Het verschil tussen en goede en slechte dag is puur je houding. Een waarheid als een koe. Maar als je ruim 4 uur langs de kant van de weg staat met pech, is het toch lastig om niet een klein beetje chagrijnig

Mijn maandag routine

Sinds ik werk, zijn mijn maandagen redelijk voorspelbaar. Je zal er niet zo snel een routine van terug zien op mijn blog. Maar in de ochtend ben ik op kantoor. Dan rijd ik naar huis. Pik onderweg dreumes op van het kinderdagverblijf. Stop haar bij thuiskomst in bed zodat ze snel een uiltje knappen kan. Ik ga weer verder werken waar ik tegen 14:00 uur meestal wel klaar mee ben. Tijd om de oudste meiden uit school te halen! Dus ik haal dreumes uit bed en geef haar een schone luier wanneer nodig. Ik pik de oudste twee uit school. Daarna haal ik boodschappen. Als het moet, kan ik met 3 kinderen binnen 30 minuten mijn karretje vol laden en weer buiten staan. Daar draai ik mijn hand niet voor om. Bij thuiskomst kook ik eten en check met een schuin oog mijn werkmail. Wanneer nodig onderneem ik nog even wat actie. Daarna eten we vlug onze avondmaaltijd op. Om vervolgens naar vioolles te rijden.

Met pech langs de weg

Nu het vakantie is, heeft Miss G geen vioolles meer. En gisteren was de eerste dag waarop ik van een rustige middag genieten kon. Dacht ik. De auto had andere plannen. Zodra ik dreumes had opgehaald en in haar autostoel vastgemaakt, stapte ik naar de passagierskant. Zette de auto in de eerste versnelling en draaide de sleutel om. Ik rolde naar voren, maar de motor startte niet. Paniek, ik stond midden op de straat en ik kreeg hem niet aan de praat. De irritatie bij andere weggebruikers sloeg al snel om in hulpvaardigheid. Samen duwden ze me naar achteren van de weg af. Zo goed en kwaad als het gaat want een zevenzitter verplaatsen is voor de meesten geen dagelijkse kost.

Op de schuin aflopende rand van de stoep bleef hij staan. Vlug zette ik de handrem erop en belde onze redder in nood: de ANWB. Voorheen bekend van die gele praatpalen. Binnen een uur zouden ze er zijn. Peuter en ik kookten zowat in de auto dus we liepen terug naar het kinderdagverblijf. Miss C was aan het einde van haar latijn. Toen ik haar kwam halen, liep ze al met een speen in haar mond. Teken dat slaap zeer gewenst was. Zul je altijd zien dat je dan pech hebt. Gelukkig stelde haar leidster voor om haar vast in bed te leggen. Zo werd mij een krijsende en oververmoeide peuter bespaard. Terwijl ik buiten bleef wachten op de ANWB.

De ANWB

De man van de ANWB kwam, zag en kon het probleem niet meteen vinden. Ik haalde opgelucht adem want eerst dacht ik dat het mijn fout was. Mogelijk had ik de lampen aan laten staan. Ook al had ik niet het welbekende alarm gehoord. Gelukkig bleek dit niet het geval, maar was het een echt probleem. Er werd gekeken, sleutel om gedraaid en met en hamer tegen de bodemplaat aangeslagen. Ik begreep al snel dat dit waarschijnlijk wel wat ernstiger was. Hindert niet, als het maar verholpen werd. Ik moest ook de andere kinderen nog ophalen.

Paniek!

Ik had hun vader al wel gebeld en meegedeeld dat ik met pech stond. Er was al een oplossing gevonden voor het ophalen. Maar toch, ik wilde gewoon snel graag naar huis. Ik had meer te doen. Onderwijl fabriceerde het mannetje van de ANWB een aansluiting die het kapotte relais tijdelijk vervangen moest. Totdat de garage tijd had om het echt te repareren. Probleem opgelost. Ik keek even op de klok, de noodoplossing voor de oudste meiden zou helemaal niet nodig zijn. Terwijl de man nog even dingen op orde maakte, plukte ik Miss C uit haar bedje. Ik zet haar in haar autostoeltje. Opgelucht.

We zwaaien samen de ANWB meneer uit. En terwijl ik om de auto heen loop, valt de draaiende motor weer uit. Eerst ongeloof. Maar als bij starten blijkt dat hij weer geen contact maakt, paniek. HELP die meneer van de ANWB is net weg. Waarschijnlijk nog geen 1000 meter verder op. Maar wel uit zicht en ik sta hier nog. Moet ik ze nu opnieuw bellen?

Car Assistance

Dat deed ik dus maar. Ook belde ik mijn garage. Laatstgenoemde zou mij terugbellen en de ANWB maakte weer een nieuwe melding aan. Kan een uur duren mevrouw. Na 20 minuten opnieuw wachten, belt de garage terug. Ik blijk zo’n car assistance service te hebben. Bel die even dan krijg je een gratis vervangend vervoer. Ook al loopt het dan wel via de ANWB. Dus ik cancel mijn eerste melding en maak een nieuwe aan. Zet het nog even zwaarder aan want inmiddels sta ik al weer een tijdje buiten met een wakkere dreumes die zich niet in bed laat leggen. Ook heb ik alweer ruim 20 minuten verloren. Miss C is weer welkom op haar kdv-groep. En ik wacht in de hitte buiten.

Daar is de sleepwagen

Het duurt meer dan een uur voordat er weer een geel busje aankomt. Ik vertrouw de auto voor geen meter en wil hem weg laten slepen zodat ik vervangend vervoer krijg. Inmiddels sta ik al ruim tweeënhalf uur te wachten langs de kant van de weg. Ik ben gaar. Mijn rustige, effectieve middag is naar de knoppen. Alles wat ik nu wil, is in elk geval op tijd eten. De man belt de sleepwagen. Die is er uiterlijk over 20 minuten. Dat bleek een half uur. We worden naar de garage gesleept maar omdat ze daar geen leenauto’s meer hebben, moeten we nog op weg naar een dorpje in de buurt.

Gratis Vervangend vervoer

Daar hebben ze een reserve auto. Klein probleempje de hoofdweg staat vast door een file. Maar binnendoor is ook leuk toch? Hoe leuk, probeer ik af te wegen als ik een tijd later kotsmisselijk op de achterbank zit. Ik ben reisziek en probeer uit alle macht om niet te spugen. Zoveel heb ik tussen de middag niet gegeten. Om mijn gedachten te verzetten, probeer ik alvast een planning te maken van wanneer we thuis zijn. Tegen de tijd dat ik de oudste meiden kan ophalen, zal het ruim 5 uur later zijn. Ik heb geen boodschappen kunnen halen en helemaal niks ontdooit. Ik wil er sowieso niet aan denken dat ik iets moet koken. Ik ben namelijk zo gaar als een garnaal. Het is dat Miss C kreetjes van plezier slaakt want ik voel me behoorlijk belabberd.

Uiteindelijk krijgen we vervangend vervoer. Gelukkig heeft deze auto ook ISOfix want de autostoel van dreumes moet er ook in. Na wat korte instructies over hoe de sleutel werkt, installeer ik alles en rijd richting huis. Onderweg vind ik uit waar het licht zit. Als eerste haal ik de andere meiden op. Dan rijd ik richting huis.

Dankbaar

Bij thuiskomst kijk ik toch maar of er iets te eten is. Maar gelukkig ziet mijn man wel aan mij dat ik er even helemaal doorheen zit en haalt Chinees. De kids worden voor Netflix geparkeerd en ik trek even andere kleding aan. Ik ben weer thuis en kan mijn hakken uittrekken. Langzaam ebt de irritatie weg. Uiteindelijk mag ik mijzelf ook wel in mijn handjes knijpen. In de voorafgaande 24 uur, waren er zoveel momenten geweest waarop het had kunnen gebeuren. Momenten waarop het me nog minder goed uitkwam. Uiteindelijk ben ik maar wat dankbaar dat het gewoon in de stad gebeurde. Nu hopen dat de auto op tijd klaar is om volgende week mee op vakantie te gaan.

Heb jij wel eens langs de kant van de weg gestaan? Wat doe jij dan meestal?

Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?