Ik ben al ruim 6 ½ jaar uit de luiers. In moederjaren is dat een eeuwigheid. Zo’n moment waarop veel vrouwen definitief hebben besloten dat ze niet anders meer willen. Jongste van je gezin zindelijk? Hang de vlag uit want vanaf nu heb je tijd voor jezelf!
Maar zoals mijn eigen moeder zou zeggen moest ik altijd alles net weer een beetje anders doen. Vandaar dat ik sinds midden mei weer volop in de luiers zit. Met volop bedoel ik ook echt volop. Inclusief momenten waarop je gestraft wordt omdat je die clipjes van een luier niet goed vastgemaakt hebt en de luier met poepinhoud van dat babylijfje naar beneden glijdt. Het moment dat babylief zo’n spuitluier produceert waarbij lichaamssappen aan de zijkanten eruit lekken. Natuurlijk op een van de weinige leuke jurkjes die je wél past. Ook heb ik al een keer per ongeluk in zo’n poepluiers gegrepen.
Ik hoor je denken: waarom doe je dat jezelf aan? Nou dat vraag ik mij zelf ook wel eens af. En ik vraag mij af: hoe kon ik dat nu zijn vergeten? In dit blog beschrijf ik 7 Oh ja-momentjes met een baby. Misschien (h) erken je ze wel.
Dat moeders zo rooskleurig praten over hun baby komt waarschijnlijk gewoon omdat we de helft vergeten. Dat begint al in de zwangerschap. Dan heet het zwangerschapsdementie. Wanneer je net zoals ik je daar met al kracht tegen verzet hebt, ga je de periode na de bevalling wel voor de bijl. Vandaar dat je je sommige dingen ook gewoon echt niet meer kan herinneren. Totdat je er middenin zit en het te laat is. Dan heb je opeens van die oh ja-momentjes.
- Mini verhuizing. Als ik 3 weken geleden er lekker spontaan op uit wilde kon ik dat gewoon doen. Beide dochters mee? Check. Voor de aardigheid was het fijn als ze ook even geplast hadden, maar zo niet dan kon dat ook nog wel op locatie of onderweg.Maar dat was 3 weken geleden. Nu neem ik een Maxi-Cosi , kinderwagenbak, onderstel van een kinderwagen, draagdoek voor als baby het liggen zat is, fopspenen, knuffeltje, zoogkompressen, luiertas met billendoekjes, schone luiers, reserve kleding, zalf, zakjes met geur zodat ik stinkluiers discreet kan weggegooien mee. Ja we hebben een nieuwe, (lees grotere) auto nodig omdat het kleinste gezinslid de meeste ruimte in de auto nodig heeft. Het strategisch inpakken van alle spullen kost meer tijd/ En over spontaniteit nog maar te zwijgen. Vanaf nu is uitgaan een geplande bezigheid. En daar moet ik nog steeds aan wennen.
- Eat, sleep, cry repeat. Het leven van een baby is ideaal. Beetje drinken, boeren, slapen en dat de hele dag door telkens opnieuw herhalen. Ik weet dit is te simplistisch weergegeven. Onderwijl nemen ze allerlei indrukken in zich op, leren ze, groeien ze als kool. Maar toch….als je volwassen bent en je doet hetzelfde zou niemand zeggen dat je heel druk bezig bent. Zo jammer dat je je amper wat kan herinneren van de fase waarbij je hiermee wegkomt en iedereen je ook nog super schattig vond terwijl je dat deed.
- Losse eindjes. Een blogje typen? Over de dag heen begin ik er een aantal keren aan. Maar na een paar regels moet ik het weer afbreken. Typ, typ, tijd voor voeden. Typ, typ tijd voor een badje, lunch nog een voeding. Wat vliegt de tijd de andere meiden moet ik ook al weer uit school halen. Ja, mijn bloggen komt echt in een paar zinnen. Soms wors ik er helemaal gek van dat ik overal losse eindjes op papier heb staan. Wil ik het opgeven. Maar ja, het nuchtere deel van mij, weet ook dat dit een fase is. Ooit slaapt ze gewoon een heel lang stuk. Kan ze zich zelf goed vermaken, geef ik geen borstvoeding meer en neem ik een schoonmaakster zodat ik ook minder in het huishouden hoef te doen. Tot die tijd, knoop ik alle eindjes gewoon samen tot een rode draad. Hopelijk ontstaan door die rode draadjes een samenhangend geheel en een blogje.
- Lichte slapers. Baby’s zijn lichte slapers. Of in elk geval die van mij. Heb ik haar net in slaap gewiegd in mijn armen, zodra ze ook maar het matrasje van haar wieg aanraakt…BOE gaan die oogjes weer open. Terwijl je je adem inhoudt en je hart sneller slaat, weet je dat dit een kansloze strijd is. Baby’s ruiken angst. Even is er dat moment van stilte waarop je kan besluiten weg te rennen. Maar als aan de grond genageld blijf je staan kijken. En als er dan geluid uit dat lijfje komt, klinkt het hard. Het voelt net zoals bij Monopoly dat je terug moet naar start en niet over de Finish mag om je extra geld te incasseren.
- Ninja skills. Wat ik in de afgelopen jaren was vergeten, is dat ik awesome ninja skills heb. Jij dacht flexibel te zijn omdat je op yoga zit? Ik ben net zo bendy en stretchy als jij. Nou ja wel als mijn baby slaapt. Dan kruip, sluip en werk ik mij in allerlei rare bochten en kronkels. Zowel bij het binnenkomen als verlaten van de ruimte waar mijn baby ligt te slapen. Vervloekt is elke krakende houten vloerplank, botje of bedframe. Met het verstrijken van de weken weet ik steeds beter wat de beste kraakvrije route is op weg de slaapkamer uit en vice versa. Leg ik mijn dekbed al zo neer dat ik na een ninja duik mijn bed in, in een soepele beweging de dekens over mij heen kan trekken met een minimaal geritsel. Het kost even trainen, maar aan mijn ninja skills ga ik de komende maanden veel plezier beleven.
- Ik kan niet tegen baby gehuil. De eerste keer dat ik mijn dochter hoorde huilen, was dat een geruststelling. Zo vlak na de bevalling, wil je toch even weten of je kind het ‘doet’. Ook in de uren er na vond ik haar huiltje schattig. Naast mij lag een moeder met een kindje van ruim 4,5 kilo. Daar kwam pas geluid uit in vergeleken bij het zachte schattige babyhuiltje van mijn kleintje. Maar nu 3 weken later, kan ik er weinig schattigs aan ontdekken. Vooral niet wanneer het middenin de nacht is. Wel kan ik soms zeggend at het gehuil driftig klinkt. Vooral wanneer ze honger heeft. Dan laat ze zich ook niet neppen door een speen maar vindt met gemak de juiste toonhoogte om mij te laten weten dat ze eten verwacht. Zodra mijn baby huilt, voel ik de drang dat ik daar iets mee moet. Een tevreden, lachende baby is leuker dan eentje die de hele tijd huilt. Dat werkt toch een beetje op je zenuwen.
- Zucht, smelt. Als je bovenstaande leest kan ik me voorstellen dat je je afvraagt; waarom zijn baby’s überhaupt leuk? Nou wel hierom; het zijn je eigen genen en bloed. Dat maakt ze geweldig. En natuurlijk omdat je smelt bij elk lachstuipjes. Je verliefd zit te kijken naar het eerste echte lachje, je een en al euforie bent zodra ze een geluidje maken. Het super grappig is om die donkere haartjes strak te kammen in een miniatuur dictatorkapseltje. Je bovendien weet dat er een fase komt waarin je straks raar kan doen en je baby je allergrootste fan is. En dat lachen om jou zo aanstekelijk werkt dat je zelf ook weer in een deuk ligt om de lach van je baby.
6 Comments
sunny mama
16 juni 2015 at 11:45Voor een pas weer nieuwe moeder wier tijd gefragmenteerd wordt door omstandigheden, heb je toch echt wel een top blog post weten te publiceren. Petje af, daarvoor!
Ik vind het een top post omdat het allemaal zo herkenbaar is. Ik heb maar een kind en dat wordt over een aantal maanden 20, maar ik weet nog wel dat je geen eigen leven meer hebt en eigenlijk uitsluitend in functie van je baby’tje leeft.
Twintig jaar geleden had ik nog voldoende energie om mijn dag een beetje ‘op te rekken’, zodat ik ook mijn eigen dingetjes nog kon doen, maar daar zou ik nu absoluut de puf niet meer voor kunnen vinden.
Als ik terugdenk aan mijn dochters babytijd, dan is dat met weemoed en herinner ik me ook alleen de mooie momenten. Maar, ergens weet ik ook nog wel dat ik het een heel zware tijd vond.
Vlijtig Liesje
16 juni 2015 at 11:27Grappig hoe je je dan ineens al die dingen weer herinnerd. En dat het het allemaal waard is.
Tewa
15 juni 2015 at 20:32Hahha ja de punten herken ik allemaal,
Die enorme luiertas waar alles voor de-just-in-case inzit hahahh! En ik noem uitslapen tegenwoordig slapen tot 8:00! erg he hahah
Tamara
15 juni 2015 at 19:56Nou je slaat de spijker op zijn kop hoor! Dit is allemaal zooooo ontzettend herkenbaar!! Vooral ik me dus nu even voorgenomen had een blogje te schrijven, maar ik een baby had die verschoond moest worden. Nouja dan ook maar voeden, zucht.. Broek weer vol.. Maar je krijgt er zooooveel voor terug!! Haha
Sylvie
15 juni 2015 at 17:02Hahaha zo waar! Inderdaad, met zo min mogelijk geritsel in bed gaan liggen, heel herkenbaar!!
Josan
15 juni 2015 at 18:01Haha fijn dat ik niet de enige ben die dit soort gedrag vertoont