Persoonlijk

Waarom bootvluchtelingen geen medeleven verdienen

21 april 2015

Een oud spreekwoord zegt: gedeelde smart is halve smart. Daarmee bedoelt men dat als je leed deelt met anderen zij met jouw kunnen meeleven. Hierdoor wordt jouw last en mogelijk leed minder. Als het om het delen van leed gaat, boffen we tegenwoordig maar. Dagelijks klein en groot leed kunnen we delen op Facebook, Twitter, Instagram en eventueel een blog. Zo kunnen vrienden, familie en zelfs onbekenden met ons meeleven. Troostende woorden van bemoediging spreken. Een foto met opbouwende tekst sturen. Iets, een klein gebaar om ons een hart onder de riem te stoppen. Iets van medeleven.

We kennen allemaal verdriet. Als mensen zijn we allemaal kwetsbaar. Velen van ons hebben gelukkig ook mogen ervaren dat sommige woorden helend werken. Wanneer je de kracht van woorden kent, is het schokkend om de reacties te lezen en horen op het nieuws dat 800 bootvluchtelingen afgelopen weekend op de Middellandse Zee verdronken. Voor hen geen waardig afscheid. En voor hun familie geen troostende woorden.

Toen ik in de afgelopen dagen de reacties op internet las, schrok ik van de kilte en harteloosheid die er vanuit ging. Dat er mensen zijn die bij het horen van zoveel verdronken vluchtelingen reageren met ‘Mooi zo’. Terwijl ik met mijn kinderen het journaal keek, schaamde ik mij. Toen de MH-17 uit de lucht geschoten werd, waren we als land geschokt. Wat buitenlandse kranten opviel was de waardige manier waarop wij Nederlanders met rouw en verdriet omgingen. In plaats van meteen ongenuanceerd spierballentaal te uiten of te schreeuwen, waren we stil. Een ramp van deze omvang…daar hadden we geen woorden voor. Volgens de buitenlandse kranten konden veel landen hier een voorbeeld aan nemen. Als diezelfde buitenlandse kranten nu de koude reacties konden lezen, zouden ze dan nog steeds schrijven dat wij Nederlanders zo waardig omgaan met verdriet? Of zouden ze het cliché van de Hollandse directheid bevestigen?

Huiveringwekkende beelden

Het aantal bootvluchtelingen dat tot nu toe verdronken is, is schrikbarend hoog. Men verwacht dat de stroom dit jaar niet minder zal worden. Ik zeg niet dat deze duizenden bootvluchtelingen hier in Europa terecht kunnen. Misschien is opvang in eigen regio inderdaad wel het beste. Maar er moet een reden zijn dat deze duizenden mensen hun levens wagen. Ik geloof niet dat het allemaal opportunistische gelukszoekers zijn. Jarenlang was de relatieve armoede geen reden om te vertrekken uit hun land. Maar nu gezinnen worden opgejaagd door Isis, duizenden meisjes ontvoerd worden door Boko Haram en Afrikaanse christenen dagelijks afgeslacht worden zonder dat iemand voor ze opkomt, begrijp ik het. De beelden zijn huiveringwekkend.

Wie in het Westen woont, schijnt rijker te zijn dan 82% van de wereldbevolking. Die wetenschap maakt mij dankbaar. Dankbaar dat mijn wiegje in een land stond waar eten is, rust en vrede heerst. Dat de kans dat mijn kinderen in vrede opgroeien groot is. Maar ik besef ook heel goed dat de kansen die ik in het leven krijg ontzettend afhankelijk zijn van waar je geboren wordt. Deze mensen wilden een kans. Net zoals iedereen. We hoeven het niet met hun keuze eens te zijn. Maar als mensen onder elkaar kunnen we wel op een menswaardige manier reageren. Vanuit het adagio ”Behandel anderen zoals jij behandeld wilt worden”.  Wie de verschrikkelijke verhalen hoort van de overlevenden, hoe hun geld en bezittingen worden afgepakt, hoe ze bedreigd worden, beseft dat ze al genoeg mensonwaardige omstandigheden meemaakten.

Toen 8 journalisten van Charlie Hebdo werden neergeschoten, kwamen we met zijn allen woorden te kort om onze woede hierover uit te spreken. Weken was het in het nieuws. Spraken we over democratie en grondrechten. Maar als er bijna 800 bootvluchtelingen verdrinken, mannen, vrouwen en hulpeloze kleine kinderen op een mensonwaardige manier aan hun einde komen, aarzelen we geen moment om daar onze ongenuanceerde kille mening over te geven. Ik hoop van harte dat familie van slachtoffers en overlevenden deze reacties nooit onder ogen krijgen…. .

Omdat woorden mij nog steeds te kort schieten en ik deze slachtoffers een menswaardig afscheid gun, eindig ik dit blog met een stukje muziek. Hopelijk denken we de de volgende keer na voordat we wat zeggen.

  • Reply
    diana
    21 april 2015 at 22:45

    erg goed omschreven! ik snap het ook niet, en ik schaam me gewoon voor de reacties die sommige mensen geven. bah.

    • Reply
      Josan
      21 april 2015 at 23:00

      Ja het is onvoorstelbaar. Ik kan er ook niet bij.

  • Reply
    Linda
    21 april 2015 at 21:09

    Niets meer aan toe te voegen.. Mooi verwoord. En idd maar hopen dat familiesde kille reacties van “ons volk” niet lezen.

    • Reply
      Josan
      21 april 2015 at 22:58

      Die gedachte vind ik inderdaad hartverscheurend. Het gaat om mensenlevens.

  • Reply
    Chrystal
    21 april 2015 at 20:49

    Heel mooi geschreven!

    • Reply
      Josan
      21 april 2015 at 22:59

      Dank je. Ik hoop dat het mensen aanzet tot nadenken

  • Reply
    Linda Smeets
    21 april 2015 at 20:44

    Wat mooi verwoord!

    • Reply
      Josan
      21 april 2015 at 22:57

      Dank je. Het moest mij even van het hart

  • Reply
    Esmee- Linea Recta
    21 april 2015 at 19:49

    Ik werd even op het verkeerde been gebracht door de titel. Ik dacht dat zal ze toch niet menen?? Goed stuk.

    Groet,
    Esmee

    • Reply
      Josan
      21 april 2015 at 20:38

      Dank je wel voor je feedback. Nee, ik meende het niet, maar wilde wel even prikkelen

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

[instagram-feed feed=2]