Gitty Feddema beweerde deze week dat kinderopvang een gesubsidieerde vorm van verwaarlozing is. Wie ben ik omdat in twijfel te trekken? Zij is een pedagoog en heeft er voor geleerd. Ze zal wel gelijk hebben. Ik ben maar gewoon een moeder. En dan nog niet eens het type zichzelf-helemaal-wegcijferend-voor-kinderen-huishouden-en-man soort type moeder. Zelfs als ik aan huis gekluisterd ben, reikt mijn wereld voorbij het aanrecht. Met een blog slinger je namelijk heel wat gedachtes zomaar de weide wereld in buiten de muren van je eigen huis.

Feddema vindt het onthutsend dat kinderen tegenwoordig voor hun derde levensjaar al in grotere mate aan de zorg van Derden worden toevertrouwd. Hoezo tegenwoordig?

Verwaarlozing vroeger

Wat ik van mijn lessen geschiedenis kan herinneren was dat kinderen vroeger werden opgevoed door de min, het kindermeisje of wie je als welgestelde vrouw des huizes toen ook had om je kind te helpen opvoeden. Had je iets minder te besteden maar wel monden te vullen, dan was opvoeding weggelegd voor de oudere broers en zussen, opa en oma. Konden papa en mama weer verder brood verdienen. Alleen voor welgestelde vrouwen was het destijds mogelijk om niet te werken en lekker fulltime je personeel aan te sturen zodat er eten op tafel stond en de kinderen opgevoed werden. Eerst betaalde pappie alles en daarna gaf hij je hand aan een man die je tot aan je dood verzorgen kon. Heel vroeger mocht je nog op 10 jarige leeftijd trouwen, met een vent van 25 maar inmiddels zijn die leeftijdsgrenzen wat meer opgerekt.

Gesubsidieerde verwaarlozing

Wat hetzelfde blijft, is het gezanik over de jeugd van tegenwoordig. ‘Onze jeugd heeft tegenwoordig slechte manieren, minachting voor het gezag en geen eerbied voor ouderen. (…) Jonge mensen spreken hun ouders tegen, houden hun mond niet in gezelschap en tiranniseren hun leraren.’ Dat schreef Socrates 2500 jaar geleden. Maar als je het citaat zo leest, zou je haast denken dat hij het over de jongelui van tegenwoordig heeft. Niet? Klagen over de jeugd van tegenwoordig is blijkbaar altijd actueel geweest. Een favoriet tijdverdrijf van ouderen die de neiging hebben om het verleden rooskleuriger te maken dan dat het was. Gek genoeg gaat het bij de huidige generatie altijd mis terwijl voorgaand generaties waarschijnlijk ook een veel belangrijkere rol zouden moeten spelen in de teloorgang. Blijkbaar heeft hun manier van opvoeden hier ook toe geleid.

Gesubsidieerde verwaarlozing

Wat ik wel met mevrouw Feddema deel is de mening dat je een kind er niet zomaar even bij doet. Maar ik vind het een beetje beklemmend dat de uitwerking van wat goed ouderschap dan is, zo sturend is. Toen ik bijvoorbeeld een alleenstaande moeder was, was goed ouderschap voor mij bijvoorbeeld om er voor te zorgen dat mijn kinderen te eten hadden, een dak boven hun hoofd, kleding aan hun lijf en cadeaus op de momenten waarop klasgenoten dat ook kregen. Dat ze daarvoor 4 dagen in de week hun dagen in de kinderopvang slijten, noem ik geen gesubsidieerde verwaarlozing.

Schuldgevoel?

Ik weiger om mij hier schuldig voor te voelen. En weet je? Met die meisjes is het best goed gekomen. Vanmiddag zat er eentje tegenover mij. Ik moest een nieuwe telefoon hebben en zij ging mee. Gearmd liepen we door de stad en streken we in het kader van quality time even ergens in een restaurantje neer om te iets drinken. Ik vroeg haar of ze zich verwaarloosd voelde want zij behoort namelijk tot die doelgroep. Maar ze lachte hard om mijn vraag. Mogelijk is ze ongemanierd. Maar weet je? Ik ga er voor deze keer maar gewoon vanuit dat ze moest lachen omdat ze zich niet herkend in het geschetste beeld.

En ben jij ook zo’n ouder die aan gesubsidieerde verwaarlozing doet?

Volg je mij ook al via Google+, Bloglovin’, Twitter,Instagram,Facebook of YouTube?