Als ouders zijn we trots op onze kinderen. Oh, wat zijn ze toch bijzonder! Op zijn minst hoogbegaafd. We raken niet uitgepraat over ze. Dat we trots zijn, mag de hele wereld weten. Met de geboorte van ons kroost is deze wereld een wereldburger rijker. Het zou zomaar kunnen zijn dat ons tandeloze brabbelende mensje later als het groot is de oplossing gaat verzinnen voor sjoemelsoftware!
Hoewel mijn kinderen best wel intelligent zijn, heb ik toch ook best momenten waarop ik me afvraag of ze het ‘ goed wies’ kapot hebben. In de afgelopen 9 jaar dat ik mijn moeder mag noemen, maakte ik verschillende momenten mee waarop ik mij dood schaamde. Kinderen en dronkaards vertellen de waarheid. Lees, lach of huiver mee terwijl ik je loods door mijn 10 momenten waarop ik mij dood schaamde voor mijn kinderen.
Inhoud van dit blog
Mama niet stelen, mama niet stelen!
Ik haat commerciële kindercartoonfiguren. Voor Dora maakte ik een uitzondering. “Dan leren ze ook Engels”, suste ik mijn geweten. Ik zag te laat welke invloed dit tekenfilmpje op mijn kinderen heeft. Vooral Swieber de stelende vos. Onder luidkeels blèren: “Swieber niet stelen, swieber niet stelen, SWIEBER NIET STELEN!!!”, kan je voorkomen dat hij de hele boel bij mekaar jat. Deze 3 woorden zijn voldoende om het kleptomane vosje te laten verdwijnen. Beetje jammer dat het woord Swieber verruilde werd door mama. “Mama niet stelen!” bekt net wat minder lekker uit de mond van 2 kinderen.
De man in de glimmende legging
De slogan ” Vier op een rij kassa er bij”, geldt nog niet zo lang. Ik vermoed dat men dit heeft ingevoerd door mijn kinderen. Ooit stond ik in een lange rij bij de kassa. Nog 1 wachtende voor ons. Het was mij gelukt om het gedram om het snoep te omzeilen. Kwestie van afrekenen, boodschappen inladen en dan vlug de winkel uit op weg naar huis. In gedachten verzonken, dacht ik aan wat we thuis zouden eten. Bruut werd ik uit mijn gemijmer verstoord door mijn 2 jarige dochter. “KIJK ES MAMMIE!”. Ze wees naar een meneer die enkele plekken achter ons stond. “DIE MENEER HEEFT EEN MOOIE LEGGING AAN. HIJ GLIMT HELEMAAL!” Vol ontzetting keek ik van mijn dochter naar de persoon. De meneer in kwestie droeg natuurlijk helemaal geen legging. Hij was nogal heel stevig en droeg een trainingsbroek van glansstof die zo strak om zijn benen zat dat je er niet meer het oorspronkelijke design van het kledingstuk in herkende.
De groene string
Bijna alle kleine meisjes gaan door de prinsessenfase. Hoe rozer, hoe beter. Mijn dochter heeft een hele lange tijd van de kleur groen gehouden. Ooit had ik het idee dat ik wel even bij de H&M ondergoed natuurlijk uiterst functioneel kon kopen. Maar mijn dochter zag dat anders en pakte een ordinair gevalletje groen satijnen string van de tafel. Keek er naar en concludeerde net iets te luid “Als ik later groot ben, wil ik ook wel zo’n mooi groen onderbroekje”. Die gezichten van omstanders…we zijn maar snel de winkel uitgelopen. Sindsdien koop ik nooit meer functionele ondergoed waar mijn kinderen bij zijn.
De hond met de roze piemel
“Als ze het niet van mij horen, dan wel van vriendjes of vriendinnetjes. Of ze lezen het op een muur”, zei ik altijd dus wisten mijn kinderen al vrij vroeg hoe alles heette. Prima! Totdat we ooit middenin een drukke winkelstraat stonden. Daar stond een man met een hond. En onder die hond hing zijn plasser piemel. Dit kon je niet ontgaan. Naïef dacht ik: “Dochter ziet het het waarschijnlijk niet”. “MAMMIE, KIJK EENS DIE HOND HEEFT EEN HELE GROTE ROZE PIEMEL. KIJK NOU ES. WAAROM WIL JE NIET KIJKEN?!!!”
Ik kon door de grond zakken. Negeren leek me het beste. Maar dochter liet zich niet afschepen en stond erop dat ik even een geïnteresseerde blik opzij zou werpen. Maar dat wilde ik niet. Vooral niet toen de eigenaar zich er ook nog mee begon te bemoeien. Een paar gouden tanden grijnsden mij tegemoet en ik hoorde “Mot het mevrouwtje niet effe kaiken?!” Ik trok mijn dochter de winkel in. We hoefden er niks te kopen, maar ik bleef daar totdat de hond met zijn piemel eigenaar weg was.
Wat is het hier een zooitje!
Op tweejarige leeftijd kon dochter al goed praten. Hierdoor kon ze al vrij jong met volwassenen communiceren. Ook met onze voormalige buren. Deze hadden geen meisjes maar alleen zonen. Onze buurvrouw vond dat jammer dus werd ze met open armen ontvangen. Prachtig vond ze het. “Ik ga even gezellig met de buurvrouw kletsen hoor, maar jij mag wel hier blijven”, stelde ze mij dan gerust en huppelde vrolijk de poort uit op weg naar de buren.
Ik riep dan altijd over de schutting dat als ze haar gebabbel irritant vonden, ze haar gerust weer terug mochten sturen. Maar dat gebeurde nooit dus kletste ze honderduit. Zo ook toen de buren bezig waren met een renovatie van tuin en huis. “Tjonge jonge wat is het hier een zooitje!”, hoorde ik haar afkeurend zeggen. Gelukkig was ik in mijn eigen tuin. Ik liep op mijn tenen naar binnen, trok de deur dicht en deed ik net alsof ik niks gehoord had.
Mam, kijk eens wat een dikke mevrouw!
Ik stond al boodschappen in te pakken en hoefde alleen nog te betalen. Dochterlief stond de mensen in de winkel te bekijken. Zoals dat met kinderen gaat, vallen natuurlijk alleen de bijzonderheden op. Toen ik een zeer forse mevrouw in het vizier kreeg, hield ik mijn hart vast. Nog sneller propte ik alle boodschappen in mijn tas. Hoopte dat dochter haar niet had gezien. Te laat!
Als in slow motion zag ik haar ogen groter worden, de pupillen wijder en die mond steeds verder open gaan. In mijn oren oorverdovend hard klonk het “MAAAAAAAM, KIJK EENS WAT EEM DIKKE MEVROUWWWWWW!!!!!” Echt ik ging dood. Ik ging dood!
De man in de jurk
In andere culturen kennen ze andere kledinggewoontes voor mannen. Dat ontdekten mijn dochters. Luidkeels discussiërend waren ze van mening dat de man met lang krulhaar een vrouw moest zijn. Maar ja, dat was lastig want hij had een baard. Dus al snel stapten ze van dat idee af. We waren hem nog geen 2 stappen gepasseerd of een van mijn dochters zij net iets te hard “Nee joh, het is een man in een jurk!”
De buurman met zijn tepels
Mannen en vrouwen verschillen anatomisch gezien een beetje van elkaar. Dus toen de buurman ons met ontbloot bovenlijf passeerde in het trappenhuis riep dat de nodige reacties op. “Mama, moet je kijken! Dat was de buurman met zijn blote tepels!” De man zelf was gelukkig al buiten toen ze dit zeiden.
Dus wat deed ik? Ik probeerde het gesprek meteen een andere richting in te sturen. Helaas het mocht niet baten. In het slakkentempo dat wij liepen, haalde onze buurman ons in. Weer klonk de eerder genoemde kreet. Alleen nu net iets harder.
Ik. Wilde. Niet. Kijken. Daardoor gingen kinderen nog harder roepen. Net toen ik dacht dat het niet erger kon, ging de buurman hun geroep na-apen. Ik wist niet hoe snel ik 2 armen moest grijpen en met zeer grote passen richting onze voordeur moest lopen. Sleutel omdraaien en ze naar binnen duwen.
Jij eet ALTIJD ons snoep op!
Snoepen met kinderen? Hoe dan?! Zodra ik een zak opentrek, staan ze naast mij. “Wat eet jij?! Wat heb jij daar? Hoe komt het dat jij naar snoepjes ruikt?”
Echt, Crime Scene Investigation is er niks bij. Dus om het goede voorbeeld te geven snoep ik niet niet overdag. Ik onderwerp mijzelf niet aan een kruisverhoor als ik gewoon na bedtijd of wanneer ze bij hun veder zijn, ongestoord kan snoepen. Meestal gaat het goed. Behalve als ik vergeet hun zak snoep te vervangen door een nieuwe. Beloften als “Dan ga je morgen mee boodschappen halen en krijg je een nieuwe”, mogen niet helpen. Dan staan ze met zijn tweeën op de snoepafdeling van onze plaatselijke supermarkt. Dankbaar? Nee hoor. “JIJ EET ALTIJD ONS SNOEP OP!” Dan zie je omstanders kijken van Loedermoeder…”
Ik ben geen bofkontje!
Sommige ouders twijfelen er aan of hun kind in het goede lichaam is geboren. Ik niet. Vanaf het moment dat mijn dochter wist dat ze een meisje was, leed ze aan het special snow flake syndrome. Toen ik iets voor mijn dochter kocht, maakte de kassière de fout op te merken dat mijn dochter een bofkontje was. Dat schoot mijn 3 jarige peuterpuber in het verkeerde keelgat.
Luidkeels blèrend en hoogst verontwaardigd schreeuwde ze “Ik BEN GEEN BOFKONTJE. IK BEN EEN MEISJE!!!” De hele weg naar huis heeft ze van verontwaardiging lopen snikken. Trauma, diep trauma… .
Uit 9 jaar moederschap zijn dit de mijn meest gênante momenten. Destijds schaamde ik mij dood. Nu kan ik er wel om lachen samen met mijn dochters. Wat zijn jouw meest gênante momenten met je kinderen?
Volg je mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter, Instagram, Facebook of YouTube?
13 Comments
Yvonne
26 juni 2017 at 17:31Meest gênant: de nieuwe buurvrouw kwam kennismaken en ik bood haar een kopje koffie aan. Onze jongste zoon bekijkt haar eens goed en uit zijn tenen kwam de opmerking: ‘Wat ben jij dik!’. Voordat ik iets kon zeggen antwoordde de buurvrouw: ‘Ja hé!’.
Josan
26 juni 2017 at 22:04Hahahah AUWWWWW! Maar wel gaaf dat ze zo goed reageerde!
Lianne
22 januari 2016 at 16:42Wat kan je dit machtig mooi vertellen. Ik ben bij alle 10 momenten in de lach geschoten :). Zelf heb ik nog geen kinderen, maar wel genoeg kinderen om mij heen om mij zo af en toe te schamen. 😀
Ann Ages Gracefully
22 januari 2016 at 13:10hahha ik heb er ook 1 hoor. Na lang gemopper dat mijn zoon toch echt wel zelf kon lopen en niet meer in de buggy hoeft te worden rondgereden (hij was nogal lekker lui en liet zich graag rondrijden) tegen mij; Kijk die meneer mag toch ook zitten (man in rolstoel) (en vooral ook heel hard en wijzen) en ik moet lopen van jou…..schaam schaam 🙂
Josan
22 januari 2016 at 14:30Hahaha geweldig 🙂
Nicole Orriëns
22 januari 2016 at 10:45LOL! Wat een leuke lijst. Vooral dat ‘mama niet stelen’ vind ik grappig.
Liess
22 januari 2016 at 10:44Heerlijk geschreven en heb toch wel even zitten lachen.
Mijn dochter heeft wel eens het zwarte pieten gebeuren aangehaald bij een zwarte man…. woops
Nicole @ Everyday-Life.nl
22 januari 2016 at 10:25hahaha wat een heerlijke blog!!! Ons zoontje is (gelukkig) nog te klein voor dit soort capriolen. Maar ik kan me nog een voorval herinneren met mijn neefje. Die riep een keer op een strand (over een topless vrouw): KIJK MAMA WAT EEN ENORME BORSTEN HEEFT DIE MEVROUW. ZE HANGEN HELEMAAL! ………………. Oops.
ilse
21 januari 2016 at 22:54geweldig!!!! 🙂
Marushi
21 januari 2016 at 18:55Hahaha wat een heerlijk artikel! Als buitenstaander zou ik hier er kapot hard om lachen ars ik erbij was geweest. Maar ik snap dat je als moeder dan wel door de grond kan zakken haha. -x-
Angela
21 januari 2016 at 17:40Haha, ik heb dan nog geen kinderen maar door mijn stage heb ik ook genoeg gehoord. Wat kon ik hier om lachen!
Ik had eens een ontstoken oog, maar ik moest naar stage (lesgeven in groep 4). Jongen B vond mij er er echt niet uitzien zonder make-up, heel erg lelijk. Normaal ben ik veel mooier! Toen ik zei; “ik zeg toch ook niet dat jouw haar stom zit vandaag?”, had hij niks meer te zeggen. Ik kon er wel om lachen, ze zijn zo eerlijk!
volgmama
21 januari 2016 at 17:25Haha geweldig sommige uitspraken! En strings kun je ook al in de wat grotere kindermaten krijgen volgens mij. Tegenwoordig lopen meisjes van 10-12 jaar al in strings haha. Is toch mooi mama?
Mariska
21 januari 2016 at 17:10Hahaha, heb hier veel om kunnen lachen! Kinderen nemen geen blad voor de mond. Achteraf kun je hier ook wel om lachen 😀 Zo hebben we allemaal als kind zijnde onze momentjes gehad, toch? Hilarisch dat de buurman ook nog eens mee ging doen, haha.