Family Diary Persoonlijk

En ik vraag mij af: hebben zij gelijk?

14 november 2015
Aanslagen Parijs-Pray for Paris-in wat voor een wereld groeien onze kinderen op-GoodGirlsCompany

Gisteravond ging ik naar bed. Doodmoe van een iets te lange werkweek en gebrek aan discipline om op tijd naar bed te gaan. Ik vond het een heerlijk idee om even in de nacht te verdwijnen. Even 8 uur me-time. Maar jij had andere plannen. Om 4 uur besloot je dat de dag begonnen was. Voor jou was er niets veranderd. De wereld zoals jij hem kent, is vandaag hetzelfde als gisteren. Een groot avontuur met nieuwe mogelijkheden die er op wachten om door jou ontdekt te worden. Jij weet niet beter. En ik benijd je. Het leven, heeft mij dat geloof afgenomen. Langzaam maar zeker druppelt de berichtgeving over de aanslagen in Parijs via mijn telefoon mijn veilige slaapkamer binnen. Inktzwart, geen woorden voor…

Ik kijk naar jou, mijn hart huilt. Voor iedereen die een geliefde verloren heeft. Voor iedereen die zich niet meer veilig voelt. Voor iedereen wiens wereld nu een stukje donkerder is geworden.

Maar jij weet van niks. Je bent wakker en kijkt rond: wat brengt de dag. Normaliter zou ik geprobeerd hebben je weer in bed slaap te krijgen. Niet uit je wieg halen want dan verwen ik je. Met je bijna 6 maanden slaap je nog steeds niet door. En ik vraag mij af: hebben zij gelijk?

Toch haal ik je uit wieg. Je kraait van plezier. Handjes grijpen naar mijn gezicht, mijn kussen en mijn haar. Scherpe nageltjes krabben op mijn huid. Slapen kan ik nu wel vergeten. Normaliter lees ik een aantal blogs bij op mijn telefoon. Maar deze keer leg ik hem weg. Ik ben hier. Nu. Bij jou. Als je leven aan je voorbij flitst, wens je dat je meer tijd had besteed aan de mensen om wie je geeft. En ik vraag mij af:hebben zij gelijk?

Omdat ik niet meer kan slapen, sta ik op. Zet het bad aan. Terwijl ik glimlach. Buiten is het nog donker. Normaliter moet ik er niet aan denken om zo vroeg in de ochtend in bad te gaan. Maar in de stilte van de ochtend, deze stilte voor de storm wil ik even een rustmoment samen hebben. Sommige mensen zeggen dat het je een voorsprong geeft op anderen als je zo vroeg opstaat. En ik vraag mij af: hebben zij gelijk?

Samen zitten we in bad. Ook ik begin nu echt wakker te worden. Te waarderen dat er een nieuwe dag aan mijn leven is toegevoegd. Dat ik veilig wakker ben geworden. In mijn eigen bed. Jij bent je van geen kwaad bewust. Schaterlacht en proest omdat je nog niet helemaal door hebt dat als je te veel met je handen in het water plonst, dit in je gezicht komt. Men zegt dat kinderen een rotsvast vertrouwen hebben in hun ouders. En ik vraag me af: hebben zij gelijk?

Ik zing voor je. Je bootst de tonen na op jouw manier. Zo samen zingen we dat liedje van Marco Borsato “We verbannen de dromen naar morgen en later, maar doet het je stiekem geen pijn. Dat je dan pas zou doen, wat je altijd al wou als er nooit meer een morgen zou zijn?” En ik vraag mij af: heeft hij gelijk?

Jij drijft in het warme water en ik overdenk mijn keuzes. Wat wil ik je meegeven? Hoe wil ik herinnerd worden? Heb ik genoeg tijd om jou te laten weten dat ik van je houd als ik 32 uur per week werk? Weet jij wie ik ben? Sommige vrouwen, blijven daarom bewust thuis. En ik vraag me af: hebben zij gelijk?

In huis is het stil. Ik heb nog geen nieuws gezien. Nog geen deskundigen en andere – ‘ologen’ die alles proberen te duiden. Proberen gevoelens van onbehagen en angst te sussen terwijl de woorden ontbreken. Nog geen polls die vertellen hoeveel de PVV in peilingen omhoog geschoten is. Of reacties van mensen die nu ook meteen een mooie aanleiding hebben om hierbij het vluchtelingenprobleem weer op de kaart te zette. Sommige mensen kiezen er bewust voor geen kinderen te krijgen. Omdat ze zich afvragen in wat voor een wereld ze opgroeien. En ik vraag mij af: hebben zij gelijk?

Dat laatste vond ik altijd moeilijk te geloven. Jij vult mijn leven met zoveel blijdschap. Laat mij een andere kant van mijzelf ontdekken. Leert mij, in het hier en nu te zijn. Deze ontzettend vroege ochtend kijk ik je aan. En hoe gelukkig ik ook ben, mijn hart bloedt… en ik zeg tegen je: Maak mij maar middenin de nacht wakker als je honger hebt of mij gewoon mist. Ik zal er voor je zijn. Houd me maar bezig waardoor ik even niet druk kan zijn met mijzelf. Wees maar onrustig zodat we samen genieten van een ontspannend bad. Jij hebt een rotsvast vertrouwen in mij. Dat ik je eten geef, voor je zorg en je bescherm tegen kwaad. En ik vraag mij af: heb jij gelijk…?

Foto: Pixabay

  • Reply
    Zippora
    15 november 2015 at 21:12

    Heel mooi verwoord. Ik ben nu 5 en een halve maand zwanger en bedacht dat dit de wereld is waarin mijn ongeboren kind gaat opgroeien. Nu nog niet bewust van hetgeen buiten afspeelt maar aan mij de taak om een wereld van liefde voor hem of haar te creëren.

  • Reply
    Fleur
    14 november 2015 at 11:40

    Mooi Josan ????

  • Reply
    Tamara
    14 november 2015 at 11:04

    Heeee erg mooi verwoord Josan! Ik was er vanmorgen ook even stil van en mijn eerste insteek was ook om even bij de kinderen te gaan kijken die gelukkig te klein zijn om er veel van mer te krijgen.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

[instagram-feed feed=2]