kinderen natuurlijk de leukste van de hele wereld vindt, heb ik er toch moeite mee. Ik ben niet tegen kinderen met elkaar vergelijken. Dat doe ik ook vaak genoeg. Niet hard op maar wel voor mijzelf. Maar in dit geval vond ik het niet fair. Grote kans dat mijn dochter ook aan het piepen slaat als ze ver over haar bedtijd in een winkel moet rondhangen. Dat weet ik, dus pas ik mijn omstandigheden daar op aan.

Het jongetje waar het om ging was waarschijnlijk even oud. En waarschijnlijk even moe. Alleen had het geen rustig plekje om zich even lekker terug te trekken. En kreeg medelijden met het ventje. Ik ben het type moeder dat haar kind niet wil vergelijken met dat van een ander. En beter nog: die niet wil dat haar kinderen als voorbeeld gebruikt worden op een manier waar ik niet achter sta. Ga niet je eigen kind shamen met die van mij.

Zijn jouw kinderen wel eens ongevraagd gebruikt om als voorbeeld te dienen voor een ander kind? En hoe ga jij hier mee om?

Ook leuk om te lezen:

Volg jij mij ook al via Google+Bloglovin’Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?

  • Reply
    Annemiek Visser
    21 november 2018 at 16:24

    Ik heb ook een keer iets vergelijkend meegemaakt. Mijn zoon liep netjes naast de winkelwagen en ik hield hem goed in de gaten. Kan makkelijk met 1 kind. Komt een andere moeder voorbij met meer kinderen. Die lopen redelijk rustig door de winkel maar niet echte “netjes” en letten niet goed op. Ik weet niet meer precies hoe ze het zei maar het kwam er op neer dat ze vond dat mijn zoon wel netjes in mijn buurt bleef en dat vergeleek ze met haar kinderen. Ze heeft geen flauw idee dat dit met ASS te maken heeft! Het is gewoon niet eerlijk naar haar kinderen toe.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

[instagram-feed feed=2]