Opvoeding

Als je in het verkeerde lichaam bent geboren bof je maar

8 maart 2017
kind-in-verkeerde-lichaam-transgender-genderdysforie-GoodGirsCompany

“Als je in het verkeerde lichaam bent geboren bof je maar. Als jongen kan je je haar laten groeien en met de nodige operaties kunnen ze er lichaamsdelen afhalen of bijplakken”, verzuchtte mijn dochter. “Maar stel, stel dat ik ook in het verkeerde lichaam ben geboren. Nee niet omdat ik een jongetje moet zijn of zo. Maar omdat ik er diep van binnen zeker weet dat ik bijvoorbeeld een andere huidskleur zou moeten hebben. Dan heb ik pech. Daar kunnen ze helemaal niks aan doen daar moet ik maar mee leren leven. En eigenlijk is dat heel oneerlijk….”

Als meisjesmoeder heb ik er nooit getwijfeld of mijn dochters in het goede lichaam zijn geboren. Daar had ik ook geen reden voor. “Ik ben geen BOFKONTJE, ik ben een MEISJE”, snikte mijn oudste dochter op tweejarige leeftijd. Ze voelde zich kiplekker in d’r velletje. Leefde op roze en iedereen mocht het weten dat zij een meisje was. Bij de tweede was het ook niet echt een ding. Zij was een iets stoerder meisje maar ook van haar kreeg ik nooit signalen dat ze in het verkeerde lichaam zat.

Geboren in het verkeerde lichaam

De eerste keer dat ze er mee te maken kregen, was tijdens balletles. Maar het jongetje werd in de groep opgenomen en geen enkel leeftijdsgenootje stelde vragen. Hij was een zij en dat was prima. Door haar jonge leeftijd hield ze zich denk ik ook nog niet echt bezig met sekseverschillen. Nu ze wat ouder zijn en jongens stom zijn, wordt de wereld wel wat meer ingedeeld in de twee groepen. Een kind is een jongen of meisje. Maar ik heb het idee dat wat daaronder wordt verstaan, nog niet zo vast ligt. Uiteindelijk gaat het erom of een ander kind een leuk persoon is. Op school is er een meisje die inmiddels een traject is ingegaan om een jongetje te worden. Soms zie ik hem als ik de kinderen ophaal. De ouders ken ik niet. Hij zit niet in dezelfde groep als mijn kinderen. Ik heb nooit helemaal mee gekregen of school er speciaal aandacht aan besteed heeft.

kind-in-het-verkeerde-lichaam-transgender-GoodGirsCompany

Bucketlist bezigheden

Van een afstandje heeft het me wel eens beziggehouden. En dat doet het meerdere ouders. Want totdat je het meemaakt, weet ik ook niet echt wat ik zou doen als mijn dochter in het verkeerde lichaam is geboren. Het lijkt me een behoorlijk aangrijpend maar ook ingrijpend traject. Een achtbaan aan emoties. Zowel bij mijn kind als mijzelf. Alles ligt nog niet heel duidelijk vast, maar soms als ik droom over de toekomst zie ik toch al wel bepaalde contouren duidelijk worden. Hoor ik al bepaalde toekomstmuziek. En dagdroom ik over speciale bucketlist bezigheden die ik samen met mijn dochters wil doen. Ik geniet van mijn Girl squad en hoe divers ze alle drie zijn.

Als je in het verkeerde lichaam bent geboren bof je maar

Maar tot nu toe is er geen enkele reden om er serieus over na te denken. Mijn dochters hebben mij hier nooit een reden toe gegeven. Ik dacht altijd dat ze lekker in hun velletje zaten. Totdat ik recent een heel bijzonder diep gesprek had met een van mijn dochters. Volgens haar boften mensen die in het verkeerde lichaam zijn geboren maar. Het is niet het einde van de wereld, daar kan men tegenwoordig wat aan doen. Ze wees naar zichzelf en kwam tot de conclusie dat zij gewoon maar moest leren leven met haar huidskleur. Maar ook met de vooroordelen die daar bij horen. Moet leren incasseren als wildvreemden de huidskleur en het haar van haar zusje prijzen omdat het blanker is en haar haren gladder. Moet leren dat mensen die vragen naar waar je geboren bent, dat doen omdat ze oprecht geïnteresseerd zijn. Terwijl het ze eigenlijk geen ene moer aan gaat.

En dan hebben we het nog helemaal niet gehad over het jongetje dat het zo nodig vond om haar voor Zwarte Piet uit te schelden, terwijl haar huidskleur in haar ogen daar helemaal niet mee overeenkomt. Ja, vanuit haar gezien, snap ik de opmerking wel dat het oneerlijk is. In een samenleving die verhardt en groepen lijnrecht tegenover elkaar gezet worden, is het enige wat ik haar als moeder kan bieden, zorgen dat ze wat harder wordt en het zich niet zo snel aantrekt. Maar hoe fair is dat?

Ook leuk om te lezen:

 

Liefs Josan

Volg jij mij ook al via Google+Bloglovin’Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?

afbeelding vrouw via Shutterstock

afbeelding meisje via shutterstock

 

  • Reply
    Jascha Donath
    8 maart 2017 at 12:01

    🙁
    Kinderen zouden zich eigenlijk niet eens bewust moeten zijn van hun huidskleur.
    Of dat ze man of vrouw zijn.
    Tenminste tot een bepaalde leeftijd (liefst zo oud mogelijk :-).
    Laat staan van de krullen in hun haar.
    (Maar dat hoort dan weer bij meisjes, hé).
    Meisjesachtige meisjes.

    Mijn moeder gaf ons autootjes, broeken aan en jongens om mee te spelen, voor een uniseks opvoeding om trauma’s te vermijden en zodat ik me niet verplicht zou voelen me als een meisje te gedragen. Niet dat zij dat zo voelde maar zo deden geëmancipeerde vrouwen dat in die tijd.

    Of het geholpen heeft? Tja. Wij doen ook weer ons best om met de uitdagingen van onze tijd om te gaan. Maar je kind steunen in zijn of haar eigenwaarde kan altijd. Onafhankelijk welke huidskleur, welk haar, welk geslacht of welke geslachtsverwarring het heeft. En misschien kunnen we elkaar daar dan een beetje in steunen?

    • Reply
      Josan
      8 maart 2017 at 22:01

      Ik vind dat best vooruitstrevend hoor Jascha. Tot een bepaalde hoogte probeer ik ze genderneutraal op te voeden, maar naarmate ze ouder worden merk ik wel dat ze zich wat meer met een bepaalde sekse willen identificeren. Wel probeer ik ze heel erg na te laten denken over wie ze nu zelf zijn. Je kan ook best een geemancipeerde vrouw zijn als je van make-up houdt en rokjes draagt. Mits het een keuze is die jezelf maakt.

  • Reply
    Rachel
    8 maart 2017 at 09:15

    Ik vind dit zowaar een schokkend verhaal. Dat een kind zo over haar huidskleur denkt zegt wel iets over hoe ze ermee geconfronteerd wordt. Ik als blanke trien uit een klein dorp heb er nooit bij stilgestaan. Toen ik in de stad ging wonen hoorde ik pas hoe bevooroordeeld mensen zijn. Zelfs m’n eigen familie die bepaalde uitlatingen had. Verschrikkelijk!
    Ik hoop voor haar dat ze trots wordt op zichzelf, want het is een mooie meid! Of ze nu groen, geen, paars of blauw is.

    • Reply
      Josan
      8 maart 2017 at 21:58

      Dank je wel Rachel voor je reactie. Ik hoop dat ze op den duur ook zo naar zichzelf zal kijken. Tot die tijd doe ik er alles aan maar het is best wel een uitdaging.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

[instagram-feed feed=2]