“Maar wat nu als kind ontvoerd ben?”, schoot het de afgelopen tijd door mijn hoofd. Door de recente onthullingen over adoptieschandalen, werd ik gedwongen mijn adoptie in een ander licht te zien… .
Rondom het onderwerp adoptie rommelt het al weer een aantal jaren. De tijden waarin voornamelijk blanke ouders kinderen uit het buitenland mochten halen, lijken steeds meer tot het verleden te gaan behoren.
Inhoud van dit blog
Adoptieschandalen
Verschillende adoptie kinderen uit Indonesië en Sri Lanka stellen de Nederlandse overheid aansprakelijk voor misstanden rond hun adopties. De overheid heeft gefaald in haar toezichthoudende taak. Niet elk kind dat in de jaren ’80 en ’90 geadopteerd werd, werd naar Nederland gehaald omdat de situatie schrijnend was.
Sommige kinderen werden verwekt op zogenaamde babyfarms. Vrouwen werden bewust zwanger gemaakt zodat de adoptiemarkt voldoende kinderen had. Kregen geld voor het afstaan van hun kind(eren). En als dat niet werkte, hielpen ziekenhuizen wel mee met het wegsluizen van zuiglingen. Zo zijn er schrijnende verhalen van vrouwen die in ziekenhuizen bevielen, een kind op de wereld zetten en de arts eigenhandig besloot met de baby het ziekenhuis uit te lopen. Bij terugkomst was het kind zogenaamd overleden en al begraven… .
Een naar gevoel…
Nu kom ik wel uit een ander deel van de wereld, maar ik het zou naïef zijn om te denken dat dit soort misstanden slechts zijn voorbehouden aan een bepaald continent. Ervaring leert dat misstanden zich zich overal verspreidden. Kijk maar eens naar dat seksueel wangedrag van zogenaamde hulpverleners.
Ook heb ik als kind vaak genoeg mee gemaakt dat officiële instanties (schoolarts, ggd) geen informatie van mij konden vinden. Sta je daar als kleuter naar een verklaring te zoeken hoe het kan dat je adoptiepapieren niet kloppen. En ben ik opgegroeid met de wetenschap dat mijn geboortedatum niet de datum is waarop ik echt geboren ben. Dat heb ik geaccepteerd maar de recente adoptieschandalen geven me toch een naar gevoel… .
Opgroeien zonder te weten wie je bent
Zonder te weten wat je achternaam is, wie je ouders zijn, of je broertjes, zusjes of familie hebt en wanneer je geboren bent? Ik heb altijd geaccepteerd dat mijn verleden voor mij uitgewist is. Omdat het niet anders was. En kijk eens wat je er voor terug gekregen hebt…. Maar als mijn verleden willens en wetens door anderen uitgewist is en ik misschien wel onrechtmatig ergens weggehaald ben, vind ik dat een heel ander verhaal.
Morele hypocrisie
De reden waarom men in Nederland vondelingkamers afkeurt, is omdat men vindt dat een kind recht heeft op te weten waar hij of zij vandaan komt. Ja, als het de overheid uitkomt, doen ze net alsof dat een groot goed is. Maar blijkbaar geldt dat alleen voor Nederlandse kinderen. Diezelfde overheid heeft het namelijk goedgekeurd dat tienduizenden kinderen naar Nederland werden gehaald. Terwijl men toen al wist dat ze adoptiepapieren rammelden en kinderen zonder toestemming bij hun ouders werden weggehaald.
Wat nu als ik als kind ontvoerd ben?!
Ik heb altijd gezegd dat ik mijn biologische ouders niet perse wil opzoeken. Maar toen ging ik er vanuit dat ik vrijwillig was afgestaan… Maar nu ik besef dat er een kans is dat ik misschien wel zonder hun toestemming verhandeld ben, heb ik daar hele gemengde gevoelens over. Ik volg de nieuwsberichten in elk geval op de voet. Ik ben inmiddels lang genoeg in Nederland om te weten dat verantwoordelijkheid nemen niet iets is wat in het DNA van politici zit. Maar ik zou het al mooi vinden als Dna-onderzoek vergoed gaat worden. Dat is mijn enige kleine kans om zonder achternaam en geboortedatum zelf te kunnen beslissen wat ik over mijn verleden wil weten… .
Ik houd jullie op de hoogte.
Ook leuk om te lezen:
- De beste films over adoptie
- Liedjes voor een geadopteerd kindje
- En, ga je ooit je biologische ouders opzoeken?
Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of
No Comments