Nederland moet stoppen met de adoptie van kinderen uit het buitenland. Adoptiekinderen zouden beter af zijn in het land van herkomst. Ik was zo’n onbekend adoptiekind totdat ik gisteren opeens de NOS aan de lijn had. Ik ben dus zo’n kneusje dat in land van herkomst beter af is, aldus de kenners. Zeg dan maar gewoon meteen dat je mij dood wenst….
En ik snap het niet. Die plotselinge toegenomen interesse. Was er soms een blondgelokte politicus die aan de vooravond van de verkiezingen “Minder, minder!” riep? Komt het omdat het CBS deze week aankondigde het woord allochtoon niet meer te gebruiken maar in plaats daarvan Nederlanders met een migratieachtergrond? En geadopteerde kinderen nu lastig in een vakje te plaatsen zijn? Is het omdat nu de NIPT test voor alle zwangere vrouwen beschikbaar is en daarmee het aantal kinderen met een handicap of andere ongewenste imperfectie voorkomen kan worden, dat de verhouding van special needs adopties onze gezonde bevolkingsgroei aantast? Vrezen we voor een tsunami aan kinderen met een buitenlands uiterlijk die een extra beroep doen op ons steeds meer uitgeklede zorgstelsel?
Inhoud van dit blog
Rijker door adoptie
Nog steeds heb ik enigszins moeite om het te bevatten. Toen ik het hoorde, moest ik meteen denken aan de verschillende mooie gezinnen die ik ken. Gezinnen die met elkaar verbonden zijn. Niet door dna of bloed, maar door liefde. Ik moest denken aan de ontzettend waardevolle en mooie reacties die ik kreeg door het handjevol blogs dat ik over adoptie schreef. Aan de moeders die vol verwachting uitkeken naar de komst van hun kindje…die moed putten uit het feit dat het met mij uiteindelijk ook goed gekomen is. Aan de bijzondere contacten die ik over hield aan gewoon alleen maar het feit dat ik geadopteerd ben. De mensen die ik leerde kennen, waaronder ooms, tantes, kennissen, neven en nichten, vrienden en familie. Familie in de breedste zijn van het woord `. De rijkdom om een andere cultuur te leren kennen. Mijn talenten te ontwikkelen en interesses te ontdekken. Te leven in plaats van overleven.
Adoptie is geen makkelijk optie
Inmiddels ben ik zelf moeder. Van 3 geweldige meiden. Moeders rollen over elkaar heen om te zeggen dat ze niet zo’n moeder zijn bij wie alles om de kinderen draait. Nou ik ben dus wel zo’n moeder. Ik ben zo’n moeder omdat ik weet dat mijn biologische moeder niet de keuze had om zo’n moeder te zijn. Mijn kinderen zijn mijn alles. De reden waarom ik elke dag leef. Probeer. Leer. Val en opsta.
Ik kan me gewoon niet voorstellen hoe het is om zwanger te zijn, te bevallen en dan je kind af te staan. Daarom weet ik dat adoptie is geen makkelijk proces is. Voor niemand die erbij betrokken is. Het is makkelijker om je kind zelf te houden. Dat is ook wat je ziet als je naar Twee handen op 1 buik kijkt. Schrijnend is het om te zien waar de aanstaande baby’s terechtkomen. Moeders die roken en Redbull zuipen alsof hun levens er vanaf hangen. Huizen vol viezigheid maar geen babykamer. Ouders die maar niet lijken te begrijpen dat een baby niet alleen maar van liefde kan leven. Nee, dan heb ik meer respect voor Catelyn en Tyler van Teen Mom. Zij gaven hun dochtertje Carly op ter adoptie. Adoptie vraagt zelfreflectie, je eigen zwakheden en onvolkomenheden onder ogen zien. Weten dat jezelf niet kan geven wat je kind nodig heeft. Het opgeven om het daarmee alles te geven.
Overleven in plaats van leven
Zo kijk ik ook naar mijn biologische moeder. Ik ben blij dat ze mij opgaf ter adoptie. Ik heb in een weeshuis gewoond. Zag eruit als zo’n ondervoed kindje uit Afrika. Inclusief dik hongerbuikje. Waarschijnlijk wist ik toen niet eens dat ik er zo uitzag omdat ik niet eens wist waar Afrika lag. Daar verbleef ik, overleefde van dag tot dag. Mijn moeder zegt dat je aan mij kon zien dat ik honger had geleden. Telkens wanneer ik bijvoorbeeld rijst kreeg, probeerde ik elk korreltje van mijn slab en kinderstoelblad te pakken. Niks mocht verspild worden. Wat een contrast met mijn dreumes. Als zij eet, kan je van de vloer eten. En lust ze het niet? Dan belandt het op de grond. Ze beseft het nog niet dat sommige kindjes in land van herkomst elk kruimeltje zouden eten.
Opgroeien in het land van herkomst?
Ja, opgroeien in het land van herkomst klinkt romantisch. Gezellig dezelfde taal, cultuur, zelfde mensen…ons kent ons. Ik ben geboren in Haiti. Of ook wel het armste land van het Westelijk halfrond. Dat zeiden ze vorige maand nog op het nieuws toen weer eens meer dan duizend mensen de dood vonden omdat er een orkaan over het eiland had geraasd. Zijn ze daar gewend. Het overgrote deel van de bevolking heeft sinds de ramp van 2010 nog niet eens een echt huis. Eet modderkoekjes omdat er niks anders te eten is en mensen anders dood gaan. Terwijl het Rode Kruis ‘extreem bezorgd’ is over de toestand in Haiti, is er een of andere wereldvreemde vrouw bij een raad die met vrij grote zekerheid durft te beweren dat ik daar beter af was. Nou ik heb nieuws voor je; …als ik daar gebleven was, was ik nu waarschijnlijk allang dood.
Elk mensenleven is waardevol
Daar ben ik mij heel erg bewust van. Mijn adoptie zie ik dan ook niet als toeval. Sterker nog, mijn ouders zouden een jongetje krijgen. Maar surprises…toen kwam ik! En door mijn adoptie kreeg ik verschillende kansen. Om onderwijs te volgen, goede medische zorg te krijgen, een uiteindelijk ook mijn blog te beginnen.
Ik ben opgevoed met het idee dat elk mensenleven waardevol is. Nog meer dan anderen hoop ik dat iedereen een kans krijgt. Breekt het mijn hart toen ik een moeder in Irak zag met haar zwaar vermagerde zoontje omdat er geen melkpoeder was. Aan het einde van de nieuwsuitzending was het gelukt om een blikje te bemachtigen. Maar je weet dat het waarschijnlijk hoogstens uitstel is van het onvermijdelijke. En de kans dat dat jochie ooit een volwassen man wordt is klein. Ten dode opgeschreven. Gewoon omdat het kind de pech had dat zijn wiegje op de verkeerde plek stond toen het werd geboren.
Wij krijgen de ‘kneusjes’. ‘Dat is toch te treurig voor die kinderen zelf? Omdat ik drie benen heb, willen ze mij in Hongarije of Polen niet hebben…
Wij krijgen de kneusjes
Ik heb gezien hoe een kind dat in eigen land als special needs bestempeld werd, in Nederland een menswaardig bestaan opbouwde. De enige imperfectie die het kind had, was iets aan het hart. Een operatie later was het kind geen special needs meer, maar een gewoon kind. Ik krijg dan ook jeuk als ik dit lees: “Volgens Hoksbergen – ‘en dat zeg ik heel oneerbiedig’- krijgen wij de ‘kneusjes’. ‘Dat is toch te treurig voor die kinderen zelf? Omdat ik drie benen heb, willen ze mij in Hongarije of Polen niet hebben. Die landen zijn prima in staat voor hun eigen kinderen te zorgen, en anders leren ze dat maar. Jij bent verantwoordelijk voor de kinderen die in jouw land geboren zijn.”
Kinderen uit eigen land eerst
Toevallig is mijn jongste broertje uit Nederland geadopteerd. Een zeldzaamheid want de meeste van deze kinderen blijven ‘gezellig’ jarenlang in het systeem dat jeugdzorg heet. Krijgen pleegouders, maar geen adoptieouders. En zoals elke pleegouder tijdens de cursus leert; een pleegkind is geen adoptiekind. Details rondom zijn adoptie ga ik niet onthullen. Maar hij werd in 1990 in Nederland geboren. Als je weet wat er toen in dit land nog mogelijk was op het gebied van adoptie, dan klapperen je oren.
Natuurlijk klinkt het mooi dat een kind het recht moet hebben om in zijn geboorteland op te groeien. Maar in de praktijk gebeurt dat al. In landen die het Haags Adoptieverdrag hebben ondertekent, wordt er bij adoptie eerst gekeken of het kind bij familie geplaatst kan worden. Is dat geen optie dan kijkt men naar adoptie in het land van herkomst. En wanneer er geen andere optie is, is buitenlandse adoptie pas een optie. Kortom als laatste redmiddel wanneer al het andere faalt.
Nederlandse kortzichtigheid
Na al die jaren in Nederland, heb ik mijzelf al heel wat eigenaardigheden eigen gemaakt. Maar het lukt me maar niet om mij deze typische Nederlandse kortzichtigheid eigen te maken. Sterker nog ik erger me er aan. Want het werkt niet. En dat weten we. Vondelingenkamers zijn bijvoorbeeld strafbaar vanwege een haast identiek argument; een kind heeft het recht om te weten wie zijn ouders zijn. Vandaar dat als er weer een babylijkje in een vuilniszak of park gevonden wordt, we massaal zo geschokt zijn. Goh, hoe heeft dit kunnen gebeuren? Iedereen in rep en roer terwijl we het zelf in stand houden. En daardoor misschien wel medeplichtig zijn… .
Problemen adoptiekinderen
Een van de grootste hindernissen waar ik als adoptiekind tegenaan liep, is het stigma dat je meer problemen hebt dan ‘gewone kinderen’. Als je maar vaak genoeg iets hoort of op een bepaalde manier benaderd wordt, ga je dat ook vanzelf geloven.
Ook Hoksbergen haalt dit stokpaardje weer van stal. Volgens hem heeft onderzoek meermaals aangetoond dat kinderen die gedwongen in een ander land opgroeien worstelen met hun identiteit en aanpassings- en opvoedingsproblemen hebben. Over welk onderzoek heeft hij het dan? Uit onderzoek van de Universiteit Leiden blijkt namelijk dat adoptiekinderen níét met meer problemen kampen op het gebied van hechting en intimiteit dan kinderen die wel bij hun biologische ouders zijn opgegroeid.Het merendeel van ons ‘kneusjes’ groeit op zonder noemenswaardige problemen. Ik maakte mijn school af, heb inmiddels mijn eigen gezin en draag op mijn manier mijn steentje bij.
Ook met je eigen kinderen heb je geen 100% garantie dat het altijd goed blijft gaan.
Opgroeien is moeilijk
Opgroeien is moeilijk. En opvoeden misschien wel des te meer. Kijk maar eens een aflevering van Family Island of My Sweet 16. Genoeg momenten om je af te vragen: waar is het mis gegaan?”. Ook Supernanny is een goede vorm van anticonceptie. Vaak zijn het niet eens adoptiekinderen die je de show ziet stelen met problematisch gedrag. Maar het zijn kinderen met hun biologische ouders. Want ook met je eigen kinderen heb je geen 100% garantie dat alles altijd goed blijft gaan en er geen problemen zullen zijn. Dit soort shows laat zien dat ouderschap kwetsbaar is.
Ik heb het idee dat er tegenwoordig meer ruimte is om te belichten dat niet elke ouder even capabel is en opvoedingsmethodes in twijfel getrokken mogen worden. Had jij direct na de geboorte een goed beeld van wat het inhield om moeder te zijn? En weet je nu al dat je bent opgewassen tegen alle uitdagingen die erop je pad komen bij het opvoeden van kinderen? Ik niet. Maar ik weet wel dat als ik extra hulp zou moeten inschakelen, ik dat zou doen. Ik zou hemel en aarde bewegen om mijn kind dat te geven wat het nodig heeft. Ook als het ‘maar’ mijn adoptiekind was. Want welk labeltje je er ook op plakt het zou mijn kind zijn.
Hoe je adoptiekinderen beschadigt
Niet het feit dat ik op jonge leeftijd uit mijn geboorteland werd weggehaald of nooit zal weten hoe mijn moeder heet of hoe ze eruit ziet. Of de talloze keren dat ik uit heb moeten leggen dat ik zo goed Nederlands spreek omdat ik geadopteerd ben, is er verantwoordelijk voor dat ik zogenaamd beschadigd zou zijn. Er na ruim 30 jaar achter komen dat het land waar je woont. Waar je de taal van spreekt en de cultuur van kent. Waar jezelf kinderen hebt gekregen. Dat dat land je eigenlijk als ongewenst beschouwd en de mensen die er voor geleerd hebben je een kneusje noemen, dat is hetgeen wat beschadigend werkt…en voor krassen op je ziel zorgt.
UPDATE:
Samen met Karen, adoptiemoeder van Robin, en blogger bij Dejlig wil ik de heer Hoksbergen en al die anderen die het nodig vinden om anderen naar beneden te halen zodat zij zelf kunnen klimmen, laten zien dat zij aan de verkeerde kant van de geschiedenis staan. Met onze campagne #geenkneusje #adoptionrocks #ikbenperfectzoalsikben willen we van ons laten horen.
Om de boodschap luid en duidelijk te laten klinken, heb ik jouw hulp nodig. Ja, ook als je niet geadopteerd bent of een geadopteerd kind hebt. Zijn opmerking raakt namelijk niet alleen adoptiekinderen maar elk kind dat anders is dan wat hij ‘normaal’ vindt. Dus trotse grootouders, geweldige adoptieouders, blije broers en zussen en geweldige adoptiekinderen deel jouw foto of verhaal met een van de volgende hashtags: #geenkneusje #adoptionrocks #ikbenperfectzoalsikben.
Ook interessant om te lezen:
- clichés over geadopteerde kinderen.
- En ga je ooit nog je biologische ouders opzoeken?
- Liedjes voor een geadopteerd kindje
moeder houdt handje va adoptiekind vast via Shutterstock
Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?
51 Comments
Evelien
14 april 2018 at 18:10Ik zag dat dit blog in 2016 geschreven is, ik ben benieuwd of je nog steeds er zo over denkt?
Welschen
3 juli 2017 at 22:51Ik ben een jongedame van 29 jaar, geadopteerd vanuit Hongarije.
Inmiddels ben ik bezig met het schrijven van mijn boek vanuit mijn vak als psycholoog in combinatie met mijn eigen ervaringen. Alles wat ik lees over adopties, en ik begin het zelfs lichtelijk als een belediging te ervaren, is dat de problematiek heel erg bij de adoptiekinderen wordt neergelegd. Zijn er dan nooit onderzoeken geweest welke rol adoptieouders hierin hebben. Ik kan uit ervaring spreken dat adoptieouders zo veel invloed hebben hoe een adoptiekind verder ontwikkeld. Alles wordt altijd maar geschoven op adoptie, de hechting, de problemen, probleemkind enz, maar ik ben van mening en ik spreek uit ervaring dat mijn adoptieouders gewoon niet wisten hoe ze op mij moesten reageren en nooit, maar dan ook nooit, ingezien hebben dat ze gewoon gefaald hebben. Op de dag van vandaag hebben ze nooit een luisterend oor geboden, hebben ze zich nooit afgevraagd en in mij verdiept hoe de adoptie voor mij is geweest en hoe het voor mij is geweest om in een samengesteld gezin te komen en ga zo maar door. Een geadopteerd kind kan prima herstellen als het de juiste zorg en de juiste vorm van liefde, steun, erkenning en waardering krijgt die het adoptiekind nodig heeft. Maar ouders denken het altijd beter te weten en in plaats van zelf hulp te gaan zoeken, wordt het kind bestempeld als probleemkind door adoptie. In elk artikel wat je leest wordt het adoptiekind bestempeld en wordt er nooit eens gekeken naar de invloed van adoptieouders. Ik vind dit heel erg en als adoptiekind voel ik me ook totaal niet gehoord doordat wij zo bestempeld worden als probleemkinderen door adoptie zonder erbij stil te staan dat adoptieouders de meeste invloed hebben hoe kinderen zich uiteindelijk zullen ontwikkelen. Adoptieouders hebben uiteindelijk veel meer invloed, waar het kind uiteindelijk mee te kampen krijgt, dan de adoptie zelf. Als ouders niet weten hoe ze op het kind moeten inspelen, moet begrijpen enz., juist daardoor raakt een geadopteerd kind alleen maar verder emotioneel en psychisch beschadigt. Terwijl als ouders eens een opvoedcursus zouden krijgen of verplichte nazorg wanneer de adoptie heeft plaatsgevonden, dan kunnen kinderen in grote mate herstellen van hun ”adoptieproblemen” en of ”hechtingsstoornissen”. Zelfs ik heb dit nog geleerd tijdens mijn studie psychologie en nog wordt in elk artikel het probleem bij het kind neergelegd.
Esther
23 juni 2017 at 19:19Beste Josan,
Wat een mooi stuk heb je geschreven!
Ik wil er wel heel graag wat aan toevoegen, want er zijn nog meer kanten aan adoptie verhalen. Mijn moeder was 15 toen ze zwanger raakte van mijn zus. Dit was in de jaren 70. Ze kwam er pas na 6 maanden achter en was vreselijk bang voor alle reacties die ze zou krijgen. Ik heb brieven en dagboeken uit die tijd gelezen en mijn moeder wilde het kindje zo graag houden. Maar iedereen om haar heen was boos op haar omdat ze zwanger was geraakt en het enige advies wat ze van iedereen was dat ze het moest afstaan. Uiteindelijk is dit ook gebeurd. Het Fiom was in die tijd maar wat blij met een nederlandse baby. Alles werd zo snel geregeld tijdens de zwangerschap, dat mijn moeder voor ze het besefte weer buiten stond. Na 8 maanden zwangerschap begon de bevalling. In het ziekenhuis heeft ze een zuster in vertrouwen genomen en gezegd dat ze het kindje wilde houden. Nee hoor, daar was geen sprake van, de keus was al gemaakt. Ze kreeg medicatie om maar niets te voelen en toen het meisje geboren was is het direct bij haar weggehaald. Naar het adoptie gezin dacht mijn moeder. Achteraf heeft ze nog 4 maanden in het ziekenhuis gelegen. Uiteindelijk zijn mijn moeder en haar vriend toch getrouwd en kregen samen nog 3 kinderen. Ik hoorde pas op mijn 16e van mijn zus haar bestaan. Deze was toen 24. De eerste ontmoeting was zo bizar! Alsof er een dubbelganger van mijn tantes en broer voor ons stond! Dit alles is nu alweer 20 jaar geleden en nog steeds, of eigenlijk steeds meer hebben we er in ons gezin allemaal last van dat mijn zus niet altijd bij ons is geweest. Als mijn moeder hulp had gekregen van mijn oma’s of tantes had het allemaal heus wel goed gekomen. De mensen waren toen der tijd alleen maar bang voor wat anderen ervan zouden zeggen. En er is door de Fiom veel te gretig in gegaan met het verzoek tot afstaan. Dit was ook gewoon de procedure in die tijd. Niks geen bedenktijd of psychologische hulp. Nee hoor; bedankt voor de baby en geluk verder met je leven.
Mijn zus is in een heel warm gezin terecht gekomen toen, we hebben nu ook heel goed contact met haar adoptie moeder. We zijn deze vrouw erg dankbaar voor wat ze allemaal heeft gedaan.
Maar mijn moeder heeft er 24 jaar lang met niemand over kunnen praten en heeft er zo ontzettend veel verdriet van gehad! Dat mag ook absoluut niet vergeten worden! En niemand in haar omgeving heeft haar ook maar een klein beetje gesteund. Alleen maar omdat het schande was dat ze zwanger was geraakt.
Ik begrijp heel goed dat kansarme kinderen hier een veel betere toekomst hebben, maar sluit de gevoelens van de biologische moeder en familie niet uit.
Josan
25 juni 2017 at 16:36Dank je wel. Wat mooi Esther dat jij je verhaal wilt delen. Het is wel ontzettend triest hoe het er vroeger aan toe ging en wat dit voor een diep verdriet dit veroorzaakte bij alle betrokkenen. Fijn dat jullie uiteindelijk je oudere zus gevonden hebben.
Deveny
8 maart 2017 at 19:28Erg mooi geschreven! Ik ben ook geadopteerd en ik kan mij erg goed vinden in wat je schrijft. Vooral de stukken over professor Hoksbergen, de man die zelf geen geadopteerd kind is of een volledige procedure heeft gemaakt om een kindje te adopteren. Gek dat dit nou dé man is als het gaat om adoptie in Nederland. Ik weet uit ervaring dat veel adoptieouders een hele grote hekel aan deze man hebben.
Gidsjoris
29 november 2016 at 09:53Heel goed dat je dit hebt geschreven. Wat Nederland doet stuit tegen de borst. Ik heb 2 adoptiekleinkinderen, een meisje van 6 uit Ethiopië en een jongen van 4 uit Guinee.
Dat men hun ouders hier maar eens komt vertellen dat deze kinderen beter ginder waren gebleven.
Het is een moeilijk proces geweest, maar deze kinderen hebben nu een toekomst die ze anders nooit hadden gevonden en de kans is groot dat ze ginder nooit hadden overleefd. De moeder uit Ethiopië heeft haar kind uit wanhoop ten vondeling gelegd.
Renate Koenraads
10 november 2016 at 21:23Echt Prachtig geschreven ……x
Moeder van 4 biologische kinderen en mijn prachtige Ethiopische prinses
Merel
9 november 2016 at 12:00Heel, heel mooi geschreven. Het is een belachelijk standpunt, hoe mooi is het dat mensen een kindje uit een ander land redden (want, zoals je ook aangeeft, dat is het feitelijk gezien gewoon). Degene die het woord kneusje heeft gebruikt mag zich diep schamen!
Bespaarzuinig
8 november 2016 at 20:07Bedankt voor je mooie blog. Als adoptieouder van een fantastisch kind vind ik dit een waardevol tegenbericht.
Liek
7 november 2016 at 21:00Mooie blog!
Onze dochter van 8 jaar (geadopteerd) huilde tranen met tuiten na het kijken van nota bene het jeugdjornaal met dit bericht en vroeg heel verdrietig ,, moet ik nu terug”,
Razend zijn wij dat mensen met teveel vrije tijd zo’n onzinnige onderzoeken doen.
Petra
9 november 2016 at 09:22Gelukkig, Lieke, dat ze ook een leeftijd heeft waarop ze jullie gewoon vertelt wat haar scheelt, zodat je haar kunt geruststellen. Misschien iets voor ouders met iets oudere kinderen ( & binnenvettertjes) om alert op te zijn.
Henrieke
7 november 2016 at 09:46Dit heb je allemaal heel mooi verwoord. Toen ik deze uitspraken in het nieuws hoorde was ik ook even verbaasd over de kortzichtigheid van het onderzoek. Het is goed dat je dan ook even de andere kant laat zien. 🙂
Antoinette
7 november 2016 at 09:12Heel mooi verwoord! Duidelijk. Je wint er geen doekjes om. Super. Ik ben het helemaal met je eens.
Groeten van Antoinette, adoptiemoeder
Elise
6 november 2016 at 22:53Bedankt voor je verhaal!
Groetjes elise
Moeder van 5 topkids
http://Www.laesperanzanicaragua.blogspot.nl
Sabine
5 november 2016 at 17:22Josan, wat een heerlijk stuk. Als moeder van twee geadopteerde kinderen weet ik op dit moment namelijk niet zoveel te zeggen – mijn argument dat mijn oudste dan niet meer zou leven wordt afgedaan als ‘op micro niveau’; mijn argument dat jongste nooit tot ontwikkeling zou zijn gekomen eveneens. Maar hoe kun je in hemelsnaam over kinderen op macroniveau praten?! Elk leven telt in mijn optiek.
Ik ben blij dat het zo goed met je gaat. Dat is het streven van elke ouder: dat het hun kinderen, op microniveau, goed gaat. Een dikke knuffel.
Jonathan
5 november 2016 at 09:46Josan, grote bewondering voor hoe jij dit onder woorden hebt gebracht. Hier kan menig politicus / onderzoeker nog wat van leren. Bedankt voor het delen van jouwe verhaal.
Marcel
5 november 2016 at 08:02Heel goed verwoord Josan, dank daarvoor. Jou verhaal zegt zoveel meer dan een beleidsstuk vanachter een bureau geschreven. Natuurlijk is het prachtig wanneer een kind zo dicht mogelijk bij de eigen omgeving geholpen kan worden. Maar zolang wereldwijd tehuizen vol zitten met kinderen waar niet naar omgekeken wordt is adoptie een waardevolle aanvulling op onvolmaakte zorg en beleid voor kinderen
Jonne
4 november 2016 at 23:57Dank voor je persoonlijke verhaal. Adoptie als laatste redmiddel zodat kinderen niet doodgaan en in een familie situatie kunnen opgroeien!
De commotie van afgelopen dagen was duidelijk opzettelijk gepland anders waren de mensen die dit rapport ondersteunen wel zo netjes geweest in iedergeval de adoptieorganisaties in telichten van te voren zodat de geadopteerde kinderen hierop konden worden voorbereid. Nu kwam het in het ochtendjeugdjournaalbals rauwe mededeling binnen in de klassen, dat is zo slecht.
Anne-Lynn Knol
4 november 2016 at 23:20Wat heb je dit ontzettend mooi geschreven, is het raar als ik zeg dat je een voorbeeld voor menig mens bent? Ik denk het niet, je schrijft zo mooi en oprecht!
Josan
5 november 2016 at 07:13Dank je wel. Ik moest het even kwijt en hoop dat andere ouders en kinderen er wat aan hebben.
Gezina
4 november 2016 at 22:21Josan, je bent een pracht vrouw.
Fijn om het van die kant te horen.
Mijn jongste vind mij de liefste moeder van de wereld.
En haar biologische moeder heeft het uit liefde ter adoptie afgestaan!
gezina
4 november 2016 at 22:10Josan, bedankt voor jou verhaal. Ik ben moeder van 2 adoptie meisjes. Meer dan 30 jaar geleden. En wij hebben nog geen dag spijt gehad. Als onze oudste in haar eigen land zou zijn opgegroeid, had ze haar leven niet kunnen leven. We hebben toen ze 11 jaar was, tot ons grote verdriet, afscheid moeten nemen nadat we alles hadden gedaan om haar ziekte te overwinnen. Onze andere dochter is gelukkig getrouwd en heeft ons 2 schatten van kleinkinderen gegeven.
joke
4 november 2016 at 22:00Lieverd ik gooi er nog wat informatie bij. Al eind jaren 70 was hier een restrictief beleid m.b.t. adoptie. Toen mochten kinderen niks mankeren voordat ze in ons land werden toegelaten, oke hazenlipje dat kon nog net.
Hoksbergen is via Wereldkinderen jarenlang de hele wereld afgereisd als escort voor al die gezonde bloedjes van kinderen….en daarna is hij hoogleraar geworden in adoptie, de eerste en de laatste geloof ik…..meer hoef ik niet te zeggen toch?
Weet je waarom ONZE kinderen hier zijn? Niet omdat we ze wilden redden of omdat we iets goeds wilden doen. Ze zijn er gewoon omdat we ze graag wilden hebben! We hadden met het geld van de tickets en de procedure (met name in Nederland hebben notarissen en advocaten er garen bij gesponnen) misschien wel een tehuis een beetje kunnen opkrikken. Maar juist vanwege onze kinderen zijn we dat daarna gaan doen, structureel, net zoals heel veel adoptieouders.
Ik hoorde de ombudsvrouw vroeg in de morgen en heb de rest van de dag aan de radio gekluisterd gelegen, Radio 1 en BNR en mijn verstand stond stil. Ik vond het zo kwetsend voor de kinderen (jullie hadden hier eigenlijk niet moeten zijn) en de ouders (dom bezig geweest).
Trots op je.
Jasmijn
4 november 2016 at 20:54Lieve Josan, ik heb kippenvel. Je bent een toevoeging voor dit land. En dan draag je ook nog eens 3 mensjes bij aan het bestrijden van ‘onze’ vergrijzing. Stoer stuk
Jolinda
4 november 2016 at 12:39Prachtig stuk. Goed onderbouwd met feiten en je persoonlijke verhaal. Dat komt hier echt even binnen.
Esther
4 november 2016 at 11:36Mooie sterke blog! Het zet me weer aan het denken. In de afgelopen jaren is mijn mening over dit onderwerp aan verandering onderhevig geweest. Je kijk zet me weer aan het denken. Dank daarvoor!
Vlijtig Liesje
4 november 2016 at 10:33Ik heb de discussie gelezen in de kranten, en ik haal er niet uit dat adoptiekinderen worden ‘doodgewenst’. Ik lees er eerder zorg in over adoptie kinderen. En over de vraag wat het beste is voor kinderen.
Sander
6 november 2016 at 22:42Als het alternatief voor sommige kinderen die in het land van herkomst blijven, is dat ze zullen sterven, en je wil adoptie stop zetten (en dat wil de RSJ) dan klopt Josa’s uitspraak toch?
Nederland heeft ontwikkelingshulp sterk gereduceerd en zegt nu uitgerekend ook nog dat de herkomstlanden zelf goed voor hun kinderen moeten zorgen. Wat niet of onvoldoende gebeurt. Dan zijn er hier ouders die die kinderen wél een toekomst willen geven en dat moet dan ook stoppen? Ik vind Josa’s stelling niet overdreven!
Bespaarzuinig
8 november 2016 at 19:57Als je voor kinderen wilt zorgen gooi je geen grenzen dicht voordat er betere alternatieven zijn. Het gaat daarbij misschien niet altijd om leven of dood, maar ook over kwaliteit van leven.
Opgroeien in een tehuis is namelijk voor kinderen namelijk echt geen betere optie dan interlandelijke adoptie.
Daniëlle
4 november 2016 at 10:13Je hebt je school afgemaakt in een geëmancipeerd land waar vrouwen alle kansen krijgen, waarom heb je dan geen baan? En waarom schiet je in de slachtofferrol als een of ander figuur spreekt van ‘kneusjes’? Je weet zelf toch wel beter?
Josan
4 november 2016 at 10:56Wel simpel. Omdat alle kansen voor mij betekent dat ik zelf mijn eigen keuzes kan maken. Dat is emancipatie. En zolang ik een schoonmaakster betalen kan, terwijl ik ‘niet werk’, houd ik die plek die ik anders op de arbeidsmarkt in zou nemen, liever vrij voor iemand die het echt nodig heeft. Zo groot was de banengroei de afgelopen jaren in Nederland namelijk niet. En er zal vast wel een vrouw zijn die het geld beter gebruiken kan dan ik. Verder kruip ik niet in de slachtofferrol, maar geef ik mijn mening.
Sander
6 november 2016 at 22:45Wel ja joh, laten we voortaan altijd bij discriminatie zeggen tegen het slachtoffer: waarom kruip jij in je slachtofferrol? Lekker makkelijk!
Elise
6 november 2016 at 23:01Beste Danielle? Geen baan? Is moeder zijn geen baan? Is thuis je werk doen geen baan? Waar lees jij van een slachtofferrol? Ik vraag me af wat jij onder wel of niet werken verstaat.bedoel je dan betaald en onbetaald werk? Er is meer in het leven dan alleen maar emacipatie en geld verdienend te leven ?Groetjes
Jacqueline
4 november 2016 at 08:11Wat heb je dat goed verwoord, ik hoop dat jouw verhaal (en die van anderen) ook bij de mensen terechtkomt voordat ze er echt een besluit over gaan nemen.
Ik heb het nieuws alleen kort op de radio gehoord en daardoor vast alleen gehoord wat ik wilde horen 😉 maar volgens mij werd er ook bij gezegd dat er nog steeds naar het kind zelf gekeken moet worden, of de situatie in eigen land echt de beste oplossing is. Het is nu eenmaal niet de ideale wereld en adoptie is voor heel veel kinderen wèl de beste oplossing, soms dan dus ook in een ander land dan het land van herkomst.
Josan
4 november 2016 at 08:27Dank je wel Jacqeline. Ik vind de hele discussie een vertekend beeld geven. Het lijkt net alsof al die kinderen massaal hierheen komen. Terwijl de policy al is dat er gekeken wordt of kinderen in eigen land terecht kunnen. Adoptie is pas de laatste optie. Van veel kinderen die geadopteerd zijn, is het bekend dat dat ze anders ook gewoon ergens in een weeshuis, jeugdzorg of weet ik veel terecht waren gekomen. Dat adoptie alleen mag wanneer je wees bent, vind ik ook larie. Ik zal waarschijnlijk ouders hebben, mijn geadopteerde zus haar moeder is zelfs getraceerd en mijn broertje die uit Nederland geadopteerd heeft ook. Maar bij ons alledrie geldt dat onze ouders niet voor ons konden/wilden zorgen. En nee in sommige gevallen konden we niet bij familie ondergebracht worden want die wist niet eens van ons bestaan af.
Bianca
4 november 2016 at 07:53Ik schrok een beetje door de titel, maar je hebt het mooi geschreven en verwoord…je bent een topper! <3
Josan
4 november 2016 at 08:11Dank je wel Bianca. Jij ook!
Yvonne
4 november 2016 at 07:18Wat heb je dit mooi en uit je hart geschreven. Juist omdat je zelf geadopteerd bent, raakt dit stuk me ontzettend. Toen dit deze week op het nieuws kwam was ik meteen al geraakt, boos misschien zelfs, maar als jij het zegt komt het nog eens harder binnen.
Ik hoop maar dat dit advies in de prullenbak belandt en dat ze naar mensen als jij luisteren.
Liess
4 november 2016 at 03:52Super geschreven en je voelt het even goed binnen komen. Tis toch ook te belachelijk voor woorden.
Ik zag dit op t nieuws voorbij komen gisterochtend en ja.. ik vind dat je moeders waar dan ook best eerst extra hulp mag geven zodat ze misschien niet eens hun baby op hoeven te geven, maar we weten toch allemaal dat veel plekken een : even keilullig gezegd een bodemloze put is.. Je stopt er zoveel geld en mogelijkheden in en ze komen er nooit uit.. der veranderd nooit wat…
Dus waarom zouden mensen in Nederland dan geen baby mogen adopteren, redden kan je het noemen?
Is waarschijnlijk te weinig geld op te verdienen als wanneer ze een Nederlands kindje willen adopteren.
Josephine
3 november 2016 at 22:52Ik vind dat je gelijk hebt, Josan. Ik vind ‘opgroeien in de eigen cultuur’ echt een raar argument voor baby’s en kleine kinderen in een noodsituatie. Wat dacht je van veiligheid, eten en liefde? En het feit dat ze het dan over ‘kneusjes’ hebben verstrekt bij mij ook het gevoel dat het gaat om ‘buitenlandse kindjes die geld kosten’. Bah.
Ik zal niet beweren dat adoptie makkelijk is, maar wel beter dan dood gaan, op straat belanden, etc.
Josan
4 november 2016 at 08:21Dank je wel Jospehine. Inderdaad is adoptie geen makkelijk proces. Ik denk dat we ons daar tegenwoordig veel meer van bewust zijn. En ik vind het goed dat je tegenwoordig een uitgebreide cursus moet volgen en meer begeleiding krijgt. Daar is het in het verleden waarschijnlijk mis gegaan. Maar dat alleen op de adoptiekinderen afschuiven als ‘probleemgevallen’ vind ik onjuist. Ik ken ook voorbeelden van ouders die nooit een adoptiekind hadden moeten adopteren.
Sjoukje - meergeldminderstress
3 november 2016 at 22:40Wat een goed stuk! Ik vind het een heel lastig onderwerp, ook omdat ik er zelf weinig ervaring mee heb. Maar wat ik na het lezen van dat nieuwsbericht wel dacht, is wat een trap na richting die adoptieouders die met zoveel liefde een kind op proberen te voeden. En dan horen dat ze het niet hadden moeten doen! Ken je die foto die nu op Facebook rondgaat, van die Zweedse hulpverleenster en dat Afrikaanse jongetje, dat ze Hope genoemd heeft? Dat is toch het ultieme bewijs dat het niet per definitie beter is om in je geboorteland op te groeien? Natuurlijk zijn er genoeg situaties te bedenken waar het wel een goed idee is. Maar om nu allemaal weer over één kam te scheren en gelijk te roepen dat dat voor iedereen geldt? Vreemd.
Nogmaals: goed stuk! Ik ben blij dat je er zo duidelijk over schrijft.
Josan
4 november 2016 at 08:18Ja, die foto kwam binnen. Zelfde geldt voor Amerikaanse halfbloedjes. Daar zit ook echt niet iedereen op te wachten. Hugh Jackman heft juist om die reden een Afro Amerikaans jongetje geadopteerd. Dat mensen open staan voor zoiets vind ik prachtig. Natuurlijk moeten misstanden bestreden worden en moet er gekeken worden wat het beste is voor het kind. Voor het ene kind is dat adoptie en voor de ander bij familie. Maar dit advies laat geen ruimte voor adoptie wanneer alle andere mogelijkheden geen optie zijn. En dat is triest.
Anne
3 november 2016 at 22:33In een adem uitgelezen, mooi geschreven en zo ontzettend waar
Josan
4 november 2016 at 08:19Dank je wel Anne
Willeke
3 november 2016 at 22:28Misschien is dat jouw positiviteit en dat is een geschenk.
Wees er blij mee!
Mijn kinderen blijven altijd tussen die twee culturen balanceren en dat is gewoon een rugzakje erbij.
Veel geluk met je prachtige kinderen!
Josan
4 november 2016 at 08:16Dank je wel Willeke, Ik weet dat het ook niet ieder kind gegeven is. Er zijn ook kinderen beschadigd. Want als 75% het gewoon goed doet is er 25% voor wie dat niet geldt en dat is verdrietig. En ik weet dat er misstanden zijn. Maar om dan een generaliserende opmerking te maken over iedereen, dat vind ik verkeerd. Om mensen met een rugzakje ‘kneusjes’ te noemen, dat vind ik verkeerd. Naast idealisme zou adoptie ook gebaat zijn bij realisme en kijken of er inderdaad meerdere mogelijkheden zijn.
Willeke
3 november 2016 at 21:42Misschien ben je bevoorrecht en dat is fantastisch voor je maar als moeder van adoptiekinderen weet ik dat het leven echt niet altijd zo makkelijk voor ze was en hebben ze geworsteld met hun identiteit.
Lang heb ik gedacht dat ik mijn kinderen nooit gelukkig zou kunnen maken en ik geloof zeker dat het voor adoptiekinderen ontzettend moeilijk kan zijn want ze werden regelmatig gediscrimineerd en dat maakte het niet makkelijk en soms heel verdrietig.
Mijn kinderen zijn niet voor adoptie en misschien heb ik gefaald maar zij vonden het niet makkelijk om geadopteerd te zijn!
Fijn om het leven door een roze bril te zien en te genieten van veel mooie dingen maar soms komen er teveel tegenslagen en is die roze bril niet meer op te zetten!
Josan
3 november 2016 at 21:47Ik zeg niet dat ik niet te maken heb gehad met tegenslagen of discriminatie. Dat hebben mijn dochters ook terwijl ze hier notabene geboren zijn. Ik denk dat dat altijd wel zal blijven bestaan. Gewoon omdat het mensen eigen is. Ook zijn er bepaalde aspecten waar ik het lastig mee gehad heb. Maar ik heb het altijd als een godgegeven plicht gezien om iets te doen met deze extra kans op leven die mij geboden is.
Debbie
3 november 2016 at 21:21Mooi geschreven!
Josan
3 november 2016 at 21:47Dank je wel Debbie.