Persoonlijk

6 Voordelen van een alleenstaande moeder zijn

26 januari 2016
voordelen van alleenstaande moeder-GoodGirlsCompany-alleenstaande ouders

In het laatste jaar van de basisschool kregen we als opdracht om te beschrijven hoe ons leven er over 15 jaar uit zou zien. We zouden dan allemaal 27 of 28 jaar oud zijn. Zo aan de vooravond van onze middelbare schoolcarrière was dit een uitstekend moment om eventuele toekomstdromen op te schrijven. Ik begon mijn verhaaltje dat ik dan nog steeds mijzelf zou zijn. Dat leek mij meer dan logisch. Ik wist dat ik dan moeder zou zijn. Van één, mogelijk twee kinderen. Over dat laatste was ik namelijk nog niet zo zeker. Iets meer dan vijftien jaar later was ik inderdaad moeder. Ook van 2 meiden. Maar ik was een alleenstaanden moeder. Kijk, die had ik niet zien aankomen. Toch wordt dit geen blog over hoe zwaar het allemaal was. Vol gejammer, kommer en kwel. Ik neem even de tijd om de andere kant te belichten. Namelijk de voordelen, want die zijn er toch echt wel.

voordelen van alleenstaande een moeder zijn-GoodGirlsCompany-alleenstaande ouders

Ik ben een kei in plannen

Regeren in vooruitzien. Als alleenstaande moeder had ik niet de luxe om fulltime thuis te blijven. In plaats daarvan werkte ik 32 uur per week. Met reistijd was ik 40 uur kwijt. Ik deed een poging tot huishouden en zorgde met veel liefde voor mijn kinderen. Zoiets lukt, maar je moet wel enorm veel routine hebben. Ik stond regelmatig om 21:00 uur te koken voor de volgende avond. Op de dagen waarop mijn dochters bij mij woonden, werkte ik 7 uur. Dit haalde ik aan het eind van de week weer in. Op die dagen werkte ik dan 9 uur. Dan stond ik om half 6 op en begon ik om 7 uur op mijn werk. Ik had geen auto. Met een reistijd van meer dan 1 uur was ik dan ’s avonds tegen 19:00 uur weer thuis. Wat was ik blij toen ik mijn auto kocht. Dat scheelde wel een uur per dag!

Ik draai mijn hand niet om voor kleine klusjes

In veel huishoudens zorgt de man voor de huishoudelijke klusjes. Van de gootsteen ontstoppen tot de Ikea Pax garderobekasten in elkaar zetten. Maar als je geen man hebt, ben aangewezen op jezelf. Eerst liet ik het nog wel eens een handige (lees mannelijke) vriend het opknappen. Dat vond ik toch niks want dan ben heel erg afhankelijk van een ander en zijn agenda.
Toen mijn kleding net iets te lang op de vloer had gelegen, was ik het zo zat. Ik pakte zelf een schroevendraaier. Het kostte mij een hele zaterdagmiddag. Maar aan het eind stond mijn Pax gaderobekast mét hoekgedeelte in elkaar. Helemaal zelf gedaan. Wat gaf dat een voldoening! Dat smaakte naar meer. Vanaf toen, deed ik zelf kleine klusjes in huis.

Dat ben ik blijven doen ook nu ik al weer een tijdje samenwoon. Zo egaliseerde en plamuurde ik muren, schilderde en zette meubels in elkaar tijdens de verhuizing.  

Ik vind het een prettige gedachte dat ik in staat ben om zelf dingen te veranderen als het mij te lang duurt. Mijn man helpen herinneren aan onafgemaakte klusjes doe ik niet. Als hij het niet doet, doe ik het of ik regel de klusjesman.

Laat het los

Als vrouw heb ik de neiging om perfectionistisch te willen zijn en kan ik dingen moeilijk loslaten. Als alleenstaande moeder kun je gewoon niet altijd alle ballen in de lucht houden. Dat is niet erg. Er zijn ballen die je met een gerust hart kan laten vallen. Dat betekent niet het einde van de wereld. Daardoor heb je weer meer ruimte voor andere dingen. Die je energie geven. Alle touwtjes vasthouden is soms heel vermoeiend. Dus leer je lekker delegeren. En gaan dingen fout? Zoals dat je dochters op de dag van verhuizing 3x de verkeerde pincode invoeren en je telefoon blokkeren? Relax, ergens in een van de dozen zit vast wel een briefje met de goede code. Ik heb voor hetere vuren gestaan dus ik bleef uiterst kalm.

Mijn kinderen weten wat te doen in een noodsituatie

Je leest het wel eens in de krant. Kinderen die hun ouders of zichzelf weten te redden doordat ze het alarmnummer kunnen bellen. Je wilt er niet aan denken, maar toch is het iets wat mij bezighield. Wat zouden mijn kinderen doen als ik bijvoorbeeld dood in mijn bed lag? Of als ik door een ongeluk niet meer aanspreekbaar was? Volgens ons rooster zijn ze een aantal dagen aaneengesloten bij mij. Voordat iemand alarm slaat, zouden ze toch wel een paar dagen verder zijn. Ik moest er niet aan denken dat mijn destijds 3 en 5 jarige dochter dan al die tijd ontredderd bij mijn lichaam zouden zitten.
Dus leerde ik ze wat ze moesten doen in een soortgelijke noodsituatie. Van mijn mobiel ontgrendelen, het alarmnummer bellen tot aan in  welke straat we wonen. Ook had ik een briefje waarop het adres van hun vader stond en hoe hulptroepen die konden bereiken.  Eens in de twee weken oefende ik het me ze. Zo werd het routine en konden ze er in geval van nood mee uit de voeten. Ja, ook zij van 3. Gelukkig is het nooit nodig geweest, maar ik vind het een prettig idee dat wanneer nodig ze hulp kunnen regelen.

Financiële administratie regelen

In mijn studententijd deed ik dit nog zelf. Maar als je een relatie hebt, slijten bepaalde patronen er  gewoon ongemerkt in. Totdat je het weer gewoon zelf moet doen. Slik! Ja dat was even wennen toen ik de allereerste keer de inkomstenbelasting moest doen. Een aantal keren bellen, heel vaak op die checkboxjes klikken met aanvullende informatie. Maar de keren daarop ging het al weer een stuk sneller. Ik woon al weer bijna 2 jaar samen dus 3x raden wie nu mijn Belastingpapieren invult. Kuch, ik hoef mij niet te bewijzen…

Ik reis makkelijk met meerdere kinderen

Ooit was er een tijd dat ik dacht dat 1 kind een goed excuus was om amper de deur uit te komen. En toen had ik er opeens 2 en was ik in mijn eentje.Toen moest ik dus wel. Ze waren nu ook weer niet op een leeftijd dat ik ze makkelijk alleen thuis kon laten. Zo in onze woonplaats reizen was geen hogere wiskunde.

Maar bijna 2 weken naar Engeland met 2 kinderen is toch andere koek. Het kostte even wat plannen, maar uiteindelijk stond ik op tijd op de luchthaven met 3 koffers en 1 buggy en 2 kinderen. Toen we bijna mochten boarden en ik vooraan stond, moest kleuter natuurlijk heel nodig plassen. Ik had geen reservekleding bij mij voor het geval van een ongelukje. No worries, zonder aarzelen, gooide ik haar over mijn schouder, gaf oudste dochters instructies bij de buggy te blijven. (Gelukkig wilden omstanders ook wel even oppassen). Rende met een krijsende kleuter over mijn schouder terug het gebouw in terwijl ik riep “Sorry!Emergency” naar het dichtstbijzijnde toilet. Die haalden we. Bezweet en vol adrenaline liepen ik weer in de rij naar voren. Omstanders klapten en joelden vol bewondering. Toen wist ik dat ik álles aankon.

Liefs Josan

 

 

 

Volg je mij ook al via Google+Bloglovin’, Twitter, Instagram, Facebook of YouTube

  • Reply
    Romy
    27 januari 2016 at 19:09

    Stomme autocorrect. Ik bedoelde dus het in elkaar zetten van de Pax kast…

    • Reply
      Josan
      28 januari 2016 at 22:09

      Wist ik wel 🙂

  • Reply
    Romy
    27 januari 2016 at 19:08

    Respect voor het zelf omslaat zetten van die Pax kast! Goed punt over je kinderen instructies geven over wat te doen in nood. Ga ik ook op mijn lijstje zetten voor mijn dochter.

  • Reply
    Karen
    27 januari 2016 at 10:10

    Ik zie allemaal reacties met ‘ik vind het knap hoe je dat doet’, maar dit was toch vroeger hè? Ik schrok namelijk even?

    • Reply
      Josan
      27 januari 2016 at 10:11

      Ja, vroeger hoor 🙂

  • Reply
    Reshma
    26 januari 2016 at 22:59

    Ik vind het mooi hoe je de positieve kant naar voren haalt, vaak hoor je inderdaad de andere kant. Daarnaast ik vind het knap hoe je het allemaal doet !

  • Reply
    Priscilla
    26 januari 2016 at 22:00

    Ik zie ook wel een aantal puntjes waarvan ik denk; Oooh dat lijkt me heerlijk! (Geen zeurende man!!! haha) Maar er zijn ook wel wat punten die me niet zo fijn lijken natuurlijk! 😉

  • Reply
    Nathalie
    26 januari 2016 at 21:31

    Ik vind het knap hoe je dat allemaal doet!

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

[instagram-feed feed=2]