Persoonlijk

zwangerschap en sikkelziekte

20 februari 2015

Tijdens de zwangerschap van miss G werd de diagnose gesteld: sikkelcelziekte. Ik was 22 jaar oud geworden zonder mij van deze tikkende tijdbom bewust te zijn. Daar was ook geen reden voor. Ik was altijd gezond en had nergens last van.
Maar een van de vele momenten dat ik tijdens mijn zwangerschap moest bloedprikken onthulde iets anders. Er was iets raars aan de hand. Mijn optie voor een thuisbevalling werd omgezet naar een verplichte ziekenhuisbevalling. Men nam het heel serieus. Hoe meer de uitgerekende datum inzicht kwam, hoe meer het me duidelijk werd waarom. Mijn bloed transporteert te weinig zuurstof. Men vreesde dat mijn ongeboren baby misschien niet in staat was zelf te ademen en een zuurstoftekort zou oplopen. Als voorzorgsmaatregel stond er heel wat medisch personeel bij mijn bed tijdens de bevalling.

Ik leerde voor het eerst dat ik sikkelcelziekte heb ook wel sikkelcelanemie genoemd. Daarbij heb ik ook chronische bloedarmoede. Twee bloedziektes die zwanger zijn een uitdaging maken.

Gelukkig ging de bevalling van miss G. heel goed. Alle noodscenario’s bleken voor niks te zijn. Ze was kerngezond en ik zo zonder baby in mijn buik ook weer. Daarmee verdween de sikkelcelanemie ook een beetje naar de achtergrond. Een verplicht bezoek aan de internist leverde ook niet meer nieuwe informatie op. Tot dan toe had ik er nooit last van gehad. Waarschijnlijk leed ik aan een milde vorm en zouden er geen noemenswaardige incidenten plaatsvinden.

Zwangerschap en sikkelcelziekte

Bij de zwangerschap van miss B. nam ik natuurlijk geen enkel risico. Uitgebreid vertelde ik mijn verloskundige over mijn status. Liet correspondentie van voormalige doctoren en internist lezen. Het zou mij niet nog een keer overkomen dat ik in de laatste paar weken voor de bevalling halsoverkop van alles moest. Als routinecontrole ging ik ook nog langs de gynaecoloog. Niks aan de hand! Totdat enkele weken voor de bevalling hetzelfde paniekerige gedoe opnieuw begon. Ik baalde enorm omdat ik er vanuit was gegaan dat tijdige informatievoorziening veel onnodig gedoe zou voorkomen. Maar helaas niets bleek minder waar. Men vond mijn sikkelcelanemie reuze interessant. Diverse artsen informeerden gretig of ik wel eens een sikkelcelcrisis had gehad. Iets wat mij totaal niks zei. Bovendien vond men het ook niet nodig om dit fenomeen nader aan mij uit te leggen. Gelukkig bleek ook miss B. kerngezond en verliep de bevalling zoals het moest. Ik was blij want zodra ik uit het zicht van verloskundige,  huisarts en gynaecoloog was, was mijn sikkelcel niet meer belangrijk.

Zoveel medici, zoveel meningen

Tijdens deze derde zwangerschap heb ik weer extra informatie gegeven over mijn situatie. Ik weet al dat het geen thuisbevalling wordt. En inmiddels heb ik ook heb ik al weer een gynaecoloog gezien. Na al die jaren heeft men in de Provincie Gelderland bepaalde regels en procedures rondom risicovolle zwangerschappen en bevallingen.
Toch ervaar ik in de dagelijkse praktijk dat de ideeën van verloskundigen, huisarts en gynaecoloog erg uit elkaar liggen. Zo vindt de een dat ik extra ijzer moet slikken om mijn ijzervoorraad op peil te houden. De ander twijfelt of mijn lichaam überhaupt wel in staat is om ijzer uit voedingsmiddelen op te nemen. Ook blijkt het feit dat ik nog nooit een sikkelcelcrisis heb gehad geen garantie te zijn voor dat ik dit nooit zal krijgen. En ook het idee dat mijn kinderen het niet hebben omdat hun vader blank is, blijkt onjuist. Dat moet altijd onderzocht worden. Door de hielprik probeert men dit uit te sluiten.

Kunstmatig ijzer opkrikken

Momenteel is mijn hemoglobine dramatisch laag. Uitgebreidere controle van mijn ijzervoorraad toonde aan dat deze ook te laag is. Paniek bij de specialisten! Tot op heden heeft de baby nergens last van, maar rond week 30 wordt ze opeens afhankelijk van mijn ijzervoorraad. Ook gaat zuurstoftransport via mijn bloed meer en meer een rol spelen. Om dat goed te laten verlopen heeft mijn bloed ijzer nodig. Laat de aanmaak hiervan nu net even een probleem zijn. Vandaar dat men nu heel kunstmatig probeert de komende weken het ijzergehalte in mijn bloed op te krikken. En als dat niet lukt? Dan kan een bloedtransfusie nog uitkomst bieden, maar eerlijk gezegd zit ik daar niet zo op te wachten. Voorlopig ben ik nog enkele weken overgeleverd aan de grillen van de medici. Braaf slik ik mijn medicijnen. Laat regelmatig bloedprikken. En Stiekem tel ik de weken af tot het moment waarop baby nummer 3 is geboren en ik mijn sikkelcelziekte weer naar de achtergrond kan laten verdwijnen.

bron:

    Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

    [instagram-feed feed=2]