Lifestyle

A series of unfortunate events op Netflix

13 januari 2017
A-series-of-unfortunate-events-op-Netflix-GoodGirlsCompany

Vanaf vandaag kan je EIN-DE-LIJK de achtdelige miniserie A series of unfortunate events op Netflix zien. Hier kijk ik al sinds vorig jaar naar uit dus je begrijpt wel dat ik vandaag geen tijd had om buiten in de sneeuw te spelen maar alle 8 afleveringen moest bingewatchen. Dat deed ik en ik vond er wat van.

Een van de favoriete films van mij en mijn dochters is Lemony Snicket’s A series of unfortunate events. Een naargeestig verhaal over Violet, Klaus en Sunny, 3 kinderen die wees worden omdat hun ouders omkomen bij een mysterieuze brand. Een verre oom wil ze wel in huis nemen.

Lemony Snicket’s A series of unfortunate events

Dat de bedoelingen van graaf Olaf minder zuiver zijn als ze lijken, kom je al vrij snel achter. Hij wil namelijk het fortuin hebben dat de Baudelaire kinderen van hun ouders erfden. De hele film is een verslag van hoe de kinderen proberen te ontsnappen aan deze naargeestige man en hij met snode plannen probeert om hen weer onder zijn gezag te krijgen. Dat levert een spannend kat- en muisspel op waarbij je echt hoopt dat ze uit de handen van hun oom weten te blijven. Saillant detail is dat elke voogd die Violet, Klaus en Sunny een warm thuis zou kunnen bieden ook nog eens op mysterieuze wijze om het leven komt. Echt hartverscheurend! Wat de film zo leuk maakt, is dat het geen zoetsappig happy ending heeft. Dat voelt onwijs tegennatuurlijk wanneer het om een kinderfilm gaat. Maar dat maakt het dus ook gewoon verknipt leuk. Een open einde had het ook. Daarom leende het zich prima voor een miniserie.

A-series-of-unfortunate-events_Netflix_GoodGirlsCompany

A series of unfortunate events op Netflix

A series of unfortunate events borduurt voort op de film zoals je hem al kent, maar gaat ook verder. Officieel is het namelijk een boekenreeks. Kortom genoeg mogelijkheden om het hele verhaal op te knippen in kleine delen van 45 minuten. Zoals ook bij de film word je in de titelsong al gewaarschuwd dat je beter iets plezierigs kan gaan kijken omdat het een naar verhaal is. Er zijn acht afleveringen die telkens zijn opgedeeld in een deel 1 en deel 2. De titelsong verandert per serie van 2 afleveringen. Zowel de beelden die je ziet als het liedje zelf dat alvast kleine hints geeft over wat je te wachten staat. Dat viel me ook pas op na een tijdje hoor. In het begin lette ik er niet op.

WWJD?

De bekende hoofdrollen blijven hetzelfde als in de film. Dat Violet, Klaus, Poe en Rechter Strauss op de acteurs van de film lijken, zorgt voor een stukje herkenbaarheid. Maar de rol van graaf Olaf wordt dit keer door Neill Patrick Harris gespeeld en niet door Jim Carrey.

Okay ik zal eerlijk zijn. Neil Patrick Harris doet het niet slecht maar ik mis Jim Carrey.Die durfde zichzelf zo stervensbelachelijk te maken in deze rol. Bij de extravagantie van Carey voelt het alsof Patrick Harris zich inhoudt. Een slechterik speelt, terwijl je er bij Carrey van overtuigd bent dat hij echt slecht is en daar immens van geniet (en wij stiekem ook wel een beetje). Snap je? Ik weet dat het een gevoelskwestie is maar toch kon ik soms niet de gedachte van mij afschudden; What Would Jim (Carrey) Do?

A-series-of-unfortunate-events-Netflix_GoodGirlsCompany

Review

Toch is A series of unfortunate events leuk om naar te kijken. Het blijft trouw aan de originele film en daar houd ik wel van. Het ademt precies diezelfde naargeestige sfeer uit waardoor je je op den duur onbehagelijk voelt. Ook is hij het alleen al waard om te kijken vanwege de taalgrappen. Klaus die het woord titulair gebruikt. Graaf Olaf die opmerkt dat een jongen van zijn leeftijd geen woorden in de mond moet nemen die beginnen met een tiet-klank. Echt hilarisch. Of je ziet graaf Olaf waarschuwen dat wanneer de zandloper leeg is hun tijd op is. En niet zo gek veel later weer terug komt omdat al het zand op is en dan droog opmerkt dat ze hem nog een aantal keer moeten overzetten, hij het ding online gekocht heeft dus dat altijd maar afwachten is.

Leuk vermaak

Natuurlijk is A series of unfortunate events leuk vermaak. Maar ook de klacht tegen volwassenen komt duidelijk naar voren. Volwassenen die zo druk bezig zijn met hun eigen leven zoals Poe. Grof zijn en niet tactisch in wat ze zeggen. Volwassenen die de neiging hebben om naar kinderen toe telkens alles uit te leggen, terwijl een kind het woord allang kent en dus niet naar kinderen luisteren. Volwassenen die beslissingen voor kinderen nemen zonder dat dit nu per se de goede zijn. Volwassenen die koppig zijn en niet leren van hun fouten.

De ironie van A series of unfortunate events

De ironie van A series of unfortunate events is dat er suikerzoete liedjes afgespeeld kunnen worden met een verdrietige naargeestige tekst. En als je geen aandacht zou besteden aan de woorden zou je denken dat het een mooi vrolijk liedje is. De veilige havens bevatten zoveel kleur dat ze schril afsteken tegen de grijze ellende. Elk kleine sprankje hoop wordt continu gedoofd. Je wordt er wel voor gewaarschuwd maar A series of unfortunate events laat je uiteindelijk achter met een onbehaaglijk gevoel. Blijkbaar is er een maximum aan gelukkige zeepbellen die je uit elkaar wilt zien spatten voordat je het gevoel hebt weg te willen kijken. En daar gaat het dus om… .

Vind jij het ongemakkelijk als een film geen happy ending heeft?

Liefs Josan

Volg jij mij ook al via Google+Bloglovin’Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?

  • Reply
    Jacqueline
    14 januari 2017 at 16:18

    Nou moe. Nu wil ik ook Netflix. 🙁

    • Reply
      Josan
      14 januari 2017 at 16:35

      Je kan ook eerst een proefmaand nemen he? #tip

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

[instagram-feed feed=2]