Family Diary

De kat from hell

3 januari 2017
De-kat-from-hell-GoodGirlsCompany

Het was middenin de nacht en aardedonker. Ik schrok wakker van een geluid. Het klonk als nagels die onderaan een deur krabben. Mijn kamerdeur….doodstil lag ik te luisteren naar wat er mijn kamer binnen probeerde te komen. Mijn kinderen konden het niet zijn. Die maken andere geluiden wanneer ze ’s nachts door het huis spoken. Ik haalde opgelucht adem. Het geluid leek toch van dieper uit het huis te komen. In de koude nacht hoorde ik ijzig gejank…als van een kat. Maar voor zover ik weet, hebben wij geen huisdieren en al helemaal geen kat!

Dat je in een kinderrijke nieuwbouwwijk veel kinderen hebt, leek mij logisch. En dat je er veel dierenliefhebbers hebt, vond ik ook niet raar. Het hoeft elkaar namelijk niet te bijten. Okay de uitwerpselen worden meestal niet in een plastic zakje opgeruimd, maar zolang de speeltuinen schoon blijven, hoor je mij niet klagen.

Waarom ik geen dierenliefhebber ben

Je hebt dierenliefhebbers en je hebt mensen zoals ik. Sinds ons konijn eind oktober dood ging, heeft ons huishouden geen huisdier meer. Dan maakt het helemaal niet uit of ik ons konijn van de straat redde omdat het vorige baasje er blijkbaar niet voor zorgde. Zonder huisdier kan je geen dierenliefhebber zijn. Dierenliefhebbers zijn personen die om half 8 de deur voor hun kat openen en het luid roepend van de naam tegen 22:30 weer naar binnen halen. Ze hebben zoveel liefde voor hun beest dat de hele buurt daar van mee mag genieten. Vandaar dat ik permanent heel veel verschillende katten in mijn tuin heb zitten. De voortuin dienst doet als plaatselijke kattenbak. En omdat mijn kinderen niet de hele dag op de trampoline kunnen zitten- maar ook naar school moeten- dient de kuil eronder als kitty hangout. Ik wil niet weten wat ze daar doen.

Zo herken je een dierenliefhebber

Een dierenliefhebber is bijvoorbeeld mijn achterbuurvrouw. Vrouw, ergens begin 40 die bij de eerste de beste lentezon top of nothing less in de tuin gaat liggen. Waarschijnlijk beseft ze niet dat de heg tussen onze twee tuinen dan nog niet dik genoeg is om haar de nodige privacy te bieden. Of het kan haar niks schelen. Dat kan natuurlijk ook. Ze is namelijk ook het type dat zonder schaamte hele gesprekken tussen haar en jeugdzorg luidkeels vanuit haar achtertuin doorbelt naar haar moeder/vriendinnen of wie maar naar de drama luisteren wil. Zo weet ik heel wat details die gewoonlijk onder de privacygevoelige informatie van een patiëntendossier vallen. Ik heb al heel wat epic melt downs meegemaakt en me er over verwonderd.

Sinds kort is ze een (gastouder)opvang begonnen. Zoiets vermoedde ik al toen ik op een ochtend de hele tijd buiten een baby hoorde huilen. Maar ik zag het pas toen haar hond inclusief riem in mijn voortuin tussen de planten stond te huppelen. Terwijl ik rustig probeerde na te denken hoe ik de uit de kluiten gewassen viervoeter uit mijn voortuin kreeg, kwam ze eraan gesjokt. Een baby in een buikdrager, andere dreumes in zo’n typisch kinderopvangkarretje en een koter die aan het handje naast haar sjokte. Het is te hopen dat ze iets zuiniger met andermans kinderen is dan dat ze met haar huisdieren is.

De kat from hell

Een echt blijvende oplossing had ik nog niet gevonden. Bovendien zeggen dierenliefhebbers ook dat zoiets niet te voorkomen is. Dat laatste zal ik herinneren als mijn wurgslang ooit besluit om in een buurttuin zijn heil te zoeken. Of is het zo dat beesten die geen zacht aaibaar vachtje hebben, op minder sympathie kunnen rekenen als ze een uitstapje naar de buren maken?

Ik liet het dan ook rusten. Tot die noodlottige middag. Ik liep tussen onze auto op de oprit en de keuken heen en weer om boodschappentassen naar binnen te brengen. De voordeur stond op een kier en voor zover ik had gezien was er geen kat in de buurt. Uiteindelijk bracht ik Miss C naar haar kamer voor een middagslaapje. Daar kreeg ik de schrik van mijn leven toen ik opeens door een kat aangevlogen werd. Vlug zette ik haar op de grond sloot alle tussendeuren en traphekjes en rende achter de kat aan die zich onder mijn bed verstopt had. Vandaar uit joeg ik hem naar beneden waarna hij de keuken op stelten zette, de kerstboom aanviel en  om zomaar ergens achter de bank te verdwijnen.

Andere prioriteiten

Met een huilende dreumes  op de overloop boven, had ik even andere prioriteiten dan een buurtkat achter de bank vandaan te halen. Ik liet de deur van de woonkamer op een kiertje deed de voordeur open. Hij had zichzelf binnen gelaten dus zou ook vast wel de weg naar buiten weten. Ik ging Miss C in bed leggen. Toen ik terugkwam was er geen kat meer te zien. Ik keek achter de bank, onder de bank, herstelde de ravage en ging meteen overal stofzuigen want ik ben allergisch voor katten.

Een paar uur later haalde ik mijn oudste dochters van school en vertelde over het voorval. Meer spanning dan dat kreeg de rest van onze middag en avond niet. ’s Avonds liep ik nog even naar beneden om wat water te pakken en sloot de woonkamerdeur om rustig te gaan slapen. Een wijs besluit bleek achteraf…

Eh is dat een kat?

Slapen ging goed totdat ik om kwart over 4 ’s nachts wakker werd van het onheilspellende geluid van kattengejank en gekrab. Eerst dacht ik dat het buiten was bij de buren. Op den duur verdween het weer. Maar uiteindelijk werd het harder. Ik besefte steeds meer dat het waarschijnlijk uit ons huis kwam….Dus wat doe je dan? Precies je maakt manlief wakker  want ik ben allergisch. Hij  mocht dat beest middenin de nacht uit onze woonkamer verdrijven. Ik bleef op de overloop staan om er voor te zorgen dat hij niet naar boven zou vluchten. Man was meer dan een half uur in de woonkamer bezig om dat beest naar buiten te krijgen. Ik had de twee oudste meiden inmiddels naast mij op de overloop staan en hoopte vurig dat dreumes niet wakker zou worden want die gaat dan niet meer slapen. Uiteindelijk lukte het om de kat de straat op te krijgen. Blijkbaar misten de dierenliefhebbers in de buurt hun kat niet. Ik stuurde de andere meiden weer naar bed. En dreumes bleef doorslapen. Beetje jammer dat ik hierna zelf de slaap niet meer kon vatten, maar er zijn ergere dingen.

Woon jij ook in zo’n heerlijke diervriendelijke wijk boordevol dierenliefhebbers?

Liefs Josan

Volg je mij ook al via Google+Bloglovin’, Twitter,Instagram, Facebook of YouTube?

  • Reply
    yvonne
    6 januari 2017 at 22:18

    O wat erg. Hier ook een kattenhater. Wat helpt is kattenschrik. Echt topspul en geen kat meer in je tuin. ( de lucht is de eerste dag niet te harden maar het werkt echt goed. De lucht verdwijnt en de katten blijven weg.

    • Reply
      Josan
      7 januari 2017 at 08:22

      Dank je wel voor de tip Yvonne. Zodra het voorjaar is ga ik om het huis de tuinen weer aanpakken en dan ga ik deze echt proberen. Ben na 2 jaar kattenterreur het echt wel zat.

  • Reply
    Van Gaans
    3 januari 2017 at 22:54

    Oh wat vreselijk! Er is niks ergers dan een vreemd en ongewenst dier in je huis te hebben. Het zou toch zo fijn zijn als mensen hun huisdieren ook daadwerkelijk in huis zouden houden.

  • Reply
    Angélica
    3 januari 2017 at 19:10

    Ik haat katten. Ik ben er ook allergisch voor. Mijn hele straat zit ook vol met die krengen. Maargoed we hebben dan ook geen muizen overlast. Das het enige waar ze goed voor zijn.

  • Reply
    Vlijtig Liesje
    3 januari 2017 at 09:07

    Wij hebben zelf sinds vorig jaar een hondje. Maar die houd ik netjes bij me! Hiervoor wilde ik nooit huisdieren, maar onze Trixie heeft nu toch wel mijn hart gestolen.

    Vervelend dat die kat je zo liet schrikken zeg!

  • Reply
    Channa
    3 januari 2017 at 07:32

    Ja, hele wijk vol van dezs dierenliefhebbers. Fenna vindt alle mauw mauws prachtig, ik ben er wel klaar mee. Al hebben we ze hier gelukkig nog nooit binnen gehad.

  • Reply
    Maartje
    3 januari 2017 at 06:14

    Vreselijk! Ik HAAT katten! En dan er snachts nog door wakker gemaakt worden ook, rotbeest! Je hebt het wel weer heel leuk beschreven hihi.

    • Reply
      Josan
      3 januari 2017 at 07:22

      Hahaha dank je wel. Ik ben ook geen grote fan hoor. Het is dat ik het inmiddels heb opgegeven om ze uit mijn tuin te jagen. Maar binnenshuis wil ik ze gewoon echt niet zien. Heb dagen lopen hoesten van die vieze haren.

      • Reply
        Maartje
        4 januari 2017 at 07:24

        Precies! Een kennis van mij had er 4 en toen ik daar ging eten lagen er dus kattenharen op m’n bord, sindsdien vind ik katten in huis altijd vies. Babykatjes vind ik trouwens wel superlief, maar als ze groot zijn niet meer hihi. Bah voor jou dus extra lastig zo’n ongewenste gast als je alergisch bent!

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

[instagram-feed feed=2]