“Oh wat schattig, ze zegt mammie”, kirde mijn buurvrouw terwijl ze wegsmolt voor de charmes van mijn tweejarige dochter. Als moeder van twee zonen was ze er van overtuigd dat alleen meisjes zoiets deden. Nu heb ik geen zoon, wel een derde dochter. En ja hoor…sinds een aantal dagen zegt zij ook zomaar opeens mammie. Is dit typisch iets wat meisjes doen?

Toen de vader en de moeder is het vaak een onuitgesproken strijd. Okay dat klinkt misschien een beetje heftig, maar stiekem vind je het toch wel leuk als je kind als eerste mama zegt. Of in het geval van de vader natuurlijk andersom.

Eerste woordje mama of papa?

Mijn jongste dochter begon als eerste met de papapapa-klanken. Onbewust. Dus dat telt niet hield ik vol overtuiging vol. Ze moet je aankijken en het zeggen. En laat ik nu net die inspanning gewonnen hebben. Ja ze zei eerder papa. Dat geef ik toe, alleen was ze zich niet bewust van de betekenis. Ze zei het nooit heel bewust tegen mijn wederhelft. Maar het woord mama zei ze wel veel eerder bewust. Tegen mij. Tegen haar zussen. Okay vooruit ook papa mocht meeliften op deze goed naam.

Elk persoon binnen dit huishouden die ze lief vond, haar van eten voorzag en goed voor haar zorgde kreeg de naam mama. Je had moeten zien hoe fanatiek papa zijn best deed haar bij te brengen dat hij anders heette. Tevergeefs. Het duurde een hele tijd voordat ze weer de welbekende papa-klanken zei. En erger nog voordat ze zich er bewust van was dat de man – die inmiddels ook een klein deukje in zijn ego opgelopen had – aangesproken dient te worden met papa.

Van mama naar mammie

Dochter is niet meer te stuitten. Vol enthousiasme zegt ze nu honderdduizend keer op een dag mama, mama, mama, mama. Ach je kent het wel. Het is die fase waarbij als je niet snel genoeg reageert ze bezig blijven en reageer je dan hebben ze niks van je nodig. Kiezen uit twee kwaden dus.  Ook haar zussen hebben een eigen naam. Die noemt ze ‘zussies”. En papa heet nu zonder twijfel papa. Wordt vol enthousiasme begroet na een lange dag afwezigheid.

Alles ging goed. Totdat ze van de één op de andere dag schijnbaar zomaar opeens uit het niets mammie begon te zeggen. De enige die mij nog zo noemt is mijn middelste dochter. Maar ook dat begint langzaam maar zeker af te sterven. Ik was me er de laatste tijd juist bewust van dat ze dat niet meer zei. Geen enkele reden tot tranen want jongste dochter heeft de handschoen overgenomen.

Meisjes zeggen mammie jongens zeggen mama

Het hele fenomeen sla ik nu al weer een aantal dagen gade. Ik snap nog steeds niet waar het opeens vandaan komt. Totaal onverwacht heeft het mammie plaatsgemaakt voor mama. En dit is al de dere keer dus het kan geen toeval zijn. Opeens moest ik denken aan de woorden van mijn voormalige buurvrouw. Als jongensmoeder wenste ze zichzelf zo graag een dochtertje. Ze had zelfs een verkleedkist met prinsessenjurken voor mijn dochter.

Als zij destijds niet zo gereageerd had en opgemerkt dat meisjes mammie zeggen en jongens mama was het mij nooit opgevallen. Zelf heb ik geen zonen, dus ik kan dat niet uit eerste hand bevestigen. Ik ben dus benieuwd klopt het dat meisjes mammie zeggen en jongens mama?

fluisterend meisje met moeder via Shutterstock

Volg jij mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?