Dat oer-gevoel dat je gratis bij je new born baby krijgt is iets moois. Maar de balans vinden tussen loslaten en beschermen kan soms knap ingewikkeld zijn. Dat ontdekte ook gastblogger Sylvia.
Inhoud van dit blog
Het oer-gevoel van een moeder
Het klopt wat ze zeggen. De enige first dates waarvan je van te voren al weet dat het liefde op het eerste gezicht is, zijn die met je kinderen. Vlak na de geboorte, dat overweldigende “Dit is van mij” gevoel. Dat overweldigende oer-gevoel was vergelijkbaar met het oer-instinct van een brullende moederleeuw. Dan nog die geweldige berg hormonen en stofjes die door je lijf heen gieren!
Mijn eerste face to face date met mijn dochter was na een paar onherkenbare weeën, een weënstorm, en 3 pers weeën. Ze kwam, werd op mijn buik neer gelegd en ik wist het zeker: dit doe ik zo weer! En nu is ze dan 6. Vandaag kwam vriend alleen binnen. Mijn eerste vraag is dan natuurlijk: “Waar is T?” Die was met een paar straatgenootjes aan het spelen in de speeltuin schuin tegenover ons huis. No biggie. Dus wel een biggie.
Oer-gevoel en leren loslaten
Na 10 minuten (waarin vriendlief gewoon door ging alsof de wereld niet aan het vergaan was) een zakje vol gegooid met troep even naar de vuilnisbakken gelopen. Natuurlijk lag ze niet onder een auto (spelen doen we in de speeltuin mama). Er stond geen vreemde enge man in de speeltuin toe te kijken (iedereens nachtmerrie toch?) Er was geen kudde wilde olifanten ontsnapt uit Blijdorp en onze kant op gerend (lach maar, dingen gebeuren) Ze was lekker aan het spelen, zoals het hoort eigenlijk. Tussen en met leeftijdgenoten, rennen, lachen. Ik voelde me enorme trots. Gemengd met een beetje treurigheid; ze wordt zo groot.
Kleine L zag ik pas 4 uur na de bevalling. Door het plexiglas van zijn couveuse heen. Terwijl ik door dat glas keek, kwam dat oergevoel het weer; “Dit is van mij!” Nog 3 uur later eindelijk de vraag of ik hem even beet wilde houden. Geloof dat ik hem bijna uit die verpleegster haar armen getrokken heb. Op mijn borst, tevreden, warm. “Dit doe ik zo weer!” zei ik niet. Ik denk dat mijn vriend me afgemaakt had, maar dat aloude overweldigende gevoel was er wel.
Niet zo snel!
Dus toen meneer vorige week lachend en zwaaiend zijn zus naar buiten volgde, daarbij hard “Dag DA-HAAG!!” roepend, heb ik hem lekker aan zijn haartjes terug naar binnen gesleurd. Terug in de veilige, verstikkende, maar hopelijk ook liefdevolle, armen van zijn moeder ;). Natuurlijk willen we allemaal dat onze kinderen opgroeien tot slimme, zelfverzekerde, ontspannen, sociale en evenwichtige volwassen mensen. Alleen niet zo snel graag… .
Heb jij ook zo’n sterk oer-gevoel? Hoe ga jij als moeder hiermee om?
Liefs Sylvia
Leeuw via Shutterstock
3 Comments
Jascha @proevenengeloven.blogspot.nl
26 december 2016 at 17:08Ja. Ik ben voornamelijk bezig dit instinct te temmen en aan banden te leggen, vanaf het moment dat zoonlief in de couveuse moest. Elke dag weer laat ik hem alleen naar school fietsen, controleer niet of hij zijn huiswerk gemaakt heeft (dat heeft hij namelijk altijd), laat hem rondlopen met een ‘gordijntje’ omdat hij geen kuif wil, laat hem in bomen klimmen en maak er zelfs een foto van en ik negeer het geheel als hij gaat mountainbiken met zijn vader.
Al die discipline, zelfdiscipline bedoel ik dan, die bedoeld is om mijn kind groot en sterk te laten worden, die doet mij een ervaren moeder worden. Die, hopelijk, steeds beter ziet wanneer zij zich er wel mee moet bemoeien. Leeuwen jagen het grootste deel van de tijd ook niet hoor, die liggen lekker te luieren in de zon. Soms is het juist het niets doen, het loslaten, wat je eerst moet leren! En op de momenten dat je brul dan wel klinkt, moet klinken, dan zal die des te beter gehoord worden 😉
Josan
27 december 2016 at 08:08Mooi verwoord Jascha. Ik voel mij vaak ook meer een luie leeuw die af en toe opkijkt maar het merendeel van de tijd zich niet laat opjagen. Groetjes Josan
Roxanne
23 december 2016 at 15:10Een volmondig ‘ja’ hier. Ik ben volgens iedereen een ontzettende ‘mama beer’. In het begin mocht er echt niemand bij die kleine komen, maar ik ben heel bewust stap voor stap gaan loslaten in die zin dat de kleine af en toe naar opa en oma mocht. Eerst om te spelen en nu ook om te logeren. Maar dan nog, er zijn elke keer weer dingen dat ik denk ‘neeee niet zo snel jochie!’ Dat ik als moeder weer ergens aan moet wennen, maar die kleine gewoon doet wat hij moet doen. Ik had nooit verwacht dat dit gevoel zo sterk zou zijn en tegelijkertijd vind ik het fijn, want ik weet dat hij van mij is en ik voel zo veel liefde voor hem dat ik er bijna van overloop! <3