Schoolkind

Waarom mijn schooldagen zwaarder zijn dan die van mijn kinderen

24 september 2015
Waarom mijn schooldagen zwaarder zijn dan die van mijn kinderen

Dochterlief was in tranen. Op school werken ze met een tablet en zij had er ook een gekregen. In de kleur roze. Hoe durfden ze! Sinds het bekend is dat ze na de zomervakantie na groep 4 zou overgaan, was dit hetgeen waar ze het meest naar uit zag. En nu hadden ze het helemaal verpest! Dit kwam niet meer goed. In een poging om mij in te leven in mijn dochters lijden, gebruikte ik mijn eerste daaropvolgende vrije woensdag om het onding met eigen ogen te bekijken. Inderdaad…het ding was roze. Dat wil zeggen het beschermhoesje. Het apparaat zelf was gewoon zwart…  .

Maar mijn dochter heeft het zwaar. Erg zwaar. En zoals mijn oudste dochter zou zeggen: “Hier kun je gewoon dus een trauma van krijgen.” Kinderen van tegenwoordig zijn niks gewend. Mijn schooldagen waren pas zwaar en in dit blog leg ik je uit waarom.

Waarom mijn schooldagen zwaarder zijn dan die van mijn kinderen

Geen digibord

Digiborden, zijn haast niet meer weg te denken van school. Het is een schoolbord en digitaal scherm ineen. Wat ik er zo van begrijp, wordt de les erop geschreven en kijken ze er ook gerust Schooltv op. Waar wij vroeger op een gammel schooltelevisietje de afleveringen van dit programma keken, hebben ze in mijn dochters klas een groot scherm. Inderdaad, iedereen kan het zien en horen. Dat dan weer wel. Maar de charme van een klasgenootje die met zijn horloge de tv uit kon zetten en een leraar die in paniek naar de conciërge holde omdat het ding zo raar deed, zal mijn dochter nooit kennen. Ha!

Er bestond geen Wikipedia, Google of scanner

Waar mijn dochter dit jaar haar eerste spreekbeurt gaf en ik dus tijdens mijn kraamweek een PowerPoint in elkaar flanste en haar coachte, had je dat vroeger dus niet. Een van mijn eerste spreekbeurten ging over dolfijnen. De informatie hierover schreef ik gewoon op. Dan liet je ruimte vrij waar je vervolgens plaatjes plakte die je uit boeken gekopieerd had. Wanneer je dit dan ook weer kopieerde, zag het er netjes uit. Een spreekbeurt of werkstuk, koste toen nog echt bloed zweet en tranen. En ja net zoals de huidige jeugd, begon je er het liefst zo laat mogelijk mee. Maar waar je tegenwoordig gewoon na een nachtje doorbuffelen en surfen op het net wel iets aardigs in elkaar geflanst hebt, kon je dat vroeger wel vergeten.

Aan elkaar schrijven

Ja, in sommige landen gaan er stemmen op om kinderen dus niet meer te leren schrijven omdat ze alles toch alleen maar met computers doen. Kunnen ze daarmee overweg dan redden ze zichzelf wel. Vroeger dacht men daar anders over. Vele uren werden verspild waarbij je leerde om aan elkaar te schrijven. Niet dat ik daar tegenwoordig nog iets mee doe. Of dat mijn handschrift lijkt op wat ik geleerd heb. Het moest netjes. Op het lijntje met een vulpen.

Schrijven met een vulpen

Wat haatte ik die ondingen, maar een balpen was niet goed voor je handschrift. Die blauwe vingers moest je maar voor lief nemen. En hoe je je handen ook waste, het ging er niet af. Zo irritant om dan bijvoorbeeld een geschilde appel met blauwe vlekken te eten. Maar tegen appels met groene of rode vlekken had ik niks. Bij mij op school mocht je namelijk met deze kleuren schrijven als je tijdens dictee alles goed had gedaan.

Fluor spoelen

Eens in de zoveel tijd kwam er zo’n schooltandarts en moest je met je hele klas fluor spoelen. In zo’n bekertje proberen het goedje zo lang mogelijk binnen te houden terwijl je klasgenoten en vriendinnen een voor een het loodje zag leggen. Op den duur was ik erg goed in liegen en zeggen dat ik dat niet hoefde.

Leraren hadden gelijk

Als je op school iets uithaalde kreeg je daar straf. En dat niet alleen, ook je ouders lieten je daarna wel merken dat ze niet blij waren met je acties. Het gezag van de leraar werd niet in twijfel getrokken. Ik was best een aardige leerling, maar wel zo eentje die hield van een geintje. Dat vertelde ik natuurlijk niet thuis. Wanneer mijn moeder mij vroeg hoe mijn schooldag was geweest antwoordde ik standaard met ‘goed’. Niets meer en niets minder. Maar oh wat kneep ik hem toch bij die 10 minpunten gesprekjes….

10 minuten gesprekken

Tegenwoordig zijn leraren geïrriteerd omdat veel ouders hier niet meer voor op komen dagen. Maar er was een tijd dat ouders die dingen serieus namen. En leraren ook dachten dat ze na 10 minuten bevriend waren met je ouders. Toen had men nog geen Facebook. Helaas voor mij had ik van die ouders die graag het braafste meisje van de klas als dochter wilden hebben. Niet dat ik ooit ben geschorst of dagelijks moest nablijven, maar…braaf was ik ook niet. Grappig daarentegen wel. Dat kon de ene leraar meer waarderen dan de ander.

Ouders kenden elkaar

Ik woonde niet eens in een klein dorp maar in een stadje. Maar volwassen personen in mijn omgeving, kenden mijn ouders en andersom. Klinkt fijn. Was het niet. Had ik iets in de klas uitgespookt en hoorde de moeder van Marietje dat, dan kon het zomaar zo zijn dat zij het nodig vond om mijn moeder daarvan op de hoogte te stellen. Mijn zusje en ik mochten al op vrij jonge leeftijd alleen naar school lopen. Tijdens deze tochten wees mijn zus ooit eens naar een stel krokussen. Of beter gezegd ze ging op een stel balken staan en wees in iemands tuin. Die seniore medelander vond het nodig om ons kinderen erop te wijzen dat we ze niet mochten plukken. Deden we ook niet,. En laat daar nu net iemand uit de straat voorbij komen die van toeten nog blazen wist, maar wel iets zag. Tegen de tijd dat wij thuiskwamen, wist mijn moeder het en had ik er een dagtaak aan om het verhaal wat er inmiddels was ontstaan te verduidelijken. Als jij dacht dat het ontkrachten van iets op Facebook vermoeiend is…

Gymen in je ondergoed

Ja, dat was de straf voor het vergeten van je gymkleding dat je in je ondergoed in de les mee moest doen. Op blote voeten. Iewwww als ik daar nu aan denk.

Zelf naar school lopen of fietsen

Niks veilig op de achterbank of in de gemotoriseerde bakfiets van je moeder. In weer en wind ging je zelf naar school. Al dan niet voorzien van oncharmante regenkleding. Vanwege de schoolgrootte en gebrek aan ruimte in de fietsenstalling was er afgesproken uit welke wijken kinderen op de fiets mochten komen. Wij woonden net op de grens. Dit betekende dat we ook wel konden lopen. Vond mijn moeder. Zo hadden andere kinderen die van verder kwamen, meer ruimte. Mijn dochters worden dagelijks netjes met de auto naar school gebracht. Niet omdat ze lui zijn, maar omdat school aan de andere kant van de stad is.

Kortom mijn schooldagen waren aanzienlijk zwaarder.

Ook leuk om te lezen

Liefs Josan

Volg jij mij ook al via Google+Bloglovin’Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?

Uitgelichte foto via Shutterstock

  • Reply
    Judith
    25 september 2015 at 00:29

    Grappig, mijn dochter zat op een moderne school en vond het vreselijk. Nu zit ze gewoon in de derde klas, schrijven ze met vulpen aan elkaar, hebben ze een oude tv, en komen alle ouders netjes op gesprek met trillende benen, want die juf is best imponerend!

  • Reply
    Saskia
    24 september 2015 at 22:45

    Haha Josan, ik vind dit eigenlijk wel een geniale blog. Het maakt weer even duidelijk hoe anders de dingen tegenwoordig zijn. Van de week las ik ergens dat ze ook al in kleuterklassen gaan beginnen met gebruik van de iPad. Ik moet daar toch een beetje aan wennen hoor haha.

  • Reply
    Nanouk
    24 september 2015 at 22:14

    Hihi de jeugd van tegenwoordig 😉 nou snap ik best wel dat dingen veranderen, en met de tijd meegaan is niet verkeerd maar waar ik me serieus een beetje zorgen om maak is het (mogelijk) afschaffen van leren met de hand te schrijven. Schrijven met de hand is namelijk heel goed voor de ontwikkeling, coördinatie en allemaal dingen die in de hersenen gebeuren. Ook is het goed voor het geheugen. Ik ga op zoek naar een school waar ze met de hand schrijven gewoon blijven stimuleren… Is die nog wel te vinden???

  • Reply
    sanne
    24 september 2015 at 21:52

    Zo herkenbaar. Voor een spreekbeurt ging ik altijd even naar de bib. Daar alles even opzoeken en noteren met de hand. 🙂

  • Reply
    Fabian
    24 september 2015 at 21:33

    Ben het helemaal met je eens. Ik heb dan niet alles mee gemaakt van wat je zei daar ben ik dan weer te jong voor, maar een paar dingen zoals het krijtbord heb ik nog mee gemaakt. Zelf wil ik ook wel weer eens terug naar het oude school systeem. Vroeger speelde je met blokken en lego in groep 1/2 nu inderdaad met een tablet. Ik zou wel eens het echte oude school mee willen maken, want wat ik er van hoor was het leuk, maar wel echt zwaar.

    Maar ik vond het leuk om te lezen. je schrijft naar mijn mening heel leuk . Ik kom zeker vaker terug

  • Reply
    Romy
    24 september 2015 at 21:25

    Ik zat je artikel te lezen en dacht hardop: ” Waaaat?! Geen schoolborden meer?” Ik denk dat ik er in blijf als ik voor de eerste keer een basisschool voor mijn dochter bezoek. Ik ga me er mentaal op voorbereiden.

    En ik was juist gek op schrijven met een vulpen, nog steeds trouwens.

  • Reply
    Jess
    24 september 2015 at 15:15

    Haha, de meeste kan ik mij bij aansluiten, maar turnen in ondergoed? Wij kregen afdankertjes, of uit de verloren voorwerpen mand, verschrikkelijk!
    Ik wist niet dat je met een bepaalde horloge , het smartbord kon afzetten. Waar ik als leerkracht mij het hardste aan stoor is nummer 6. Er gaat op het internet een cartoon rond daarover. Vroeger als je een slecht rapport had, kreeg het kind het thuis te horen. Als je nu een slecht rapport hebt, wordt je als leerkracht op de rooster gelegd.
    Waarschijnlijk tegen dat ons meisje naar school gaat, zal er nog zoveel meer veranderd zijn!

  • Reply
    Elisabeth
    24 september 2015 at 07:33

    Haha, je hebt helemaal gelijk, wij hadden het veel zwaarder. En onze ouders voor ons weer zwaarder dan wij, en hun ouders….

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

[instagram-feed feed=2]